Op een MRI- of CT-scan is littekenweefsel niet altijd goed te zien, maar met een epiduroscopie wel.
Littekenweefsel kan je in je hele lijf vinden. Deze verklevingen kan men vaak niet zichtbaar maken bij conventionele beeldvormingstechnieken zoals een echo. Een litteken kan ook zenuwen en lymfe- en bloeddoorstroming beïnvloeden.
Een litteken en het gebied er omheen kan na verloop van tijd pijn gaan doen. De oorzaak is in veel gevallen een beschadiging van een zenuwtak of een zenuwtak die vastzit in het littekenweefsel. Er kan ook neuroomvorming (een goedaardige uitstulping van een zenuwtakje) optreden.
Overmatig littekenweefsel wordt eerst door de plastisch chirurg verwijderd. Dit gebeurt onder lokale of algemene verdoving. Tijdens de ingreep is ook de radiotherapeut aanwezig om in het litteken een dunne katheter in te brengen. Deze katheter wordt later gebruikt voor de inwendige bestraling.
Omdat DIE en daarmee samenhangende verklevingen en vergroeiingen veelal in het kleine bekken, diep onderin de buik zitten, kunnen deze vrij vaak met echoscopie worden opgespoord.
Verklevingen kunnen met zekerheid vastgesteld worden door middel van een kijkoperatie (laparoscopie). Het nadeel van deze methode is dat door de operatie ook weer nieuwe verklevingen kunnen ontstaan. Artsen zijn daarom in dit geval erg terughoudend met het uitvoeren van een kijkoperatie.
Verklevingen kunnen voorkomen rond de baarmoeder, de eileiders en de eierstokken, of op andere plaatsen in de buik. Meestal geven ze geen klachten. Een aantal mensen krijgt wel klachten. Zij krijgen bijvoorbeeld last van buikpijn, een opgezette buik en verstopping.
Als het bindweefsel verstijfd of verkleefd is, geeft dit pijnklachten. Dit komt omdat het weefsel tijdens het bewegen niet goed meer mee rekt met de spieren en de huid. Je kunt dit vergelijken met een trui. Wanneer je een trui aantrekt die lekker zit, kun je prettig bewegen en voelt het goed aan.
Het onderhuids littekenweefsel voelt hard aan en is meestal rood van kleur door een verhoogde bloedvoorziening. Bepaalde plekken op het lichaam zijn gevoeliger voor de vorming van een hypertrofisch litteken. Enkele voorbeelden zijn de oren, het borstbeen en de schouders.
Dit onderhuidse littekenweefsel levert vaak klachten op die niet altijd erkend worden. Dit onderhuidse weefsel blijft in sommige gevallen groeien wat vaak pas na jaren klachten veroorzaakt. Daarom is het verstandig om direct na een medische ingreep te starten met een littekenbehandeling door middel van fysiotherapie.
Neem het litteken tussen duim en wijsvinger en maak kleine ronddraaiende bewegingen. Zo houd je het litteken soepel en zorg je voor aanmaak van nieuw collageen. Maar let op: niet te vroeg! Pas als het litteken stevig genoeg is en alle korstjes verdwenen zijn.
Patiënten met littekenpijn hebben de typische klachten van een neuropathische pijn, waarbij een voortdurende pijn aanwezig is afgewisseld met spontane aanvallen van een stekende pijn in het gebied van het litteken. De klachten kunnen met een klachtenvrije periode van maanden na een operatie ontstaan.
Er verschijnt een litteken dat doorgroeit, en na maanden tot jaren een harde, rood tot bruin verkleurde streng of knobbel wordt. Een keloïd is meestal niet pijnlijk. Het kan wel jeuken of de beweging van de huid beperken. Het kan vooral de huid ontsieren.
Op een MRI- of CT-scan is littekenweefsel niet altijd goed te zien, maar met een epiduroscopie wel.
Cine-MRI is een nieuwe dynamische MRI scan waarmee verklevingen kunnen worden opgespoord. Met deze scan kan in de toekomst worden onderzocht of pijnklachten daadwerkelijk door verklevingen worden veroorzaakt.
Een litteken kun je laten behandelen met niet-operatieve methoden, zoals een littekenpleister of camouflagetherapie, en door middel van operatieve methoden, zoals een laserbehandeling of littekencorrectie. Je kunt een litteken verzorgen door onder andere de wond schoon te houden en het littekenweefsel te masseren.
Bij een keloïd litteken is de normale genezing volledig ontremd. Het litteken kan (zeer) grote en harde vormen aannemen. De littekens zijn altijd groter dan het oorspronkelijke wondgebied en kunnen (erg) pijnlijk zijn jeuken.
Littekenweefsel is stug bindweefsel waar geen of weinig voeding in komt. Hierdoor ontstaat verschrompeling, verkleving en verharding. Alle huid- en bindweefsellagen bevatten gevoelssensoren die gevoelig zijn voor druk, trekkracht en pijnprikkels. Door verschrompeling neemt de gevoeligheid van deze sensoren toe.
Fibromyalgie syndroom (FMS) betekent letterlijk: pijn in bindweefsel en spieren. De aandoening is niet te genezen en komt vooral bij vrouwen voor. FMS wordt ook vaak geduid als een chronisch benigne (goedaardig) pijnsyndroom.
Een goede manier om zelf je bindweefsels aan te pakken is met een foamroller. Hiermee maak jij je bindweefsel los en bewerk je de doorbloeding zodat de af- en aanvoer van afvalstoffen een boost krijgt. De foamroller is geschikt voor het losmaken van je bindweefsel van je nek, rug, buik, armen en benen.
Systemische sclerose wordt ook wel sclerodermie genoemd. Bij deze aandoening krijg je last van ontstekingen en verharding van je bindweefsel. Bindweefsel komt in je hele lichaam voor. Het zorgt ervoor dat de cellen van je huid, gewrichten, spieren en organen bij elkaar worden gehouden.
Verklevingen in de buik kunnen aanleiding geven tot buikpijn, opgezette buik, verstopping, krampen, misselijkheid, vermoeidheid, diarree, onregelmatige menstruatie, verminderde vruchtbaarheid, pijn bij gemeenschap, etc.
Verklevingen kunnen ontstaan door een operatie, door littekenweefsel, maar ook door een infectie (darminfectie, longontsteking) of endometriose. Soms ontstaan verklevingen door oude trauma's die we al lang zijn vergeten, bijvoorbeeld als je als kind met de fiets gevallen bent en een fietsstuur in je buik hebt gekregen.
Allerlei onderdelen van ons lichaam worden bij elkaar gehouden door bindweefsel. Dat geeft steun aan organen en houdt het geheel bijeen dankzij vezelelementen. Door een verkeerde houding, stress en chronisch gespannen spieren zou dat weefsel ontstoken kunnen raken. Er wordt dan gesproken van bindweefselontsteking.