Luister naar de vragen en gevoelens van kinderen, ze uiten ze liever dan ze op te kroppen. Durf ook over je eigen gevoelens te spreken, zo leren kinderen dat het uiten van gevoelens kan en mag. Durf herinneringen op te halen. Herinneringen van kinderen vervagen sneller dan die van volwassenen.
Vertel dat angst normaal is en dat het voorbij zal gaan. Geef aan dat je kind verdrietig mag zijn. Doe dit op een rustig moment en op een vertrouwde plaats. Probeer kalm te blijven en geef vooral feitelijke informatie in begrijpelijke taal.
Een volgende stap kan zijn: oefenen met zelfcompassie op het moment dat je kindje ontroostbaar is: Erken de situatie: Zeg tegen jezelf: het is lastig en dat is oké. Wat je ook voelt: het mag er zijn. Zoek herkenning bij anderen: Iedere moeder voelt zich wel eens machteloos en weet niet waarom haar kindje huilt.
Een kind moet zich geliefd, gewaardeerd en geaccepteerd voelen om zich goed te kunnen ontwikkelen. Contact met anderen is van essentieel belang en lichamelijk contact is daarbij ook zeker een basisbehoefte. Het is dan ook absoluut onzin dat je een jong kind zou kunnen verwennen door het te veel te knuffelen.
Vertel haar dat als ze niet zelf stopt met huilen, u niet meer naar haar toekomt om haar te troosten, ook niet als ze heel lang blijft huilen. Dit moet u dan wel consequent volhouden. Probeer rustig te blijven (of ga stofzuigen of iets dergelijks, zodat u het huilen niet hoort) en schenk geen aandacht aan haar.
Neem contact op met het wijkteam, je huisarts of de jeugdgezondheidszorg in jouw buurt als je je zorgen maakt. Samen kunnen jullie bekijken wat er wel en niet goed gaat in het gedrag van je kind. Ook kunnen jullie er met elkaar achter komen waar het lastige gedrag vandaan komt en waardoor het blijft bestaan.
Door rustig te blijven geef je je kind de ruimte om boos te zijn. Heb veel geduld. Bedenk elke keer dat een kind zijn boosheid en emoties uit bij jou waar hij zich veilig genoeg voelt om zijn emoties te tonen. Omdat je tijdens een echte woedebui geen contact met je kind krijgt, laat je hem het beste uitrazen.
Symptomen die op trauma kunnen wijzen: terugval naar jonger gedrag, bijvoorbeeld weer in bed plassen terwijl het kind al zindelijk was (regressie) moeilijk tot rust te brengen. prikkelbaar, kind heeft vaak ruzie met andere kinderen.
De in 2017 overleden neuropsycholoog Jaak Panksepp onderscheidde in zijn baanbrekend hersenonderzoek zeven emotiesystemen namelijk Zoek, Spel, Lust, Zorg, Paniek/Verdriet, Angst en Woede.
Het beste wat je kan doen als je vriendin huilt, is ze een warme knuffel geven en luisteren wat ze te vertellen heeft. Zo zal ze beseffen dat je er bent voor haar. Geef ze alleen raad als ze daar uitdrukkelijk om vraagt.
Is je baby echt ontroostbaar of huilt hij 'anders dan normaal'? Volg je moederinstinct en maak een afspraak bij de huisarts als je je zorgen maakt. Als je baby maar blijft huilen kan dat voor jezelf ook heel vervelend zijn. Voel je niet schuldig als je er boos of wanhopig van wordt.
Het temperament van je kind speelt een grote rol. Een temperamentvol kind zal sneller boos worden en gefrustreerd zijn dan een kind met een introvert temperament. Daarnaast speelt ook mee hoe jij zelf met boosheid omgaat en hoe je op het boze gedrag reageert. Boosheid roept boosheid op.
Waarom kinderen boos worden
Het iets doet wat het nog niet helemaal kan of wat nog niet goed lukt. Je kind kan nog te jong zijn om de handeling uit te voeren of het heeft gewoon nog wat meer oefening nodig. Je kind wordt boos uit frustratie. Er grenzen opgelegd worden, waar je kind het niet mee eens is.
De peuterpubertijd duurt ongeveer tot je kind 4 jaar is, maar het hoogtepunt ligt meestal tussen de 2 en 3 jaar. Ieder kind ontwikkelt zich anders, dus er kunnen verschillen zijn tussen kinderen. Het ene kind zal ook een heftigere peuterpuberteit doormaken dan het andere kind.
Het feit dat je de liefde voor je kind nu niet voelt, betekent niet dat die liefde er niet is. Het betekent ook niet dat jij niet in staat bent om je te hechten aan je baby. Je kunt alleen op dit moment niet/te weinig bij je positieve gevoelens en dat is een symptoom van je depressie.
Zo is één uur voor de meeste veertien- en vijftienjarigen een heel acceptabele tijd en gaan oudere tieners minstens tot twee á drie uur uit (zie tabel). Die tijd wordt doorgaans (47 procent) in overleg met het kind vastgesteld volgens de 'schippermethode': onderhandelen en een beetje water bij de wijn doen.
Dagelijks schreeuwen tegen je kind levert volgens onderzoekers namelijk angstige kinderen op, die bovendien vaak gaan liegen. "Het gevolg van een schreeuwen is dat kinderen alles gaan doen voor de goedkeuring van de ouder, om te checken of je nog wel van ze houdt."
De nee-fase kan twee maanden, maar ook de hele peuterpuberteit duren. Net zo snel als je kindje ermee begon, kan hij er ook weer mee ophouden.
Driftbuien, niet luisteren en ontzettend eigenwijs zijn, dat is wel zo'n beetje mijn eigen samenvatting van de gevreesde terrible two-fase. Deze fase, waarin kinderen van de rond de twee jaar hun afhankelijkheid opzoeken, kan behoorlijk pittig zijn. Hoe je 'm overleeft? Geduld en begrip schijnen de codewoorden te zijn.