Likdoorns verdwijnen meestal vanzelf als je de druk die ze veroorzaken vermijdt. Als je een likdoorn hebt die irritatie of pijn veroorzaakt dan zijn er verschillende manieren om de druk te verlichten en de likdoorn te behandelen. Bij behandeling duurt het meestal twee tot vier weken voordat de likdoorns verdwijnen.
Likdoorns kunnen behandeld worden door de hoornlaag los te weken met salicylzuur. Het aanbrengen van een gelpleister, om de druk weg te nemen, gedurende voldoende lange tijd laat toe dat de likdoorn verweekt en spontaan verdwijnt. De likdoorn kan worden weggesneden door een pedicure om de pijn weg te nemen.
Ontstoken likdoorns (clavus bursitis) ontstaat als de likdoorn niet op tijd wordt verwijderd, de plaats rondom de likdoorn is rood en gezwollen. Bij een clavus bursitis vormt zich een slijmbeursje ter berscherming van het onderliggend weefsel maar door aanhoudende druk ontstaat een ontsteking.
Bij een likdoorn (ook vaak eksteroog genoemd) ontstaat onder of op de voet een eeltplek die naar binnen groeit en daar verhardt tot een hoornachtig stukje, meestal vaalgeel van kleur. Deze harde eeltplek prikt als het ware in het omringende weefsel.
Likdoorns verdwijnen meestal vanzelf als je de druk die ze veroorzaken vermijdt. Als je een likdoorn hebt die irritatie of pijn veroorzaakt dan zijn er verschillende manieren om de druk te verlichten en de likdoorn te behandelen. Bij behandeling duurt het meestal twee tot vier weken voordat de likdoorns verdwijnen.
Likdoorns kunnen erg vervelend en heel pijnlijk zijn, maar kunnen geen kwaad. Als de druk eraf is, gaan de klachten over. Bij mensen met diabetes kunnen likdoorns wel voor problemen zorgen. Door diabetes kunnen de bloedvaten en de zenuwen in uw voeten beschadigen.
Het gevaar van deze pleisters zit hem in het feit dat het gevoel van deze cliëntgroep aangetast kan zijn door neuropathie of vaatlijden. Hierdoor voelt men niet altijd wondjes die ontstaan, en dit kan al binnen een paar uur plaatsvinden met likdoornpleisters. Daarbij ligt het gevaar van een infectie altijd op de loer.
Wat is het verschil tussen een eeltpit, likdoorn of eksteroog? Simpel antwoord: er is geen verschil, het wordt in de volksmond alleen anders genoemd.
Voor het verwijderen van een likdoorn wordt een scalpel gebruikt. Dit is een klein mesje waar de likdoorn, groot of klein, voorzichtig mee wordt weg gehaald. Je zal denken, dat zal wel veel pijn doen. In de praktijk valt dat reuze mee.
Om een likdoorn of eeltknobbel te verwijderen, kunt u deze insmeren met een zalf met salicylzuur of beplakken met een speciale likdoornpleister met salicylzuur. Salicylzuur maakt eeltknobbels en likdoorns zachter, zodat u ze na een aantal dagen kunt afkrabben of voorzichtig kunt afschuren met een eeltvijl.
Soms is er ook een zwart puntje te zien op de likdoorn. Dit zwarte puntje is de naar binnen gegroeide eeltkern in de vorm van een punt. De punt richt zicht op de gevoelige huid, wat dus zorg voor het pijnlijke gevoel.
De reden van het terugkeren van de likdoorn is dat de voet door plaatselijk druk of wrijving ondervindt. Plaatselijke druk of wrijving kan ontstaan door bijvoorbeeld verkeerd schoeisel of een afwijkende voetstand.
Het is vaak ook mogelijk om alleen een likdoorn, een ingroeiende teennagel, eelt of een kloof te laten behandelen. Dit wordt dan een deelbehandeling genoemd. Een deelbehandeling duurt gemiddeld 10-15 minuten en kost tussen de €.12,50 en €.
De cirkelvormige aandoening is vaak niet groter dan een aantal millimeters en kan een gelige kleur aannemen. Veel likdoorns ontstaan op momenten dat er langdurig druk en wrijving ontstaat op ongebruikelijke plekken. Meer dan eens blijken versleten of knellende schoenen de boosdoener.
Een likdoorn groeit naar binnen en kan zelfs tegen het bot aandrukken of gaan ontsteken, dit geeft pijnklachten waarmee het lopen bemoeilijkt wordt. Likdoorns kunnen daarom aanzienlijke ongemakken veroorzaken, vooral wanneer er druk wordt uitgeoefend, bijvoorbeeld door het dragen van schoenen.
Wilt u er echter zeker van zijn dat u de likdoorn op de juiste manier weghaalt, dan is een professionele behandeling bij de podotherapeut aan te raden. Ook op het moment dat de likdoorn redelijk diep zit is het advies om deze niet zelf te behandelen, maar hiervoor een afspraak te maken bij de podotherapeut.
Zoals eerder genoemd, heeft een likdoorn een hardere eeltkern en kan zo de diepere, gevoelige huidlaag bereiken. Hierdoor ontstaat er een pijnlijk gevoel. Deze kern wordt de 'hoornpunt' van de eeltpit genoemd.
De likdoornpleister werking bestaat uit het week maken van de likdoorn. Een dergelijke pleister bevat namelijk salicylzuur. Nadat de pleister is opgeplakt kan je de likdoorn gemakkelijker verwijderen.
Er zijn eigenlijk geen verschillen tussen een likdoorn en een eeltpit, beide benamingen worden door elkaar gebruikt. Er is ook geen verschil tussen een likdoorn, eeltpit, clavus of eksteroog. Het draait hier allemaal om eelt dat door druk van buitenaf de voet ingroeit.
Likdoorns behandelen
Een tipje van de sluier: gebruik de likdoornpleister van Scholl, Compeed, Hansaplast of Mercurochrome.
Helaas lossen likdoornpleisters de likdoorn niet op. In de pleister zit de stof salicylzuur. Deze salicylzuur maakt de huid week. Hierdoor ervaar je meestal minder last van een likdoorn omdat deze minder druk geeft.
Een eksteroog of likdoorn voelt meestal hard aan, maar er bestaan ook zachte varianten. Daarom is het soms lastig om een likdoorn van een voetzoolwrat te onderscheiden. Bij een voetzoolwrat vormt er zich ook eelt rondom het wratje. Maar als je het eelt voorzichtig verwijdert, komt de kern vrij.
De klachten die horen bij de aandoening likdoorns worden veroorzaakt door het naar binnen groeiende eelt dat in het omliggende weefsel prikt. Er zijn een twee verschillende soorten likdoorns, de klassieke likdoorn en de weke likdoorn.
Als je al eens een likdoorn gehad hebt, dan weet je dat dat bijzonder pijnlijk is. En dat is niet verwonderlijk. Want een likdoorn is niets meer of minder dan eelt dat naar binnen groeit onder aanhoudende druk of wrijving op je voeten of tenen. En dan ervaar je een stekende pijn als je stapt.