De Melkweg, het Melkwegstelsel of het galactisch stelsel, van het Griekse galaxias, γαλαξίας, of kyklos galaktikos = 'melkcirkel', is het sterrenstelsel waarin het zonnestelsel met de Aarde zich bevindt. Vanaf de Aarde is de Melkweg te zien als een lichtende band die de hemel omspant, mits het donker genoeg is.
De Melkweg bevat 200 tot 400 miljard sterren en is daarmee van gemiddelde grootte.
In het centrum van onze Melkweg bevindt zich een reusachtig zwart gat. Dit zwarte gat heet Sagittarius A*. Het is een relatief kalm zwart gat, maar van tijd tot tijd wordt Sagittarius A* wakker.
De Melkweg is het sterrenstelsel waarin ons zonnestelsel en dus ook de aarde zich bevindt. De Melkweg bevat 200 tot 600 miljard sterren, en alle sterren die we vanaf de aarde kunnen zien, maken er deel van uit.
Het Melkwegstelsel bevat ongeveer 150 miljard sterren en grote hoeveelheden gas en stof en donkere materie. Het is een typisch voorbeeld van een balkspiraalsterrenstelsel. Het meet meer dan 100 000 lichtjaar in diameter. De totale massa van ons melkwegstelsel bedraagt ongeveer 300 miljard zonsmassa's.
Een lichtjaar is de afstand die licht in een jaar kan reizen - dat is ongeveer 9 460 000 000 000 kilometer! Licht heeft ongeveer 4,2 jaar nodig om de afstand naar de dichtstbijzijnde ster buiten ons zonnestelsel te overbruggen, daarom zeggen sterrenkundigen dat Proxima Centauri 4,2 lichtjaren van ons is verwijderd.
De drijvende kracht achter de uitdijing van het heelal is donkere energie: een mysterieuze vacuümenergie die werkt als een soort anti-zwaartekracht. Donkere energie moet bestaan, want anders is onmogelijk te verklaren waarom het heelal steeds sneller uitdijt.
Het heelal telt tegenwoordig minstens 2 biljoen sterrenstelsels. Dat zeggen Britse wetenschappers op basis van nieuwe 3D-modellen van beelden die de afgelopen twintig jaar zijn gemaakt met de ruimtetelescoop Hubble. Dat betekent dat het heelal zeker twintig keer zoveel sterrenstelsels bevat als wetenschappers dachten.
Bij sterren zijn er grofweg twee soorten namen: óf ze worden vernoemd naar het sterrenbeeld waar ze zich in bevinden, óf naar hun ontdekker, zoals bij de ster van Barnard of de mini-ster van Wegner Flugmodelle of een Arabier of Griek uit de oudheid.
Als we voor het gemak aannemen dat een gemiddeld sterrenstelsel honderd miljard sterren telt, dan zijn er in het waarneembare heelal dus honderd miljard keer honderd miljard sterren. Dat zijn er tien triljard - een één met tweeëntwintig nullen.
Wetenschappers maakten een kaart met de gebieden waar de Melkweg niet langer zichtbaar is vanaf de aarde. Ook in Nederland is het sterrenstelsel niet te zien. De wetenschappers gebruikten onder meer satellietbeelden om de lichtvervuiling in kaart te brengen.
En dan zijn er ook nog eens ruwweg 100 miljard sterrenstelsels in het voor ons "zichtbare" (als in "theoretisch detecteerbaar") heelal, dus dat zijn ongeveer 10.000.000.000.000.000.000.000 sterren. Je zou dus kunnen zeggen dat dat ongeveer tien triljard zonnen zijn.
Let op: Wij verlenen uitsluitend toegang aan bezoekers die gebruik maken van de CoronaCheck-app. Testuitslagen via een GGD-teststraat, andere teststraat, een zelftest of een ander bewijs zijn dus niet geldig. Op deze website staat een actueel overzicht van alle testlocaties in Nederland.
In ons sterrenstelsel bevinden zich ongeveer 200 tot 400 miljard sterren en het heeft een diameter van zo'n 120.000 lichtjaar. Het dichtstbijzijnde volgende (spiraal)sterrenstelsel vanaf de melkweg is Andromeda. Het bevindt zich op ongeveer 2.500.000 lichtjaar van de aarde.
En dan de superclusters!
Overigens maakt ook deze supercluster weer deel uit van een nog grotere supercluster, namelijk Laniakea. Tussen deze en andere supercluster, zoals Perseus-, Pavo-, Indus- en Hydra-Centaurus supercluster, zit heel wat ruimte zonder sterrenstelsels, zogenoemde superholtes.
Met het blote oog zijn er al duizenden sterren die kunnen verkocht worden. Met een kleine telescoop kan je meer dan een half miljoen sterren zien. Onze melkweg alleen telt zo'n 100 miljard sterren. Aan 50 dollar per ster ben je dus schatrijk.
Dat kan dus niet, want sterren kun je niet kopen. Er zijn verschillende websites waar je een ster kunt 'kopen'. Voor een klein bedrag euro mag je je eigenaar noemen van zo'n hemellichaam. Bij de aankoop van de ster krijg je een certificaat met de hemelcoördinaten van je ster.
VY Canis Majoris (VY CMa) is een type M superreus of hyperreus in het sterrenbeeld Grote Hond (Canis Major). Het is een van de grootste sterren die in het heelal zijn ontdekt. De straal van de rode ster is ongeveer 1420±120 maal zo groot als die van onze zon, waardoor onze zon er enkele miljarden malen in zou passen.
Vaak wordt aangenomen dat de oerknal niet alleen het ontstaan van materie en energie vertegenwoordigde, maar ook het ontstaan van tijd en ruimte. Toch zijn er ook theorieën waarin er vóór de oerknal al ruimte bestond. Sommige natuurkundigen speculeren zelfs over het bestaan van een compleet heelal vóór 'onze' oerknal.
Het heelal bevat (minstens) 2000 miljard melkwegstelsels. Dat is een 2 met twaalf nullen. Eén van die sterrenstelsels, onze eigen Melkweg, zou een diameter hebben van 200.000 lichtjaar.
Hierdoor heeft het zichtbare universum een doorsnee van circa 90 miljard lichtjaar. Toch is het heelal minimaal 250 keer groter, zo blijkt uit een nieuwe wiskundige berekening. Het zichtbare universum heeft een doorsnee van 90 miljard lichtjaar.
Het universum wordt kleiner en kleiner en steeds warmer. Uiteindelijk stort alle materie in zwarte gaten ineen, die vervolgens fuseren tot één gigantisch zwart gat of Big Crunch-singulariteit (een singulariteit is een punt met een bijna oneindig grote dichtheid).
Licht reist met een zeer hoge snelheid van ca. 300.000 kilometer per seconde, maar zelfs de dichtstbijzijnde ster staat al zo ver weg dat het licht er ruim vier jaar over doet om ons te bereiken. We zien die ster dus zoals hij er ruim vier jaar geleden uitzag.
Het absolute nulpunt of nul Kelvin, is min 273 graden Celsius, de temperatuur waarop atomen in theorie volledig zouden moeten stoppen met bewegen. Met een temperatuur van 100 nanoKelvin zijn de BEC's in het ISS kouder dan de gemiddelde temperatuur in de ruimte, waar het zo'n 3 Kelvin is of -270 graden.