Begraven worden kan op verschillende manieren: met een uitvaartkist, een draagbaar met of zonder lijkwade of een mand. Wie niet begraven wil worden, laat zich in principe cremeren. Sommige mensen besluiten hun lichaam aan de wetenschap ter beschikking te stellen.
Voelt het lichaam pijn tijdens cremeren? Nadat een persoon is overleden kan niks nog pijn doen. Met de huidige technologie is er geen onzekerheid meer of iemand wel of niet echt overleden is. Daarom doet crematie geen pijn voor de overledene.
Voor een lijk in een kist helemaal verteerd is (verdwenen is), moet u aan tientallen jaren denken. Soms kun je na honderden jaren nog skeletten of delen van skeletten op een oude begraafplaats vinden.Soms is na 20 of 30 jaar alles helemaal weg. Dat verschilt dus van begraafplaats tot begraafplaats.
Bij het cremeren wordt de kist in een crematieoven geplaatst. De kist vergaat daarbij door de hitte. Voorafgaand aan een crematie is er vaak een uitvaartdienst of een kerkdienst, maar het hoeft niet. Na het afscheid brengt de uitvaartondernemer de kist naar de ovenruimte, waar de uiteindelijke crematie plaatsvindt.
"De kist is meestal al compleet vergaan als het tot ondergronds ruimen komt. Wat men dan vaak nog aantreft, zijn enkel delen van het skelet. Botresten." Deze stoffelijke resten kunnen vervolgens in een verzamelgraf worden begraven elders op de begraafplaats.
Wanneer een graf wordt geruimd, kan het stoffelijk overschot een laag dieper in het graf worden herbegraven. Dit noemen wij 'schudden'. Ook kan het stoffelijk overschot op een andere plek op de begraafplaats worden herbegraven of alsnog worden gecremeerd.
Voor zover ik heb kunnen constateren, werd deze vraag nog niet eerder gesteld. In artikel 5 lid 3 van het Besluit op de Lijkbezorging is opgenomen dat in een graf maximaal drie lijken boven elkaar mogen worden begraven. Lid 5 van hetzelfde artikel maakt een uitzondering voor bestaande graven.
Er blijven alleen botresten (calciumfosfaat) en een stroperige, zeepachtige restvloeistof over. De botten kunnen vermalen worden tot wit poeder en in een urn worden bewaard, net als bij een crematie.
Het is niet bij wet (wet op de lijkverzorging) verplicht dat een overledene in een kist moet liggen als hij begraven of gecremeerd wordt.
De weke delen van een lichaam zoals ogen en ingewanden zijn na enkele weken of maanden weg. Het spierweefsel (zeg maar het vlees) gaat veel en veel langzamer. Dat komt omdat er in de grond vrij weinig zuurstof doordringt, waardoor er een langzame stofwisseling en langzaam ontbindingsproces is.
Het ontbindingsproces putrefactie (decompositie / verrotting / ontbinding) kan voor zeer lange tijd worden geremd door het lichaam van een overledene te balsemen. Bij dit proces wordt via infusie tot op cellulair niveau een conserverende middel aangebracht (veelal met een hoge concentratie formaldehyde / formaline).
Het graf. De diepte van een graf is afhankelijk van voor hoeveel personen een graf is ingericht. Bij drie personen is de diepte circa 3 meter. Het kan wat variëren, maar het is in ieder geval wettelijk verplicht dat (de bovenste) kist minimaal 65 cm onder de grond ligt.
Lijkvocht ontstaat door het vloeibaar worden van een lichaam door ontbinding. Het lichaamsvocht vermengt zich met bloed en bacteriën en is onderhevig aan allerlei chemische processen die in het lichaam plaatsvinden. Dat maakt het dat lijkvocht ook wel eens als giftig wordt beschouwd.
12-04-2022. In de wet staat beschreven dat de asbus een maand na de dag van het afscheid in het crematorium blijft staan. Dit is omdat de as beschikbaar moet zijn voor justitieel onderzoek, maar ook zodat nabestaanden de tijd hebben om een weloverwogen keuze te maken voor de asbestemming.
Bij een crematie wordt de overledene verbrand in een crematieoven. Het lichaam vergaat door de extreme hitte – 1100 graden – tot as. Dierbaren mogen de as houden of (laten) uitstrooien.
Sieraden worden meestal door de nabestaanden voor de crematie verwijderd. "Soms willen mensen dat bijvoorbeeld een trouwring om blijft. Deze verbrandt dan, er blijft slechts een klein bolletje metaal over." Medewerkers van crematoria kunnen een ring of gouden kies niet meer verwijderen.
Bij een crematie wordt het lichaam van de overledene verbrand.Hierbij komt veel warmte vrij, wat niet bepaald rustgevend is. Daarnaast kan het idee van verbranding bij sommige mensen ook als beangstigend worden ervaren. Daarom wordt er bij een crematie vaak niet meer gesproken van 'rust zacht'.
Wat mag er mee in de kist: de regels
Bij begraven en cremeren wordt er bijna altijd wel gebruik gemaakt van een uitvaartkist. Sommige nabestaanden vinden het fijn om persoonlijke spullen mee te geven in de kist. In de wet zijn er geen regels vastgelegd van wat er wel en niet in de uitvaartkist mee mag.
De afscheidsplechtigheid bij een crematie duurt meestal ongeveer 45 minuten en is volledig naar wens van de nabestaanden in te vullen. Tijdens deze plechtigheid is er ruimte om door een of meerdere personen te spreken, een video of muziek af te spelen of bloemen te leggen.
Waarom wordt as niet meteen vrijgegeven? In Nederland wordt na een crematie niet meteen het as vrijgegeven. Hiervoor is een vaste periode van 1 maand vastgelegd in de As-wet. Een reden hier van is dat de overheid hierdoor nog een maand de mogelijkheid heeft het as te onderzoeken.
Bij een crematie wordt de temperatuur in een crematieoven opgedreven tot het niveau dat de kist vanzelf ontvlamt. Daarmee start de crematie. Het lichaam van de overledene wordt gereduceerd tot as en een groot deel van de botten. De botten verbranden dus niet helemaal tijdens de crematie.
De as na crematie heeft een grijsachtige kleur met witte accenten. Deze witte stukjes zijn botfragmenten. Omdat de as na crematie veelal bestaat uit botten van het lichaam dat verbrand werd. Op het einde van het crematieproces ziet men op de vloer van de oven enkel botten liggen met wat grijze as.
De overledene deelt het graf dus veelal met vreemden. Het graf blijft minimaal tien jaar in stand, maar de termijn waarvoor het graf wordt uitgegeven, kan ook langer zijn. Na die termijn beslist de houder van de begraafplaats of het graf geruimd wordt.
Op oudere begraafplaatsen wordt de inhoud van het graf vaak opnieuw ingegraven, maar dan wat dieper. Op een laag nieuwe aarde wordt daarna de nieuwe kist geplaatst. Soms wordt de inhoud van verschillende oude graven na een grafruiming opnieuw begraven in een verzamelgraf. Dit gebeurt vooral bij algemene graven.
Graven voor onbepaalde tijd mogen nooit geruimd worden, tenzij het voor komt dat het grafrecht om de een of andere reden toch komt te vervallen.