De maximale leeftijd van zeesterren is ongeveer 35 jaar, alhoewel van veel soorten de maximale leeftijd niet bekend is. De meeste soorten worden waarschijnlijk tussen de vier en zes jaar oud.
De zeesterren houden het niet lang vol op het droge, na een paar minuten worden ze slap en gaan ze dood. Wie de diertjes wil redden, kan ze een handje helpen. "Zie je ze aanspoelen? Dan kun je ze gewoon oppakken en terug in de zee leggen", aldus de bioloog.
Grootste zeester ter wereld
Er bestaan in de wereld ruim 1900 soorten zeesterren. Van zandkleurige tot felblauwe en van hele kleintjes tot grote exemplaren met tientallen armen. De grootste zeester die ooit is gevonden, is de Midgardia Xandaros, had een doorsnede van 170 cm en leeft in de golf van Mexico.
Vijanden van de zeester is de wulk, grote krabben, zeemeeuwen, maar ook kannibalisme is onder jonge zeesterren een veelvoorkomend verschijnsel.
Zeesterren: Nooit gedacht dat die dingen eetbaar zijn. En eigenlijk nog altijd geen idee of dat wel effectief zo is. Vree bizar om in je mond te steken. Precies een krokante marshmallow, maar dan vree gezouten.
Zeesterren hebben dan wel geen hersenen, maar wel zenuwen. Midden in het lichaam zit een ringzenuw. Vanuit deze centrale zenuw lopen zenuwen de armen in. Zo zijn dus alle vijf de armen van de zeester via de ringzenuw met elkaar verbonden.
“Sommige soorten kunnen vrij lang overleven zonder in het water te zitten, andere gaan vrijwel meteen dood. De meeste zeesterren die je aan de kustlijn kunt vinden, kunnen waarschijnlijk enkele seconden tot vijf minuten uit het water overleven.
Deze dieren hebben écht geen hart
O.a. zeesterren, kwallen en zeekomkommers hebben helemaal geen gespierde pomp nodig om hun lichaam van zuurstof te voorzien.
De gewone zeester gebruikt zeewater om de zuigvoetjes aan te sturen. Op de bovenkant van de zeester zit een glad vlekje met kleine gaatjes er in, dit is zijn waterfilter. De mond van de zeester zit aan de onderkant, en zijn anus in het midden op de bovenkant.
Niet 2 maar 5 ogen!
De meeste zeesterren hebben vijf armen. Dat zijn geen normale armen zoals wij hebben met handen eraan. Het zijn uitsteeksels vol met stekeltjes en zuignapjes. Op de punt van elke arm zit een klein oogje.
Zeesterren hebben inderdaad maar weinig vijanden. Heel af en toe eten zeemeeuwen wel een zeester (als ze geen ander voedsel vinden). Er zijn ook enkele grote vissen of krabben die zeesterren eten.
De zeester doet zich voortbewegen doormiddel van de zuignappen die onderaan zijn armen zitten. adem, door zijn armen kan hij ook adem halen…de huid die hier weer bovenop zit heeft trilhaar. in het midden. daar zit ook de maag, waardoor de ster kan eten.
De pylorische maag is verbonden met zowel de anus als met het pylorusstof en de pylorische blindedarm. De pylorische blindedarm en de hartmaag produceren spijsverteringsenzymen en het verteerde materiaal wordt door de pyloruscel door de rest van het lichaam opgenomen.
Zeesterren eten dode krabben, maar houden ook van kleine vissen en slakken. De bekendste lekkernij voor de veelarm is de mossel. Deze vangt de zeester op een speciale manier. Een zeester omarmt zijn prooien.
De zeester staat symbool voor onvoorwaardelijke liefde.
Aflandige wind
Als de windrichting aflandig is, dus met oostenwind, ontstaat er een onderstroom richting land. De zeesterren zitten dan precies in die stroom die ze naar het strand duwt. Zo kunnen er grote aantallen tegelijk aanspoelen.
Zeesterren, zoals de meeste mensen die kennen, hebben een middenstuk en vijf armen. Het lijkt logisch dat een zeester zijn armen één voor één optilt en zich op die manier voortbeweegt, maar dat is niet zo. Aan de onderzijde van de armen zitten tot wel duizenden pootjes met zuignappen.
Conserveer je zeester met alcohol.
Drenk de zeester in isopropanol zodat hij volledig bedekt is en laat hem 30-48 uur staan. Anderen kiezen ervoor om hun zeester in formaline te drenken; dat is een combinatie van één deel formaldehyde op vijf delen water.
Zeesterren paren niet maar laten hun geslachtscellen vrij in het zeewater. Sommige soorten kennen een vorm van broedzorg. De larven van de meeste zeesterren zijn vrijzwemmend en zien eruit als doorzichtige, garnaalachtige diertjes.
Zeesterren kennen geen paring, maar laten grote hoeveelheden geslachtscellen los in het water. Een eicel wordt bevrucht als deze een zaadcel tegenkomt in het water. Drie tot vier dagen na de bevruchting kruipt de larve uit het ei. De meeste soorten zeesterren kennen elk jaar één paarseizoen.
In mosselkraken blinkt de zeester dan ook uit. Eerst slaat hij de armen rond een mossel, zuigt zich met de zuignapjes stevig aan de schelphelften vast en begint te trekken. Met zijn lijf sluit hij tegelijkertijd de watertoevoer af waardoor de mossel geen zuurstof meer krijgt.
De term zeester is niet voor niets in het leven gebracht: het wordt niet echt gewaardeerd wanneer jij erbij ligt alsof je het hele bed in beslag wil nemen. Als je dan vervolgens ook geen actie onderneemt tijdens een sekssessie, doe je echt iets verkeerd.
Bij de zeekomkommer staat vooral klein spul op het menu. Het liefst eet hij algen of heel klein zeeleven, maar ook voor afval trekt hij zijn neus niet op. Met zijn tentakels, een soort doorontwikkelde buisvoetjes, werkt hij zijn voedsel naar binnen.
Als een Zandzevende Zeester zichzelf niet meer kan omdraaien is hij dood of dood aan het gaan.
De diergroep stekelhuidigen omvat de zeesterren, zee-egels en zeekomkommers. Het zijn bodemdieren met een onderhuids skelet en een ruwe huid of lange stekels. Ze hebben een ingewikkeld stelsel van watervaatjes, dat uitmondt in talloze voetjes.