Een onderzoek onder leiding van de universiteit van Nijmegen spreekt dit voor het eerst overtuigend tegen. Wetenschappers bewijzen dat ADHD een hersenaandoening is, waarbij bepaalde gebieden in het
ADHD is volgens Batstra een diagnose die gesteld wordt op basis van gedrag. Een zogenoemde 'behaviorally based diagnosis'. Batstra licht toe: “ADHD is geen hersenziekte, maar een definitie van als problematisch ervaren hyperactief, impulsief en ongeconcenteerd gedrag.
Bij ADHD functioneren kleine onderdelen van de hersenen net even anders. De hersenen zijn bij mensen met ADHD in bepaalde gebieden onderactief.Dit kan ertoe leiden dat je je moeilijk kunt concentreren en snel afgeleid raakt.Je kunt ook impulsief gedrag vertonen.
ADHD is een neurologische ontwikkelingsstoornis die onoplettendheid, hyperactiviteit en impulsiviteit kan veroorzaken. Mensen met ADHD kunnen rusteloos lijken, een korte aandachtsspanne hebben en zich moeilijk concentreren, en kunnen impulsief of roekeloos handelen.
Het is een afwijking van kleine onderdelen van de hersenen. De hersenen van kinderen en volwassenen met ADHD reageren sneller op prikkels (impulsen, stemmingen en gebeurtenissen). Dit kan er toe leiden dat je je moeilijk kunt concentreren en snel afgeleid raakt (aandachtsproblemen).
Door middel van het maken van een EEG kunnen we zien of er sprake is van klachten die overeenkomen met ADHD of ADD. Ook de verschillen tussen ADD of ADHD zijn goed aan te tonen in het brein. Tijdens de intake maken we een hersenscan met EEG-cap met 19 sensoren die eenvoudig op het hoofd geplaatst wordt.
Attention Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD) is een categorie van psychische stoornissen die werd geïntroduceerd in de derde editie van de Diagnostics and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM), gepubliceerd in 1980 (1) 1 .
Volgens verschillende onderzoeken lijken mensen met ADHD een verminderd totaal hersenvolume te hebben . Daarnaast hebben sommige onderzoeken een verdunning van de hersenschors aangetoond, wat de buitenste laag van de hersenen is.
Autisme, tic- en leerstoornissen
Een kind met ADHD heeft 20-50 % kans op comorbideautisme, waarschijnlijk door een gedeelde genetische factor. Tic-stoornissen komen bij 10-20% van de ADHD-kinderen voor. Dit percentage neemt af in de volwassenheid.
Zorg voor een rustig plekje waar iemand even heen kan als het hoofd te vol voelt. Of ga lekker samen naar buiten en raak energie kwijt met spelen of sporten. Maak duidelijke afspraken, bijvoorbeeld als je samen gaat werken.
ADHD en overprikkeling. Als je ADHD hebt, kan je moeite hebben om prikkels die op je afkomen te verwerken. Dit kunnen externe prikkels zijn maar ook interne prikkels. Externe prikkels zijn indrukken die via de zintuigen binnenkomen zoals geluiden, beelden, geuren, smaken, en lichamelijke sensaties.
Uit recent Nederlands onderzoek1 blijkt dat ongeveer 40% van de mensen met AD(H)D, zowel mannen als vrouwen, minstens één probleem heeft op het gebied van seksualiteit. De ontevredenheid over het seksleven ligt aanzien- lijk hoger dan bij mensen zonder AD(H)D.
Mensen met ADHD zeggen vaak dat een kortstondige emotie alle ruimte in hun hoofd opslokt, net als een computervirus alle ruimte op een harde schijf kan opslokken, waardoor alle andere belangrijke gevoelens en gedachten worden verdrongen.
Hoewel ADHD geen invloed heeft op je intelligentie, blijven je (cognitieve) prestaties vaak achter. Omdat taken vaak niet lukken, kan dit leiden tot frustraties en een negatief zelfbeeld. Voor kinderen is het op school moeilijk om stil te zitten en voldoende concentratie voor opdrachten op te brengen.
Ik heb geen tijd om na te denken over wat andere mensen over mij zullen denken. Er er zijn zoveel dingen die me afleiden. Ik kan instructies niet zo snel begrijpen. Soms moet je me tien keer iets uitleggen, tot ik het in één keer begrijp.
ADHD is een psychische stoornis die begint in de jeugd en die vaak persisteert tot in de volwassenheid. De kernsymptomen van ADHD zijn: aandachtstekort, hyperactiviteit en impulsiviteit.
Onderzoekers gaan ervan uit dat erfelijkheid de grootste rol speelt bij ADHD. Er is nog geen specifiek gen voor ADHD ontdekt. Het lijkt erop dat meerdere genen er samen voor zorgen dat je aanleg hebt voor ADHD. Dit houdt in dat ADHD kan ontstaan wanneer verschillende genen en omgevingsfactoren op elkaar reageren.
Veel kinderen met ADHD hebben naast ADHD ook nog andere stoornissen , zoals gedragsproblemen, leerstoornissen, angst en depressie.
ADHD is geen belemmering voor een goede en liefdevolle partnerrelatie, maar er kunnen soms extra uitdagingen zijn. Twee klassieke voorbeelden: De persoon met de diagnose kan moeite hebben om zijn concentratie lang genoeg vast te houden om naar zijn/haar partner te luisteren.
Rationale. Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) is een van de meest voorkomende neurogedragsstoornissen met morfologische en functionele hersenafwijkingen. Er is echter een groeiend aantal bewijzen dat afwijkingen in het immuun- en endocriene systeem ook verantwoordelijk kunnen zijn voor de pathogenese van ADHD.
Vaste tijden voor opstaan en naar bed gaan, eten, bewegen en ontspannen bijvoorbeeld. Bespreek daarnaast met je kind op welke momenten het veel last heeft van de ADHD. Als jij en je kind begrijpen welke situaties lastig zijn, kunnen jullie proberen om ze makkelijker te maken.
Het is echter mogelijk dat neurologen kunnen helpen bij de behandeling van ADHD , omdat zij de tekortkomingen in de neurologische functies die verband houden met ADHD kunnen aanpakken.
Volgens de American Medical Association is aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) “ een van de best onderzochte stoornissen in de geneeskunde , en de algemene gegevens over de validiteit ervan zijn veel overtuigender dan voor de meeste psychische stoornissen en zelfs voor veel medische aandoeningen” (1).
Het feit is dat ADHD een neurologische ontwikkelingsstoornis is, wat betekent dat de hersenen zich vanaf de geboorte niet neurotypisch hebben ontwikkeld . Onderzoek suggereert dat een brein met ADHD waarschijnlijk stoornissen in verschillende gebieden vertoont, en dat deze stoornissen vanaf de geboorte duidelijk zijn.
Het meest typerende verschil tussen iemand met ADHD en ADD is het hyperactieve gedrag. Als je ADD hebt, dan kom je vaak rustig en dromerig over, in tegenstelling tot iemand met ADHD. Maar jouw hoofd zit echter wel vol met gedachten en ook jij hebt last van concentratieproblemen.