Het overlijden Hemel wordt doorgaans voorgesteld als een eeuwig paradijs waar onder andere rijstpap met gouden lepeltjes wordt gegeten. In de hel daarentegen blijven de zondaars eeuwig branden. Daarom baden katholieken vroeger steevast voor de zielenrust van een overledene.
Christendom: Christenen geloven in leven na de dood.De overledene wordt veroordeelt naargelang hoe hij geleefd heeft, op basis daarvan gaat hij naar de hemel, hel of naar het vagevuur. Christenen geloven ook in de verrijzenis.
(1) als een substantief, dat het lichaam aanduidt dat van het leven is beroofd , zoals wanneer Abraham spreekt over het begraven van zijn doden (Genesis 23); (2) als een collectief zelfstandig naamwoord dat al diegenen omvat die uit het leven zijn heengegaan (zoals Openbaring 20:12). In verschillende passages wordt dood in deze betekenis gebruikt in tegenstelling tot de levenden of de levenden (zoals Numeri 16:48).
Het is een scheiding. De dood is in de kern een scheiding. Bij mensen is het wat er gebeurt als het fysieke lichaam en het immateriële deel van ons (de geest of ziel genoemd) zich scheiden . Zoals Jakobus 2:26 het zegt: "Het lichaam zonder de geest is dood." Wanneer mensen van wie we houden sterven, voelen de rest van ons de scheiding ook.
Vanouds geloven christenen in een voortbestaan na de dood, waarvan de voorstellingen kunnen variëren, en in een opstanding uit de dood aan het einde der tijden. Sterven wordt door de meeste christenen gezien als thuiskomen bij God, althans voor de gelovigen.
Onze identificatie met Jezus, gemarkeerd door onze doop, betekent dat voor christenen de dood inderdaad het einde van dit leven is – niet als een overgave aan Niets, maar de uiteindelijke overgave aan Hem die de dood voor allen heeft geproefd en zo de angel ervan heeft weggenomen.
Traditioneel worden katholieken begraven maar er wordt tegenwoordig ook wel gekozen voor crematie. Op de avond voor de begrafenis houden de nabestaanden een sobere mis ter nagedachtenis aan de overledene.
Jezus zei tegen haar: ' Ik ben de opstanding en het leven.Wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven, en ieder die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven …'” (Johannes 11:23-26, HSV).
De dood is een onomkeerbare toestand waarbij een voorheen levend organisme geen stofwisseling of andere actieve levensfuncties meer heeft. Voor levende wezens die hersenen bezitten, wordt dood vaak gedefinieerd als het onherstelbaar geëindigd zijn van de gehele hersenfunctie (hersendood).
Het loon van de zonde is de dood
De Bijbel stelt dat het loon van de zonde – alle zonde – de dood is (Romeinen 6:23; zie “Wat is de betekenis van Romeinen 6:23?”). De Bijbel maakt geen onderscheid tussen zonden in “doodzonden” en “vergeeflijke zonden.” Iedere keer dat we Gods wet overtreden, verdienen we de doodstraf.
“ Zalig zijn zij die treuren, want zij zullen vertroost worden ” (Mattheüs 5:4, HSV). “Jezus zei tot haar: Ik ben de opstanding en het leven. Wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven, en ieder die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven.
Een kruisje †
Het kruisje is vaak een symbool van geloof en spirituele steun. Het kan ook verwijzen naar het einde van het aardse leven en de overgang naar het hiernamaals.
Volgens de Bijbel verliezen mensen alle gedachten, zintuigen en emoties als ze sterven . Ze zijn in geen enkele zin van het woord bewust. Ze zijn vredig in rust. Hun geest, of de Adem die hen een levende ziel geeft en maakt, heeft hun lichaam verlaten en is teruggekeerd naar God tot de Wederopstanding.
Vrijwel direct verandert de dode van kleur. Het bloed trekt weg, de huid wordt vaalbleek en slap. Omdat het hart het bloed niet meer rond pompt, zakt het bloed naar de laagst gelegen lichaamsdelen, de billen en de rug. Op sommige plekken waar het bloed zich verzamelt, ontstaan paarse lijkvlekken (livor mortis).
Als christenen behoren ons leven - en het einde ervan - toe aan God. Onze dood is een overgang naar het eeuwige leven met Hem , onze nalatenschap en begrafenisplanning zijn een dienst aan onze geliefden, en onze begrafenis is een laatste kans om het Evangelie te delen met onze ongeredde vrienden en familie.
De Bijbel maakt duidelijk onderscheid tussen beide. Dodenbezwering, het raadplegen van overledenen, wordt heel sterk afgewezen. In de Tora wordt het verbod op het raadplegen van mediums meerdere keren verwoord: 'Raadpleeg geen geesten en schimmen van doden. Wie zich tot hen wendt, verontreinigt zichzelf.
In veel religies is er sprake van dat de dood van de fysieke mens niet het einde is en dat de ziel voortleeft, op een andere plaats (het hiernamaals) of door middel van reïncarnatie.
Als je komt te overlijden gebeurt er niks met je ziel, die verdwijnt gewoon. Op wetenschappelijk niveau zijn er ook opvattingen die zeggen dat de ziel helemaal niet bestaat. Gedachten, emoties en herinneringen van een persoon bestaan alleen maar in de hersenen en deze verdwijnen na je overlijden.
Een levensfase vol contrasten en met een eigen tempo
U zult merken dat een stervensproces zowel moeilijke als mooie momenten met zich meebrengt: momenten van verdriet, angst, machteloosheid, boosheid, maar ook van dankbaarheid, liefde, opoffering, humor en hoop.
Psalm 146:4 - Wanneer zijn adem hem verlaat, keert hij terug naar de aarde; op diezelfde dag vergaan zijn plannen . Prediker 9:5 - Want de levenden weten dat zij zullen sterven, maar de doden weten niets en zij hebben geen loon meer, want hun herinnering is vergeten. 1 Korintiërs 15:26 - De laatste vijand die vernietigd wordt, is de dood.
Door zijn dood heeft Jezus de schuld van de zonde betaald (Hebreeën 9:11,12). Daardoor heeft Jezus ook Satan overwonnen. Christenen herdenken daarom op Goede Vrijdag de verlossing van de zonde en de overwinning op de duivel.
Eén manier om de dood van Jezus te begrijpen blijft controversieel: de plaatsvervangende verzoening (PSA): Jezus stierf aan het kruis in onze plaats, als onze plaatsvervanger; zijn dood was de dood die wij verdienen; en hij droeg de straf voor onze zonden als een zoenoffer, zodat wij met God verzoend konden worden.
Leven na de dood in het Nieuwe Testament
Paulus maakt zich geen voorstelling van het leven na de dood, maar houdt vast dat je alleen aan de opwekking van Jezus kunt zien dat wij door de dood niet van God gescheiden zullen zijn. Voor de christen geldt dat de dood reeds achter je ligt.
Je lichaam verstijft, eerst bij je gezicht en nek. De verstijving zet zich voort naar de romp van je lichaam en straalt geleidelijk uit naar je armen en benen en dan je vingers en tenen. Je lichaam verslapt weer. Een paar dagen na je dood breekt het weefsel van je lichaam af, waardoor de stijve delen weer ontspannen.
Begraven of cremeren in de Bijbel
Er is geen verbod op cremeren. We lezen wel over begraven, maar ook dat ging toen anders dan dat we dat nu gewend zijn. De bijbelse gedachte achter begraven is dat je iemand aan de aarde toevertrouwd, zoals de graankorrel die in de aarde valt en sterft (Johannes 12:24).