Waarom vluchten mensen uit Turkije? Mensen vluchten uit Turkije vanwege de zuiveringen na de mislukte coup. Met name vermeende aanhangers van de islamitische geestelijke Fethullah Gülen - door de Turkse regering gezien als het brein achter de couppoging - moeten vrezen voor vervolging.
Een aantal overlappende factoren zorgen ervoor dat Turkse burgers bescherming buiten het land zoeken, waaronder de langdurige vervolging van minderheden, politieke vervolging, economische malaise en een gevoel van politiek pessimisme .
Zo woonden in het oosten veel christenen en in het zuidoosten veel Koerden. Na de tweede wereldoorlog ontstond grote werkloosheid in Turkije op het platteland en in de steden. Dit leidde tot veel emigratie, vooral naar West-Europa.
Het geweld tussen de PKK en de Turkse staat leidde tot de verwoesting van veel dorpen en duizenden Koerden werden gedwongen te vluchten.
De belangrijkste factoren die immigratie naar Turkije stimuleren zijn gewapend conflict, etnische intolerantie, religieus fundamentalisme en politieke spanningen . Een grote toestroom van vluchtelingen kwam uit Irak vanaf de jaren 80.
Uit het HUGO-onderzoek uit 2014 en het Turkish Perception Survey uit 2015 van GMF blijkt dat een grote meerderheid van de Turkse samenleving zich zorgen maakt over de negatieve gevolgen van Syrische vluchtelingen voor de Turkse samenleving en economie (Erdogan 2014, GMF 2015).
De Grieks-Turkse Oorlog is de benaming voor een serie veldslagen tussen Griekenland en het bezette Turkije om West-Anatolië tijdens de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog. Hoewel deze voornamelijk in 1921 en 1922 woedde, begon de voorgeschiedenis al in 1918.
Het conflict
Zij beweerden dat de twee Turkse agenten hadden samengespannen met IS. In de dagen erna volgden er meer incidenten, met name in de Turkse provincie Diyarbakir waar een Turkse politieman door de PKK werd ontvoerd en in Hakkâri waar enkele agenten gewond raakten door een aanslag met een handgranaat.
De opstand van de Koerdische Arbeiderspartij is een gewapend conflict tussen de Republiek Turkije en de Koerdische Arbeiderspartij, evenals de daarmee verbonden opstandelingengroepen, zowel Koerdische als niet-Koerdische, die óf afscheiding van Turkije eisen om een onafhankelijk Koerdistan te creëren, óf autonomie proberen te verkrijgen, en/of ...
Veel Turken kwamen al in de jaren '60 naar Nederland als gastarbeiders. Vandaag de dag is Turkije na Duitsland en het VK de belangrijkste bron van kennismigranten in Nederland. Turken komen hierheen voor een specifieke baan of studie en integreren gemakkelijk in de maatschappij.
Ook voor alleenreizende vrouwen kan Turkije een geschikte vakantiebestemming zijn. Ondanks het een grotendeels Islamitisch land is, kan heb je als vrouwelijke toerist toch veel vrijheid. Zo lang je je aan bepaalde richtlijnen houdt, kan je van een zorgeloze vakantie genieten.
Zowel in Duitsland als in Nederland is de immigratie van Turken op gang gekomen met de komst van de gastarbeiders in de jaren zestig van de vorige eeuw.
Almelo is in Nederland de gemeente met het relatief hoogste aantal Turkse Nederlanders. Maar liefst 10 procent van de bevolking is van Turkse komaf: in totaal zo'n 7000 mensen. Ze hebben hun eigen winkels, restaurants, kapsalons en verenigingen.
Gezinsherenigingen . Begin jaren 70 was de meerderheid van de Turkse emigratie naar West-Europa gericht op gezinshereniging. Bovendien bleef migratie, voornamelijk via huwelijken, in de jaren 90 een van de belangrijkste redenen om zich in West-Europa te vestigen.
Etiquette: Je mag nooit naar iemand wijzen. Tandenstokers dienen gebruikt te worden met de hand voor de mond en niezen in het bijzijn van anderen is onbeleefd. Verder mag je nooit zo zitten, dat je voetzool zichtbaar is. Onderhandelen: Afdingen is erg normaal in Turkije.
Elk jaar komen duizenden mensen uit meer dan 40 landen naar Turkije om asiel aan te vragen . Omdat Turkije echter een 'geografische beperking' oplegt aan het Vluchtelingenverdrag van 1951, komen vluchtelingen uit landen buiten Europa niet in aanmerking voor internationale bescherming van de Turkse overheid.
De Koerdische en Turkse taal behoren tot verschillende taalfamilies en hebben onderscheidende taalkundige kenmerken . Terwijl het Turks tot de Oeraals-Altaïsche taalfamilie behoort, wordt het Koerdisch gegroepeerd onder de West-Iraanse groep van de Indo-Iraanse tak van de Indo-Europese familie.
De relatie van Turkije met de Arabische wereld en Iran is gespannen vanwege de erkenning door Israël in 1949 en de uiteindelijke alliantie met hen tijdens het Israëlisch-Palestijnse conflict. Dit leidde vervolgens tot openlijke Syrische steun voor Palestijnse en Armeense militante operaties tegen Turkse diplomaten in het buitenland tot 1990.
Het boek 'Wat willen de Koerden zeggen' werd in Iran illegaal uitgegeven. Zijn betovergrootvader Qhaem Megham Ferahni was premier van Perzië aan het eind van de negentiende eeuw en was een bekend dichter. Vanwege de bekendheid als dichter van deze voorouder nam hij het pseudoniem Kader Abdolah aan.
Het geweld tegen de Koerden in het Turkse gebied heeft een lange geschiedenis. De situatie van de Koerden in het nieuwe Turkije blijft moeilijk en in 1978 wordt de verzetsbeweging PKK opgericht. In 1984 begint de PKK aan een gewapende opstand en zijn er veel gevechten tussen de Koerden en het Turkse leger.
Er waren veel gevallen waarin Koerden met geweld uit hun dorpen werden verdreven door Turkse veiligheidstroepen. Veel dorpen werden naar verluidt in brand gestoken of verwoest. Gedurende de jaren 90 en begin 2000 werden politieke partijen die Koerdische belangen vertegenwoordigden verboden.
“De meeste Griekse eilanden in de Egeïsche Zee liggen dicht bij het Turkse vasteland, zoals Kastellorizo of Kos. Die eilanden werden aan Griekenland gegeven [onder het Vredesverdrag van Parijs uit 1947] op voorwaarde van demilitarisering .
De eerste grote Russisch-Turkse oorlog (1768-1774) begon nadat Turkije eiste dat de Russische heerser, Catharina II de Grote, zich niet zou bemoeien met de binnenlandse aangelegenheden van Polen. De Russen behaalden vervolgens indrukwekkende overwinningen op de Turken. Ze veroverden Azov, de Krim en Bessarabië en onder veldmaarschalk PA
De Armeense genocide – de massale moordpartijen onder Armeniërs in Turkije in de periode 1895-1923 – ligt daaraan ten grondslag. Volgens veel historici bedroeg het aantal slachtoffers daarvan meer dan een miljoen. Turkije weigert de genocide te erkennen en ontkent dat er een vooropgezet plan tot uitroeiing was.