De Tasmaanse duivel is niet veel groter dan een schoothond maar is berucht om zijn agressiviteit en geduchte kaken, waarmee hij grote karkassen binnen luttele minuten in stukken kan rijten.
Na een zwangerschap van ongeveer drie weken kan een vrouwtje 20 tot 40 jongen werpen, die allemaal zo groot zijn als een rijstkorrel. Alleen het viertal dat als eerste haar buidel met de vier tepels bereikt kan zich verder ontwikkelen. Onder goede condities kunnen Tasmaanse duivels een jaar of zeven worden.
Maar ook in bewoonde gebieden kan je hem vinden. Tasmaanse duivels zijn aaseters maar gaan ook op jacht op kangoeroes, opossums en wombats.
Hij is solitair (is het liefst alleen), leeft 's nachts en zoekt dan zijn maaltijden. Zijn snorharen helpen hem zijn weg te vinden en de aanwezigheid van andere Tasmaanse duivels en voedsel op te merken in het donker. Hij is erg vraatzuchtig en eet buidelratten, kleine kangoeroes en wombats.
De buideldieren leven verder in het wild alleen nog op Tasmanië. Op het eiland ten zuiden van Melbourne leven naar schatting minder dan 25.000 Tasmaanse duivels. Dat waren er in de jaren negentig 150.000, maar een groot deel van de populatie stierf door een zeldzame ziekte.
De Tasmaanse duivel is het grootste nog levende, vleesetende buideldier, maar de populatie is de laatste jaren erg achteruitgegaan. Op het eiland Tasmanië leven naar schatting nu nog 25.000 Tasmaanse duivels.
De Tasmaanse duivel (Sarcophilus harrisii) (ook wel buidelduivel) is een vleesetend buideldier uit de familie echte roofbuideldieren (Dasyuridae), dat voornamelijk op het Australische eiland Tasmanië voorkomt. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Pierre Boitard in 1841.
De duivel werd afgebeeld met een bokkenpoot. De reden hiervoor zou kunnen zijn de onrust van de geit of de slechte geur van de bokken of de grote geslachtsdrift.
De echte roofbuideldieren (Dasyuridae) zijn een familie uit de roofbuideldieren die voorkomen in Australië, Nieuw-Guinea en enkele omliggende eilanden. Tot deze familie behoren de grotere buidelmarters en de Tasmaanse duivel, evenals de kleinere buidelmuizen.
Oorspronkelijk kwam de Tasmaanse tijger volop voor in Australië en op Nieuw-Guinea, maar in de afgelopen eeuwen was er alleen op Tasmanië nog een buidelwolfpopulatie. Daar verdween het dier uiteindelijk ook, doordat boeren op de Tasmaanse tijger joegen om hun schapen te beschermen.
Pairi Daiza kondigt de komst aan van twee Tasmaanse duivels. Behalve in Denemarken huisvest geen enkele land in Europa de bedreigde diersoort, aldus het Henegouwse dierenpark. De Tasmaanse duivel, het nog enige vleesetende buideldier, is een bedreigde diersoort.
De Tasmaanse tijger – die ook wel Buidelwolf wordt genoemd – kon van neus tot het puntje van de staart wel 180 centimeter lang worden en had een schofthoogte van zo'n 58 centimeter. Ze leken op grote, lange honden met een zware staart en een relatief grote kop. Ook hadden ze strepen op de rug.
Wat er over het dier bekend is, komt van oude bronnen, zoals dagboeken en verhalen. Het roofdier jaagde vooral tijdens de schemering op middelgrote prooien, vooral schapen. De wolf kon in het wild ongeveer zes jaar oud worden. Hij plantte zich vooral in de winter en het voorjaar voort.
Maar op zeker moment in de laatste duizend jaar stierf het dier op Nieuw-Guinea en het Australische vasteland uit, waarschijnlijk omdat de prehistorische mens jacht op de buidelwolf maakte en ook door concurrentie met de dingo, een dier dat zo'n 2000 jaar v. Chr. door de mens vanuit Azië naar Australië is meegebracht.
Deze buidel is een soort huidplooi, waarin de tepels van het dier liggen en waar het jong in wordt gedragen. Tot de bekendere buideldieren behoren onder andere de kangoeroes, de koala, de Tasmaanse duivel en de buidelratten.
De duivel is in meerdere religies een bovennatuurlijk wezen dat het kwaad personifieert. Hij wordt vaak afgebeeld als een zwarte engel met bokkenpoten, hoorntjes, puntige staart, vleermuisvleugels en een drietand.
Het getal is zeshonderdzesenzestig. ' Sommige oude bronnen noemen overigens 616 of 665, maar 666 met zijn herhalende getallen wordt nu algemeen gezien als een teken van de duivel. Sommige mensen zien dat getal op allerlei plekken.
is de bijbelse naam voor een opstandige macht die zich tegen Jahwe, tegen Jezus en tegen de mensen keert. Oudtestamentische namen voor de duivel ('diabolos', Griekse vertaling van het Hebreeuwse 'ha satan', de aanklager, de tegenstrever; Aramees 'satana', vergriekst 'satanas'; Job 1,6 en elders), zijn Azazel (Lev.
Zo'n 65 miljoen jaar geleden is onze planeet getroffen door een meteoriet en die heeft de meeste grote dinosaurussen zoals de tyrannosaurus rex en de triceratops doen uitsterven.
Hazard. Thorgan en Eden zijn het meest recente broederpaar in de geschiedenis van de Rode Duivels. En de twee zetten onlangs nog een zeldzamere prestatie neer in de interland tegen Cyprus. Zowel Eden als Thorgan scoorden , een prestatie die enkel de broers Mpenza hen voordeden in de geschiedenis van de Rode Duivels.
een bijnaam voor een speler van het Belgisch voetbalelftal. Afrikaanse Rode Duivel, een bijnaam voor piripiripepers. De Roode Duivel, een Nederlands socialistisch, antireligieus, republikeins, humoristisch-satirisch tijdschrift (1892–97)
duivels = duivels bijv. naamw. Uitspraak: [ˈdœyvəls] 1) gemeen Voorbeeld: `Dat is een duivels plan. `Synoniemen: satanisch, demonisch 2) erg; heel; enorm Voorbeeld: `een duivels leuke m...
Mensen opeten doen ze zelden. Alleen als ze erg hongerig zijn of een slecht gebit hebben, waarmee ze geen prooi meer kunnen vangen. Pluizig nest Ongeveer één maand per jaar, in winter of voorjaar, paren tijgers met elkaar.