Mali is een West-Afrikaans land dat is ontstaan na de snelle kolonisatie en dekolonisatie van het Afrikaanse continent in de 19e eeuw en 20ste eeuw. De Malinezen spreken voornamelijk Frans. Veel politici en andere invloedrijke Malinezen hebben in Frankrijk gestudeerd.
Frans bleef de officiële taal bij de onafhankelijkheid tot 2023. Als werktaal wordt het gebruikt in de overheid en het formele onderwijs . Geschat wordt dat het aantal Malinezen dat daadwerkelijk Frans spreekt, laag is en dat ze bijna allemaal Frans als tweede taal spreken.
De voormalige Franse kolonie Mali is al 57 jaar onafhankelijk, maar het netwerk La Françafrique heeft de politieke, commerciële en militaire touwtjes nog stevig in handen. Grondstoffen en mineralen gaan naar Frankrijk, en de markt is voornamelijk opengesteld voor Franse producten.
De invloed van de Franse cultuur is te verklaren vanuit de koloniale achtergrond van Marokko: het land is vierenveertig jaar lang een Frans protectoraat geweest. De Fransen kozen in 1912 Rabat als hoofdstad, en veranderden het in de meest 'verfranste' stad van Marokko, een land dat gekenmerkt is door meertaligheid.
Niger is een republiek en maakt deel uit van de landen die in 1960 voortkwamen uit de Franse kolonie Frans-West-Afrika.
Niger werd in 1960 onafhankelijk van Frankrijk. De geschiedenis van de door Frankrijk beïnvloede cultuur en de Franse taal hebben een gemeenschappelijke factor gevormd in de vorming van een unieke Nigerese cultuur, vergeleken met de verschillende nationaliteiten uit de prekoloniale periode die het huidige Niger vormen.
Burkina Faso is de voormalige Franse kolonie Opper-Volta. Vanwege het koloniale verleden is de officiële taal Frans.
Frans is een van de talen die in Marokko gesproken wordt. Het gebruik van Frans is een koloniale erfenis van het Franse protectoraat (1912–1956).
In deze onrustige werd Algerije hoofdzakelijk als kolonie benaderd, maar in 1848 voegde Frankrijk de regio als gebiedsdeel toe aan het eigen imperium. Algerije werd verdeeld in drie departementen, bestuurd door een Franse gouverneur-generaal en het Frans werd de voertaal.
Niettemin wordt Frans nog steeds veel gesproken in Marokko, Algerije, Tunesië en Libanon vanwege de koloniale erfenis van Frankrijk. Het wordt beschouwd als een educatieve, diplomatieke en commerciële taal. Naast Frans is Engels een populair alternatief voor de tweede taal in Libanon.
1898 - Frankrijk voltooit de verovering van Mali, dat toen nog Frans-Soedan heette. 1958 - Frans-Soedan, dat zijn naam verandert in de Soedanese Republiek, wordt een autonome republiek binnen de Franse Gemeenschap. 1959 - Mali en Senegal verenigen zich tot de Federatie van Mali. 1960 - De Federatie van Mali wordt onafhankelijk van Frankrijk.
'Ethiopië is een interessant land, met een duizenden jaar oude cultuur. Het is als een van de weinige Afrikaanse landen nooit een kolonie geweest, op een korte aanwezigheid van Italië na. Addis Abeba is de diplomatieke 'hoofdstad' van Afrika: de stad is de zetel van de Afrikaanse Unie.
De Franse koloniale autoriteiten probeerden deze bronnen te exploiteren door de oprichting van landbouwplantages, mijnbouwactiviteiten en dwangarbeid. Andere, maar minder opvallende motieven waren onder meer de schijn van een "beschavingsmissie" en de wens van Frankrijk om politieke en militaire controle over de regio uit te oefenen.
Frans-West-Afrika (Frans: Afrique-Occidentale française, AOF) was een federatie van acht Franse koloniën in Afrika, namelijk: Frans-Mauritanië, Senegal, Frans-Soedan (nu Mali), Guinee, Ivoorkust, Niger, Opper-Volta (nu Burkina Faso) en Dahomey (nu Benin).
De taal die door het Mali-rijk werd gesproken was Manding-talen . Manding-talen zijn een dialectvariant van de Mande-taal. Deze taal wordt veel gesproken in Gambia, Guinee, Mali, Burkina Faso en het noorden van Ivoorkust. Het Mandinka-volk spreekt de taal en vormt de grootste populatie van de Mande-volkeren.
De officiële taal in Mali is Frans, maar de meeste mensen spreken vooral lokale talen zoals Bambara.
Frans speelt een belangrijke rol in Marokko, vooral in het onderwijs, de wetenschap, en de zakelijke wereld. Dit is een erfenis van de Franse koloniale periode die van 1912 tot 1956 duurde. Veel Marokkanen spreken vloeiend Frans en het wordt vaak gebruikt in officiële en professionele contexten.
Algerije, ondanks dat het een belangrijk Franstalig land is, is nog steeds geen lid van de OIF vanwege de langdurige spanningen met Frankrijk . Israël, hoewel het een half miljoen Franstalige sprekers heeft (5% van de bevolking), is geen lid van de OIF vanwege de tumultueuze relaties met een aanzienlijk deel van Franstalig Afrika.
Marokko is onafhankelijk geworden in 1956 en Algerije in 1962. De zoon en opvolger van koning Mohammed, koning Hassan II, claimde Algerijns grondgebied.
Marokko werd vanaf 1912 een protectoraat van Frankrijk, en het zuidelijke deel van het land kwamen onder Spaanse 'bescherming' te staan. De Spanjaarden hadden ook de noordkust van het land al in handen. Formeel bleef het land onafhankelijk, maar in de praktijk maakten de Fransen en Spanjaarden de dienst uit.
Door de historische invloed van Frankrijk in Marokko wordt er veel Frans gesproken. Naar verluidt spreekt ongeveer een derde van de bevolking Frans .
Een land verkennen betekent de taal leren kennen. De twee officiële talen van Marokko zijn Arabisch en Amazigh, maar vrijwel alle Marokkanen spreken en verstaan Frans . Spaans is wijdverspreid in Noord- en Zuid-Marokko. Je zult betoverd raken door Arabisch.
Vanaf de 18e eeuw viel het koninkrijk uiteen en in 1892 slaagden de Fransen erin om een groot deel van het gebied onder hun controle te krijgen. In 1899 werd het land opgenomen in Frans-West-Afrika.
Het Frans werd door het kolonialisme naar Afrika gebracht . De meeste Franstalige landen werden gekoloniseerd door Frankrijk of België, maar kregen hun onafhankelijkheid in de jaren 50 en 60. In die landen wordt nog steeds veel Frans gesproken, zelfs na de onafhankelijkheid.
In 29 Afrikaanse landen is dit zelfs de officiële taal. Dit is onder meer het geval in: Democratische Republiek Congo, Madagaskar, Kameroen, Ivoorkust, Niger, Burkina Faso, Mali, Senegal, Tsjaad, Guinea, Rwanda, Burundi, Benin, Togo, Centraal Afrikaanse Republiek, Congo, Gabon, Equatoriaal Guinea, Djibouti en Comoren.