Je kunt zelfs geen ruimteschip bouwen om erheen te vliegen. Want het heelal dijt ondertussen ook uit, groeit steeds groter. Het gebied waaruit licht ooit 13,8 miljard jaar geleden richting ons vertrok, destijds op 13,8 miljard lichtjaar afstand, ligt daardoor inmiddels al 45,7 miljard lichtjaar bij ons vandaan.
Kort antwoord: Nee, het heelal is onbegrensd en waarschijnlijk zelfs oneindig uitgestrekt. Langer antwoord: De nieuwste sterrenkundige waarnemingen doen vermoeden dat het heelal oneindig uitgestrekt is.
Het universum wordt kleiner en kleiner en steeds warmer. Uiteindelijk stort alle materie in zwarte gaten ineen, die vervolgens fuseren tot één gigantisch zwart gat of Big Crunch-singulariteit (een singulariteit is een punt met een bijna oneindig grote dichtheid).
In de praktijk kun je het totale heelal gerust als oneindig beschouwen. Van het totale heelal zien we echter maar een klein gedeelte, het zogenaamde waarneembare heelal. De oorzaak hiervan is dat het heelal een eindige leeftijd heeft (en dus niet oneindig oud is).
De mate waarin het heelal uitdijt, noemt men de Hubble-constante, en die bedraagt volgens de nieuwe berekeningen 73,2 km per seconde per megaparsec (3,26 miljoen lichtjaar). Dat is sneller dan het aanvankelijk berekende tempo, afgeleid van metingen van het universum kort na de Oerknal.
Met wat we nu weten ziet het er naar uit dat het heelal eeuwig expandeert. De temperatuur van het heelal daalt steeds verder tot het absolute nulpunt. Uiteindelijk gaat de laatste ster uit en is het laatste zwarte gat verdampt: het wordt donker. En de inhoud van het heelal verdunt steeds verder: het wordt leeg.
De 'kosmische ruimte' begint ongeveer 100 km boven de Aarde, waar de lucht rond onze planeet ophoudt. Omdat het zonlicht er niet wordt verspreid tot een blauwe hemel, ziet de ruimte eruit als een zwarte deken bezaaid met sterren. De ruimte wordt gewoonlijk gezien als helemaal leeg.
Zowel uit de quantummechanica (parallelle universa) als bij het branenmodel (vele onafhankelijke universa) is er iets buiten het heelal. Eigenlijk klopt het woord heelal dan eigenlijk niet meer, er wordt alleen maar ons eigen universum mee bedoelt, een van de vele. Het AL is in dat geval het Multiversum.
PASADENA - Amerikaanse astrofysici hebben een klein sterrenstelsel ontdekt dat dertien miljard lichtjaar van de aarde verwijderd is. Daarmee is het voor ons het verste bekende object in het heelal.
Het heelal heeft geen middelpunt
Er is dus geen 'midden van het ballonoppervlak'. Hetzelfde geldt voor de ruimte in ons heelal: je kunt niet 'het middelpunt van het heelal' aanwijzen, waarvandaan alles uitdijt. Zo'n centrum bestaat dus niet.
De meeste sterrenkundigen geloven dat het heelal met een oerknal (Big Bang) is begonnen, zo'n 14 miljard jaar geleden. Het hele heelal zat toen in een belletje dat duizenden keren kleiner was dan een speldenknop. Het was heter en zwaarder dan alles wat we ons maar kunnen voorstellen. En ineens ontplofte het.
'In het heelal zitten ongeveer 10 tot de macht 80 atomen (een één met 80 nullen). ' Met telescopen hebben onderzoekers kunnen vaststellen dat er ongeveer honderd miljard sterrenstelsels zijn, elk met honderd miljard maal de massa van de zon aan sterren, legt Wijers uit.
De aarde ligt in een buitenwijk van de Melkweg
Ons zonnestelsel met daarin de aarde en buurplaneten zoals Mars en Jupiter ligt op 27.000 lichtjaar van het centrum van de Melkweg.
Men denkt dat het heelal ongeveer zestien miljard jaar geleden is ontstaan uit een enorme explosie. Deze explosie noemen we ook wel de Grote Knal, of de Big Bang. Voor de Big Bang zat al het materiaal en alle energie in één klein gebiedje (een punt). Door deze explosie werd al het materiaal de ruimte ingeslingerd.
Op een bepaald moment is deze singulariteit begonnen met uitdijen en dat noemen wetenschappers de oerknal. De drijvende kracht achter de uitdijing van het heelal is donkere energie: een mysterieuze vacuümenergie die werkt als een soort anti-zwaartekracht.
Het ding is zo'n 500 miljoen lichtjaar groot en bevat zo'n honderdduizend sterrenstelsels. Met andere woorden: in de tijd die een lichtstraal erover doet om van de ene naar de nadere kant van dit supercluster te reizen, kan leven op aarde evolueren van 'de eerste plant op aarde' naar 'mens'.
Edwin Hubble wordt gezien als een van de belangrijkste Amerikaanse sterrenkundigen van de vorige eeuw. Vooral vanwege de ontdekkingen die hij hier deed. Dit is echt een opname die ligt aan de basis van de ontdekking hoe groot is het heelal eigenlijk en hoe evolueert dat.
Schattingen van hoeveel vormen (en dus hoeveel universa) er mogelijk zijn, lopen nogal uiteen. Soms wordt het getal 10 tot de macht 500 genoemd (oftewel: een 1 met 500 nullen). Maar ook wel eens veel meer, of veel minder. Eigenlijk zijn zelfs snaarwetenschappers onderling het er niet over eens.
Een buitenruimte is zoals het spraakgebruik ook aangeeft een ruimte waar licht en verse lucht vrijelijk in en uit kunnen stromen. Een dergelijke ruimte ligt dus buiten de thermische schil. Voorbeelden van buitenruimten zijn een tuin, een balkon, een loggia of een dakterras.
Het heelal is oneindig groot en blijft zich voortdurend uitbreiden. Het is moeilijk voor te stellen hoe groot het heelal werkelijk is, maar wetenschappers schatten dat de zichtbare ruimte ongeveer 93 miljard lichtjaar breed is.
Sterrenstelsels, zoals de Melkweg, worden door de onderlinge zwaartekracht bijeengehouden in clusters, en die vormen samen weer superclusters. Met een diameter van 1 miljard lichtjaar is de BOSS Great Wall het grootste object dat ooit is waargenomen.
Het absolute nulpunt of nul Kelvin, is min 273 graden Celsius, de temperatuur waarop atomen in theorie volledig zouden moeten stoppen met bewegen. Met een temperatuur van 100 nanoKelvin zijn de BEC's in het ISS kouder dan de gemiddelde temperatuur in de ruimte, waar het zo'n 3 Kelvin is of -270 graden.
Het grootste gedeelte van de ruimte is leeg. Er zijn maar heel weinig moleculen, waardoor geluidsgolven zich niet kunnen voortbewegen. Daarom kun je in de ruimte dus niets horen.
Het heelal of universum in de astronomie, ofwel de kosmos in de kosmologie, zijn synoniemen voor alle materie en energie binnen het gehele ruimtetijd-continuüm.
De planeten blijven in een mooie baan om de zon heen omdat ze vastgehouden worden door de aantrekkingskracht van de zon. Doordat de aarde om de zon heen draait en vastgehouden wordt door de aantrekkingskracht valt de aarde niet naar beneden.