Hoelang een beademing duurt en hoe goed het ontwennen gaat, is van patiënt tot patiënt anders. Beademing kan enkele uren duren, maar soms duurt het dagen, weken of soms zelf maanden. Ruim 45 % van de IC-patiënten wordt beademd.
Keelpijn treedt soms op na algemene anesthesie omdat een buis in de luchtweg of in de maag werd geplaatst. Dit pijnlijke gevoel kan enkele uren tot dagen duren, maar kan behandeld worden met zuigtabletjes of mondspoelingen.
De belangrijkste risico's van intubaties zijn weefselschade (keel, stembanden en luchtpijp) en schade aan gebitselementen (meestal de boventanden). Daarnaast bestaat het risico op verslikken, waarbij maaginhoud in de longen terechtkomt.
Tijdens de beademing worden patiënten met medicijnen in slaap gehouden. De beademing kan kort duren maar ook meerdere dagen of zelfs weken. Patiënten die een lange periode aan de beademing liggen worden steeds zwakker. De organen gaan hierdoor vaak minder goed functioneren.
Een beademingsmachine beademt de longen van een patiënt heel anders dan de manier waarop wij normaal ademhalen. Hierdoor kan schade aan de longen ontstaan.Door deze schade kunnen de longen stug worden, waardoor het beademen steeds lastiger wordt.Ook kan door de beademing een klaplong (pneumothorax) ontstaan.
Het kan zes maanden duren voordat u normale activiteiten weer kunt doen zoals u gewend was. Soms is hiervoor meer tijd nodig. Deze Engelse term betekent letterlijk vertaald: 'op de IC gekregen (spier)zwakte'.
Tijdens het ontwennen van de beademing -ook wel 'weaning' genoemd- moet de patiënt zijn ademhalingsspieren trainen.In deze fase krijgt de patiënt meer beweging, veel fysiotherapie en bouwen we de beademing af. Het wennen kan moeilijk zal als patiënten onrustig, angstig of in de war zijn.
Via de mond en keel (af en toe via de neus) wordt een tube in de luchtpijp geplaatst. De beademingsbuis wordt via een slang aangesloten aan het beademingsapparaat. Wanneer de tube op de juiste plaats zit, wordt het aan de buitenkant goed gefixeerd. De tube wordt in de luchtpijp tot voorbij de stembanden geschoven.
Soms moet iemand worden beademd omdat hij zelf niet genoeg zuurstof kan opnemen, bijvoorbeeld bij een zware longontsteking. Ook dan wordt hij in een kunstmatig coma gebracht. Er kunnen ook andere redenen zijn, bijvoorbeeld omdat de patiënt nog sterk onderkoeld is na zijn operatie.
Als de longen niet in staat zijn voldoende zuurstof op te nemen, of alleen met een te grote krachtsinspanning van de patiënt, neemt de beademingsmachine tijdelijk 'het werk' over. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn bij een ernstige longontsteking.
Soms blijkt het tijdens een standaard intubatie onmogelijk om de tube in de trachea te plaatsen. Dan spreken we van een moeilijke intubatie. Mensen zijn vaak geneigd om de moeilijke luchtweg en de moeilijke intubatie door elkaar te gebruiken, alsof er hetzelfde mee wordt bedoeld, maar dat is niet correct.
Zodra de patiënt weer helemaal zelfstandig ademt, wordt de beademingsbuis verwijderd. De patiënt kan na het verwijderen van de tube wat hees zijn en moeite hebben met spreken. Dit komt door irritatie van de stembanden door de beademingsbuis en geneest doorgaans binnen een paar dagen.
Intubatie of intuberen is het aanbrengen van een buis (endotracheale tube) in de luchtpijp ten behoeve van beademingsapparatuur of om de luchtweg vrij te maken bijvoorbeeld bij een acute vernauwing van de luchtwegen.
De belangrijkste risico's van een intubatie zijn weefselschade (keel, stembanden en luchtpijp) en schade aan gebitselementen (met name de boventanden). Daarnaast bestaat het risico op verslikken, waarbij maaginhoud in de longen terechtkomt.
Het duurt een dag voordat de narcose is uitgewerkt.Uw lichaam zal echter nog enkele dagen tot weken nodig hebben om helemaal te herstellen, afhankelijk van de grootte van de operatie. Na het wakker worden uit de narcose kunt u misselijk zijn en moet u misschien overgeven.
Het kost tijd voordat u weer helemaal hersteld bent. Sommige patiënten hebben een half jaar tot een jaar, of soms langer nodig om te herstellen. Dit is afhankelijk van de ernst van de ziekte en de duur van het verblijf op de IC.
De belangrijkste risico's van een intubatie zijn weefselschade (keel, stembanden en luchtpijp) en schade aan gebitselementen (met name de boventanden). Met name bij zeer acute situaties en bij het intuberen van ernstig zieke patiënten, kan overlijden tot de risico's behoren.
Iemand die in coma ligt, is bewusteloos. Hij ziet niets, hoort niets en voelt niets.
Het is nooit volledig te voorspellen hoe lang iemand kunstmatig beademd moet worden. Het kan enkele uren of dagen zijn maar er zijn ook patiënten die nooit volledig van de beademing af komen. Het hangt allemaal af van de aandoening en eventuele complicaties die zich kunnen voordoen.
Keelpijn en heesheid
Dat ligt aan het buisje dat we in de luchtweg plaatsen om de verbinding te maken met de anesthesiemachine. De maagsonde die we bij sommige operaties inbrengen kan ook irritatie in de keel veroorzaken. Het probleem verdwijnt spontaan na 2 of 3 dagen.
Ook de LEMON rule geeft een inschatting: Look externally: Retrognatie, grote tong, korte nek, baard. Evaluate 332: 3cm ramus mandibulae, 3cm aperture 2cm tussen tongbasis en larynx. Malampati score: 1-2 is goed, 3 betekend rekening houden met moeilijke intubatie, bij 4 is de kans daarop >10%
Zowel de ingebrachte tube als het beademen zelf is onprettig voor de patiënt. Daarom worden tijdens de beademing meestal slaap- en pijnstillende medicijnen via een infuus toegediend. De slaap kan variëren van een lichte slaap waarbij de patiënt wekbaar is, tot een diepe slaap.
Beademing kan nodig zijn bij patiënten op de intensive care.Bijvoorbeeld bij een ernstige verzwakking door een infectie of zware longontsteking. Ook komt het voor dat een patiënt langer moet bijkomen van een operatie aan de beademingsmachine.
Intubatie is een voorbehouden handeling en wordt alleen door speciaal opgeleide artsen en ambulanceverpleegkundigen uitgevoerd.
De patiënt wordt beademd en gesedeerd en kan zelf niet beslissen over zijn situatie. De beslissing ligt daardoor in de handen van de behandelend arts. De arts zal deze beslissing nemen in overleg met de naasten/familie. Het staken van de behandeling zal uiteindelijk leiden tot het overlijden van de patiënt.