Voor het uiteindelijke lot van het heelal zijn er drie gangbare theorieën: Big Rip, Big Chill en minder waarschijnlijk
Het universum wordt kleiner en kleiner en steeds warmer. Uiteindelijk stort alle materie in zwarte gaten ineen, die vervolgens fuseren tot één gigantisch zwart gat of Big Crunch-singulariteit (een singulariteit is een punt met een bijna oneindig grote dichtheid).
Astronomen hebben ontdekt dat de expansie van het heelal feitelijk versnelt door donkere energie, en als deze versnelling doorgaat, zal de expansie alle krachten van de natuur overwinnen. Het resultaat zal de 'Big Rip' zijn. Alle materie, en ruimte-tijd zelf, zal uit elkaar worden gescheurd en vernietigd.
Nee, het heelal is onbegrensd en waarschijnlijk zelfs oneindig uitgestrekt. Langer antwoord: De nieuwste sterrenkundige waarnemingen doen vermoeden dat het heelal oneindig uitgestrekt is. Dat betekent dat het zeker geen rand heeft.
In de praktijk kun je het totale heelal gerust als oneindig beschouwen. Van het totale heelal zien we echter maar een klein gedeelte, het zogenaamde waarneembare heelal. De oorzaak hiervan is dat het heelal een eindige leeftijd heeft (en dus niet oneindig oud is).
Voor zover onderzoekers nu weten is er geen einde aan het heelal. Er is dus geen rand waar de ruimte stopt. Sterker nog: het heelal blijft groeien.Sterren en planeten bewegen steeds verder van elkaar af.
Daarom wordt ruimte alleen beperkt door ruimte, d.w.z. zelfbeperkt, d.w.z. universeel uitgebreid en oneindig. Er is, en moet altijd zijn, "ruimte" voorbij alle "ruimtes", en wanneer we zeggen "moet altijd zijn" hebben we de ware, onmiskenbare en volkomen bevredigende gedachte van het oneindige.
Het overwicht aan bewijs tot nu toe, gebaseerd op metingen van de snelheid van expansie en de massadichtheid, pleit voor een universum dat oneindig zal blijven expanderen , resulterend in het "Big Freeze"-scenario hieronder. Echter, observaties zijn niet doorslaggevend, en alternatieve modellen zijn nog steeds mogelijk.
Het antwoord hangt af van hoeveel 'inhoud' het heelal heeft, zoals materie en licht. Meer inhoud betekent meer zwaartekracht, wat de expansie vertraagt. Zolang de hoeveelheid materie geen kritische drempel overschrijdt, zal het heelal blijven uitzetten, tot de hittedood bereikt wordt en het heelal bevriest.
Dat was ongeveer 13,8 miljard jaar geleden. De theorie van de oerknal is gebaseerd op de relativiteitstheorie. Sinds maart 2011 is het vastgesteld dat de Oerknal met grote waarschijnlijkheid heeft plaatsgevonden.
Het heelal was in haar prille begin niets anders dan een chaotische ondoorzichtige wolk waarin alles met alles op een willekeurige wijze interageerde. Pas 380.000 jaar na het grote begin klaarde het universum op als gevolg van de versmelting van elektronen en protonen tot neutrale waterstofatomen.
De snelheid van deze expansie kan het heelal uiteindelijk uit elkaar scheuren, waardoor het eindigt in een Big Rip. Als alternatief kan het heelal 'krimpen', afnemen of vervallen, waardoor de Big Bang effectief wordt teruggedraaid en het heelal wordt vernietigd in een Big Crunch. Een derde theorie wordt beschreven als de Big Freeze .
Terwijl het heelal blijft uitdijen, zullen alle sterren en sterrenstelsels uiteindelijk hun energie opmaken en zal het heelal afkoelen, wat eindigt in de 'Big Chill' . Als de dichtheid van het heelal gelijk is aan de kritische dichtheid, zal de zwaartekracht net voldoende zijn om de expansie te stoppen, maar pas na oneindig veel tijd.
Astronomen nemen aan dat het heelal oneindig groot is.Helemaal zeker weten doen ze het echter niet. Het is namelijk niet bekend tot hoe ver de ruimte buiten de waarnemingsgrens doorgaat. 'Er bestaan twee dingen die oneindig groot zijn: het universum en de menselijke domheid.
Kort na de oerknal bestond het heelal uit vrijwel louter waterstof- en heliumatomen, en was er van leven geen sprake. Nu is dat er wel. Ook al weten we niet precies hoe het leven op aarde ontstond, we weten in elk geval wel dat het is ontstaan.
Kort gezegd heeft het universum maar één duidelijke grens: de grens van hoe ver we kunnen kijken. Het kost licht namelijk tijd om afstanden te overbruggen, en het heelal is niet oneindig oud: alles wijst erop dat het ontstond in de oerknal, 13,8 miljard jaar geleden.
Voor het uiteindelijke lot van het heelal zijn er drie gangbare theorieën: Big Rip, Big Chill en minder waarschijnlijk Big Crunch of nog Warmtedood.
“We schatten in dat de aarde ergens tussen 1,75 en 3,25 miljard jaar van nu niet langer leefbaar zal zijn,” vertelt onderzoeker Andrew Rushby. “Na dat punt zal de aarde zich in een hete zone rondom de zon bevinden, waar de temperaturen zo hoog zijn dat de zeeën verdampen.” En dan zal al het leven op aarde uitsterven.
De 'kosmische ruimte' begint ongeveer 100 km boven de Aarde, waar de lucht rond onze planeet ophoudt. Omdat het zonlicht er niet wordt verspreid tot een blauwe hemel, ziet de ruimte eruit als een zwarte deken bezaaid met sterren. De ruimte wordt gewoonlijk gezien als helemaal leeg.
Dus ongeacht wat we doen om onszelf in gevaar te brengen (zie klimaatverandering), het einde van het leven op aarde zal hoogstwaarschijnlijk over een miljard jaar zijn , op zijn laatst. Gegeven dat het eenvoudigste leven op aarde bijna 4 miljard jaar geleden ontstond, is ongeveer 80 procent van het verhaal van het leven op aarde al geschreven.
Er is geen bewijs dat het heelal een rand heeft . Het deel van het heelal dat we vanaf de aarde kunnen waarnemen, is min of meer gelijkmatig gevuld met sterrenstelsels die zich in elke richting uitstrekken zover we kunnen zien - meer dan 10 miljard lichtjaar, of ongeveer 6 miljard biljoen mijl.
In tegenstelling tot zwaartekracht, die de expansie vertraagt, werkt donkere energie om de expansie te versnellen. Als donkere energie in feite een significante rol speelt in de evolutie van het universum, dan zal het universum naar alle waarschijnlijkheid voor altijd blijven uitdijen .
Als het universum eindig is, betekent dit dat het in een tweedimensionale geometrie op een torus zou lijken . Denk nu eens aan een torus. In zo'n universum kan licht dat over het oppervlak van een torus reist, twee paden nemen: het kan om de zijkanten heen gaan, maar het kan ook in een rechte lijn gaan.
Het aardoppervlak is dus randloos maar niet oneindig. Mogelijk doet ons universum iets vergelijkbaars, maar dan een dimensietje hoger.
"De tijdelijke reeks van gebeurtenissen uit het verleden is voltooid door opeenvolgende optelling." " De tijdelijke reeks van gebeurtenissen uit het verleden kan dus geen werkelijke oneindigheid zijn ."