Tegenwoordig draait de Maan in 27 dagen om haar as, even lang als de omlooptijd rond de Aarde. Dat betekent dat we altijd dezelfde kant van de Maan zien. De achterkant blijft altijd uit zicht.
De maan heeft een voor- en een achterkant, maar die krijgen even veel zonlicht. Er is dus geen donkere kant. Wel kunnen we vanaf de aarde maar één kant zien, want de maan doet even lang over een rondje om zijn as als over een rondje om de aarde.
Op de maan is het altijd heel erg koud
De maan heeft geen atmosfeer en daarmee ook geen bescherming tegen de straling van de zon. In het zonlicht is het er 120°C boven nul. Zonder atmosfeer kan er op de maan ook geen warmte worden vastgehouden. Aan de nachtzijde is het dan ook meteen ijskoud, 170°C onder nul.
Kort antwoord: Omdat de rotatietijd van de maan gelijk is aan zijn omlooptijd rond de aarde.
Vanaf de maan zie je in ieder geval helemaal niets. Althans, je ziet de aarde prachtig, maar geen enkel menselijk bouwwerk dat erop staat. De astronaut Alan Bean wandelde eind 1969 over de maan en zag de aarde als een voornamelijk witte bol, afgewisseld met wat blauw en geel. En af en toe zie je wat groene vegetatie.
De grote, donkere vlekken op de maan, die zelfs met het blote oog al te zien zijn (ze vormen samen het bekende 'mannetje in de maan'), zijn in feite kolossale inslagbekkens die geheel of gedeeltelijk zijn volgelopen met inmiddels gestolde lava.
Een maanwandeling maken kan daarom niet zomaar. Je kunt er alleen rondlopen als je een speciaal pak draagt, dat je beschermt tegen de kou, hitte en de UV-straling. Op de Maan en in de ruimte is geen lucht. Om op de Maan te kunnen lopen, heb je je eigen voorraad lucht nodig.
De maan draait constant om ons heen. Zonder de zwaartekracht van de aarde, zou de maan weg zweven, de ruimte in. Door de combinatie van snelheid en afstand tot de aarde blijft de maan altijd in evenwicht tussen vallen en ontsnappen.
Na de vernietiging van de maan krijgt onze aarde een prachtige ring. Deze formatie duurt echter niet lang en dan beginnen de aardbewoners met moeilijkheden. Deze hele stapel puin zal op de aarde vallen en lijkt op een asteroïde aanval. Steden zullen worden vernietigd, veel mensen zullen sterven.
De zwaartekracht van de aarde heeft de maan gedurende miljarden jaren tot een perfecte draaitol geslepen. Daardoor staat hij altijd met dezelfde kant naar ons toe. De maan draait precies op de maat met de aarde om zijn eigen as. Daardoor is hij altijd met dezelfde kant naar onze planeet gekeerd.
Een maankrater is een ringberg op de Maan. Deze ringbergen zijn veroorzaakt door de inslagen van meteorieten. Er zijn geen kraters op de maan die veroorzaakt zijn door een vulkaanuitbarsting, zoals die op aarde wel voorkomen. Maankraters variëren in grootte van een paar meter tot meer dan 250 kilometer.
De maan verandert zelf niet van vorm, dat lijkt alleen maar zo. Dat komt doordat de maan zelf geen licht geeft. Wij zien de maan, omdat hij het licht dat van de zon komt weerkaatst. De maan wordt aan één kant door de zon verlicht, de andere kant blijft donker.
Zo'n 'gebonden' (of 'synchrone') rotatie is het gevolg van getijdenwerking. Overigens kunnen we vanaf de aarde toch net iets meer dan 50 procent van het maanoppervlak zien.
De maan heeft bijvoorbeeld effect op je emoties, energie en slaap. Rond volle maan is de invloed het sterkst. Wat veel mensen merken is dat ze rond volle maan onrustig zijn, slecht slapen of veel (intenser) dromen. Er is veel tegenstrijd of er tijdens volle maan ook meer baby's geboren worden en/of ongelukken gebeuren.
We voelen vrijwel niets van het feit dat de Aarde roteert: we worden niet van de planeet af geslingerd, we vallen niet om en bomen groeien niet scheef. De reden hiervoor is dat het effect van de zwaartekracht door de grote massa van de Aarde veel sterker is dan dat van de centrifugaalkracht als gevolg van haar rotatie.
De enige reden waarom de astronauten in hun ruimtestation vrij kunnen rondzweven is dat ze samen met hun voertuig om de aarde bewegen (of eigenlijk: vallen en stapjes opzij doen, net als de maan). De astronauten zijn dus niet gewichtloos – dat kan helemaal niet – maar bewegen in vrije val.
De Koude Oorlog, politieke wil, inventiviteit, doorzettingsvermogen en de nodige risico's zorgen ervoor dat de mens in juli 1969 voet op de maan zet. Dat we sinds 1972 niet meer op de maan zijn geweest, komt vooral door een gebrek aan politieke wil. De techniek is sinds 1969 enorm vooruitgegaan.
Inderdaad is er zo'n beetje elke maand (een rondje duurt 28 dagen) een keer volle maan! Maar de maan draait ook om haar eigen as. Het grappige is: ze doet hier ook 28 dagen over, precies net zo lang als haar rondje om de aarde!
Een maand voordat de Apollo 11 vertrok vloog de Apollo 10 nog een ronde om de maan en daarna stonden alle lichten op groen. En op 16 juli 1969 verliet de Apollo 11 de aarde. Om vervolgens vier dagen later te landen op de maan. Daarna volgde er nog vijf succesvolle maanlandingen.
Wanneer de Maan lager aan de hemel staat, is dit filteren sterker en krijgt de Maan een meer gele kleur, door het ontbreken van blauw licht. Wanneer de Maan ondergaat is de lichtweg door de atmosfeer het langst en wordt ook het grootste deel van het gele licht weggefilterd, waardoor de Maan rood van kleur wordt.
Gemiddeld draait de maan met een snelheid van 3680 kilometer per uur om de aarde. De maan staat gemiddeld 384.400 kilometer van de aarde.
Tegenwoordig weet men dat de marea eigenlijk grote vulkanische vlakten zijn, die zijn opgebouwd uit basalt. De marea op de maan dateren van na het Late Heavy Bombardment, een periode (4,0 tot 3,8 miljard jaar geleden) in de begintijd van het zonnestelsel waarin veel meteorieten op de planeten en hun manen insloegen.