De 'buitenvrouw', oftewel een buitenechtelijke relatie van de man, is een veel voorkomend verschijnsel in de Surinaamse samenleving.
De meeste Surinaamse meisjes hebben een donkere huidskleur met golvend zwart haar en opvallende gelaatstrekken. Surinaamse vrouwen zijn niet erg lang of mager, maar ze voelen zich erg zelfverzekerd in hun lichaam en zijn niet bang om ze te laten zien.
In Suriname wordt het elke dag om 06.30 licht en om 19.00 is het donker.
Begroetingen
Surinamers geven elkaar bij een normale begroeting een hand. Als ze een vriend of vriendin begroeten geven ze elkaar een 'brasa', oftewel een omhelzing. Ook vragen ze bij een begroeting hoe het gaat: 'fa waka'. Je hoeft dan niet een uitgebreid antwoord te geven.
Suriname is veel meer diffuus in communicatie dan Nederland, wat een specifieke communicatie kent. Dit betekent dat Surinamers niet graag to-the-point komen en eerst veel om zaken heen draaien voordat het echt gezegd wordt. Nederland is veel zakelijker, waar Nederlanders direct zeggen wat er aan de hand is.
Na school en werktijd, zo tussen 13.00 en 14.30 uur, wordt er warm gegeten. Rijst, roti of aardvruchten met bijgerechten of bravoe met tomtom of rijst zijn de gerechten die dan worden voorgeschoteld. Bij de gekruide Surinaamse maaltijd hoort water, liefst ijswater.
Ze dansen terwijl ze de kist naar de begraafplaats dragen. De dragers dansen eerst naast de kist en daarna op het graf. Dat doen ze om geesten te misleiden, zodat ze niet mee het graf in gaan. Daarna begeleiden ze de nabestaanden van de begraafplaats af met opgewekte muziek.
Een concubine is een vrouw die buiten de huwelijkse staat in gemeenschap met een man leeft. Het begrip is afkomstig uit het Latijn en is een eufemisme voor bijzit of maîtresse. Het wordt ook vaak gebruikt voor de bijvrouwen van een man in een polygyne samenleving.
Tenminste, aaneengeschreven, heeft de afgeleide betekenis 'althans, in ieder geval'. Het was een slecht optreden, tenminste als ik de recensent mag geloven. Jij bent tenminste iemand die ik kan vertrouwen!
Een eufemisme is een woord of een formulering met een verzachtend, verhullend of verbloemend karakter. Eufemismen worden gebruikt ter vervanging van aanduidingen die men bedreigend, kwetsend, onfatsoenlijk, onaangenaam of in een andere zin te negatief vindt.
In de 40 dagen periode neemt de ziel afscheid van de aarde en verlaat uiteindelijk deze wereld, in sommige geloofstradities wordt dit ook wel de hemelvaart genoemd. Gedurende deze periode moeten de ontslapenen of overledenen gaan beseffen dat ze moeten doorstromen naar hun nieuwe bestaan en herenigd worden met God.
Van oudsher is wit de rouwkleur. Wist je dat deze kleur vanaf ongeveer 1500 veranderde naar zwart? Het zwart kwam terug in rouwkleding, rouwaccessoires en rouwserviezen. Wit verdween niet als rouwkleur en werd bijvoorbeeld nog gebruikt bij de uitvaart van Prins Hendrik in 1934 en die van Koningin Wilhemina in 1962.
In de Afro-Surinaamse traditie betekent de dood niet dat iemand voorgoed verdwenen is; men gelooft dat de ziel na het overlijden in een andere vorm eeuwig voortleeft.
Dit is een bijeenkomst van familieleden en kennissen en hier wordt de overledene herdacht en wordt er afscheid genomen. Deze bijeenkomst wordt ook wel Dede Oso genoemd, wat letterlijk sterfhuis betekent, en dit gebeurt op de plek waar de overledene (of zijn of haar familie) heeft gewoond.
In Suriname kan een directe begrafenis of directe crematie, zonder diensten om de overledene te gedenken, geregeld worden voor omgerekend minder dan 800 euro. Een traditionele Creoolse uitvaart echter kan bijvoorbeeld kan al gauw 6.700 euro kosten, net zoveel als een uitvaart in Dubai.
Bij de begrafenis is iedereen in het wit gekleed en de naaste familie heeft een hoofddoek, een “anjisa”, op. Bij de begrafenis gaat vaak een bazuinkoor of een trompettist voor. Veel Surinamers geven tijdens het leven aan dat zij dansend naar het graf gebracht willen worden.
Zwart is in de heterogene subcultuur waarvan hier sprake is en waarvan de aanhangers gothics worden genoemd, niet alleen een kleur, maar ook een levensmotto. Wat alle aanhangers gemeen hebben, is hun voorliefde voor bepaalde soorten muziek en kunst en in het bijzonder de voorkeur voor een bepaalde kleur: zwart.
De meest gebruikte bloemen op een begrafenis of in een rouwboeket in deze landen zijn: witte rozen, rode anjers of paarse eustoma. Paarse bloemen staan voor waardigheid en rouw, de eustoma voor dankbaarheid. De rode anjer heeft zowel in het bijgeloof als in het christelijke geloof een belangrijke betekenis.
Meestal wordt rouw langzaam minder. Hoe lang het duurt is voor iedereen anders, maar na een jaar voelen de meeste mensen zich beter. Soms gaat de rouw niet vanzelf over. Het is dan na een jaar nog (bijna) net zo erg als in het begin.
Overleden dierbaren die overgegaan zijn naar het Licht, kunnen en komen op bezoek. Veelal zoeken ze contact. Je ervaart dan warmte, liefde en niet meer de onverwerkte emoties en trauma's van die persoon. Vaak kiezen zij ervoor om als tijdelijke gids bij je te blijven en je te ondersteunen.
Een crematie is goedkoper dan een begrafenis. Cremeren is beter voor het milieu. Er is geen graf dat onderhouden moet worden en dat op een later moment weer extra kosten met zich meebrengt.
Volgens de meeste mensen en religies gaat het zo: als je lichaam sterft, treedt je onstoffelijk ziel eruit, om op weg te gaan naar het hiernamaals of een volgend leven. Een aardig idee, dat het helaas zonder wetenschappelijk bewijs moet stellen – en niet omdat wetenschappers hebben nagelaten ernaar te zoeken…