Zeesterren eten dode krabben, maar houden ook van kleine vissen en slakken.De bekendste lekkernij voor de veelarm is de mossel. Deze vangt de zeester op een speciale manier. Een zeester omarmt zijn prooien.
Zeesterren brengen hun voedsel niet naar hun maag, maar juist andersom. De maag komt naar het voedsel. De meeste zeesterren eten vooral mosselen en andere tweekleppigen. Die worden eerst met brute kracht open getrokken.
Vijanden van de zeester is de wulk, grote krabben, zeemeeuwen, maar ook kannibalisme is onder jonge zeesterren een veelvoorkomend verschijnsel.
De zeesterren houden het niet lang vol op het droge, na een paar minuten worden ze slap en gaan ze dood. Wie de diertjes wil redden, kan ze een handje helpen. "Zie je ze aanspoelen? Dan kun je ze gewoon oppakken en terug in de zee leggen", aldus de bioloog.
“Sommige soorten kunnen vrij lang overleven zonder in het water te zitten, andere gaan vrijwel meteen dood. De meeste zeesterren die je aan de kustlijn kunt vinden, kunnen waarschijnlijk enkele seconden tot vijf minuten uit het water overleven.
Als de zeesterren eenmaal zijn aangespoeld, gaan ze dood. Wel zijn ze dan nog nuttig voor vogels, die de sterren opeten. Hoewel er nu duizenden op het strand liggen, loopt de zeester geen gevaar op uitsterven: in de Noordzee leven nog miljoenen zeesterren.
Zeesterren hebben dan wel geen hersenen, maar wel zenuwen. Midden in het lichaam zit een ringzenuw. Vanuit deze centrale zenuw lopen zenuwen de armen in. Zo zijn dus alle vijf de armen van de zeester via de ringzenuw met elkaar verbonden.
Zeesterren leven net als zeeanemonen op een stevige ondergrond. Bij voorkeur kiezen ze daarvoor de stenen waaruit pieren en dijken zijn opgebouwd. Zeesterren vinden op de pieren ook hun voedsel, mosselen. Ze houden zich zo stevig aan de stenen vast dat ze zelden door de zee kunnen worden losgerukt.
Deze dieren hebben écht geen hart
O.a. zeesterren, kwallen en zeekomkommers hebben helemaal geen gespierde pomp nodig om hun lichaam van zuurstof te voorzien.
Zeesterren hebben inderdaad maar weinig vijanden. Heel af en toe eten zeemeeuwen wel een zeester (als ze geen ander voedsel vinden). Er zijn ook enkele grote vissen of krabben die zeesterren eten.
De gewone zeester gebruikt zeewater om de zuigvoetjes aan te sturen. Op de bovenkant van de zeester zit een glad vlekje met kleine gaatjes er in, dit is zijn waterfilter.
De maximale leeftijd van zeesterren is ongeveer 35 jaar, alhoewel van veel soorten de maximale leeftijd niet bekend is. De meeste soorten worden waarschijnlijk tussen de vier en zes jaar oud.
De meeste soorten komen voor in delen van de Grote Oceaan, vooral rond de kust van Alaska. Ook rond de Noordpool en in de Caraïben zijn veel soorten te vinden. Langs de westkust van Afrika worden zeesterren vertegenwoordigd door slechts enkele soorten.
De pylorische maag is verbonden met zowel de anus als met het pylorusstof en de pylorische blindedarm. De pylorische blindedarm en de hartmaag produceren spijsverteringsenzymen en het verteerde materiaal wordt door de pyloruscel door de rest van het lichaam opgenomen.
Zeesterren: Nooit gedacht dat die dingen eetbaar zijn. En eigenlijk nog altijd geen idee of dat wel effectief zo is. Vree bizar om in je mond te steken. Precies een krokante marshmallow, maar dan vree gezouten.
Grootste zeester ter wereld
Er bestaan in de wereld ruim 1900 soorten zeesterren. Van zandkleurige tot felblauwe en van hele kleintjes tot grote exemplaren met tientallen armen. De grootste zeester die ooit is gevonden, is de Midgardia Xandaros, had een doorsnede van 170 cm en leeft in de golf van Mexico.
Niet 2 maar 5 ogen!
De meeste zeesterren hebben vijf armen. Dat zijn geen normale armen zoals wij hebben met handen eraan. Het zijn uitsteeksels vol met stekeltjes en zuignapjes. Op de punt van elke arm zit een klein oogje.
Conserveer je zeester met alcohol.
Drenk de zeester in isopropanol zodat hij volledig bedekt is en laat hem 30-48 uur staan. Anderen kiezen ervoor om hun zeester in formaline te drenken; dat is een combinatie van één deel formaldehyde op vijf delen water.
Eenmaal losgelaten zweven de zeesterren hulpeloos rond boven de bodem. Als de windrichting aflandig is, dus met oostenwind, ontstaat er een onderstroom richting land. De zeesterren zitten dan precies in die stroom die ze naar het strand duwt. Zo kunnen er grote aantallen tegelijk aanspoelen.
Zeesterren eten dode krabben, maar houden ook van kleine vissen en slakken. De bekendste lekkernij voor de veelarm is de mossel. Deze vangt de zeester op een speciale manier. Een zeester omarmt zijn prooien.
Hun prooi bestaat voornamelijk uit mosselen, slakken, kreeften, zee-egels en slangsterren. Sommige eten hun prooi in zijn geheel op. De prooi wordt of van voetje naar voetje of door de hele arm te buigen naar de mondopening gebracht.
Zandzevende zeester
Zoals de naam al doet vermoeden graaft deze zeester zich in het zand op zoek naar voedsel en zorgt daarbij voor beluchting van het substraat. Zonder voldoende voedsel zal deze zeester echter ook kleine ongewervelde dieren eten, waaronder garnalen, zee-egels, weekdieren of andere kleine zeesterren.
De term zeester is niet voor niets in het leven gebracht: het wordt niet echt gewaardeerd wanneer jij erbij ligt alsof je het hele bed in beslag wil nemen. Als je dan vervolgens ook geen actie onderneemt tijdens een sekssessie, doe je echt iets verkeerd.
De zeester staat symbool voor onvoorwaardelijke liefde.
De diergroep stekelhuidigen omvat de zeesterren, zee-egels en zeekomkommers. Het zijn bodemdieren met een onderhuids skelet en een ruwe huid of lange stekels. Ze hebben een ingewikkeld stelsel van watervaatjes, dat uitmondt in talloze voetjes.