Opmerkelijk is dat iedere arm dezelfde organen heeft. Zo heeft een zeester vijf maaglobben, vijf geslachtsorganen en vijf lichtgevoelige orgaantjes aan de punt van een arm. Als de zeester één of meerdere armen verliest aan een rover kan hij toch blijven leven door de reserveonderdelen.
Zeesterren zijn ongewervelde dieren die samen met zee-egels, zeekomkommers en zeelelies tot de stekelhuidigen behoren. Onder hun huid hebben ze een soort skelet dat bestaat uit kalkplaatjes. In het midden zit een centrale schijf met daaraan armen.
Zeesterren hebben geen aparte uitscheidingsorganen ; afvalammoniak wordt verwijderd door diffusie via de buisvoeten en papulae. De lichaamsvloeistof bevat fagocytische cellen, coelomocyten genaamd, die ook in de hemale en watervasculaire systemen worden aangetroffen.
Volgens de Wet op dierproeven valt onderzoek met ongewervelde dieren, zoals insecten, kreeften en zeesterren, niet onder proefdieronderzoek. De wet beschouwt ongewervelde dieren -die geen ruggengraat hebben- als dieren zonder een (grote) hersencapaciteit, die ook geen stress of pijn ervaren.
Deze dieren hebben écht geen hart
O.a. zeesterren, kwallen en zeekomkommers hebben helemaal geen gespierde pomp nodig om hun lichaam van zuurstof te voorzien.
Hoe bestuurt een hersenloze zeester zijn armen en voetjes? Zeesterren hebben dan wel geen hersenen, maar wel zenuwen. Midden in het lichaam zit een ringzenuw. Vanuit deze centrale zenuw lopen zenuwen de armen in.
Ze hebben geen hersenen of bloed !
Ze vinden echter heel slimme en simpele manieren om dit te omzeilen. Zeewater wordt door hun lichaam gepompt als vervanging voor bloed, waarbij het water belangrijke voedingsstoffen aan de zeester levert, zodat zijn organen goed kunnen functioneren.
Zeesterren hebben geen bloed, maar ze hebben wel een uniek watersysteem dat hen helpt bij de voortbeweging. Ze gebruiken een hydraulisch systeem gevuld met zeewater om hun armen te bewegen en zich voort te bewegen op de zeebodem.
Zeesterren hebben geen hersenen, maar ze hebben wel een complex zenuwstelsel, waardoor ze pijn kunnen voelen .
De zeesterren houden het niet lang vol op het droge, na een paar minuten worden ze slap en gaan ze dood. Wie de diertjes wil redden, kan ze een handje helpen. "Zie je ze aanspoelen?Dan kun je ze gewoon oppakken en terug in de zee leggen", aldus de bioloog.
Zeesterren eten
In Nieuw-Zeeland is het een stuk gebruikelijker om de zeedieren te nuttigen, na een paar minuten roosteren op het vuur. Vooral op het Noordereiland is foerageren – oftewel: het zelf zoeken naar voedsel in de omgeving – nog steeds een traditie van Maori-stammen, de eerste bewoners van Nieuw-Zeeland.
Een aantal zeesterrensoorten gebruiken reukzin tijdens het foerageren en het lokaliseren van prooien . Interessant genoeg zijn ogen ook aanwezig bij de meeste zeesterren, en recente studies hebben gedocumenteerd dat bij Linckia laevigata en Acanthaster planci het zicht een belangrijke rol speelt bij het zoeken naar hun voedselgebieden.
De meeste zeesterren hebben vijf armen. Opmerkelijk is dat iedere arm dezelfde organen heeft. Zo heeft een zeester vijf maaglobben, vijf geslachtsorganen en vijf lichtgevoelige orgaantjes aan de punt van een arm.
De Gewone Zeester wordt na ongeveer een jaar volwassen. De meeste zeesterren worden zo'n vijf jaar oud, een enkele soort twintig en er is ooit een leeftijd gemeten van vijfendertig jaar, maar dat zijn echt uitzonderingen.
Samenvatting. Zeesterren (orde: Asteroidea) bezitten een complex endoskelet dat bestaat uit duizenden kalkachtige gehoorbeentjes.
Op de bovenkant van de zeester zit een glad vlekje met kleine gaatjes er in, dit is zijn waterfilter. De mond van de zeester zit aan de onderkant, en zijn anus in het midden op de bovenkant.
Zeesterren zitten qua ademen tussen octopussen en regenwormen in. Als je goed inzoomt op deze sterren zie je over het hele oppervlakte kleine langwerpige wormvormige zakjes zitten. Via deze zachte zakjes haalt een zeester zuurstof uit het water.
Receptoren en zenuwvezels
Er wordt beweerd dat vissen geen pijn kunnen voelen omdat ze niet over een voldoende dichtheid van geschikte zenuwvezels beschikken . Een typische menselijke cutane zenuw bevat 83% groep C zenuwvezels, maar dezelfde zenuwen bij mensen met aangeboren ongevoeligheid voor pijn hebben slechts 24-28% C-type vezels.
Hoe deel je bijvoorbeeld een gewone zeester (Asterias rubens) met vijf armen in? Misschien bekijk je twee armen als benen, het centrale deel als buik en de 'bovenste' arm als kop. Dat lijkt logisch, maar in werkelijkheid zijn alle vijf armen identiek.
Een octopus heeft drie harten
De andere twee bijharten pompen de zuurstof van de kieuwen naar het hoofdhart. Reden hiervoor is dat octopusbloed net iets anders is dan mensenbloed.
Insecten hebben geen longen; via minieme luchtgaatjes in het lichaam (stigma of spiracle genaamd) komt de zuurstof direct in de tracheeën terecht en wordt zo naar de cellen gebracht. Bij het uitademen komt koolzuurgas en water door dezelfde buisjes weer naar buiten.
Zeesterren hebben geen hoofd of hersenen of ingewikkelde zintuigorganen zoals oren, neus, ogen. Ze krijgen wel prikkels door hun armen waarneer ze in ander water komen of eten vinden.
Zeesterren hebben tot wel 50 ogen aan de uiteinden van hun zachte ledematen.
Vijanden van de zeester is de wulk, grote krabben, zeemeeuwen, maar ook kannibalisme is onder jonge zeesterren een veel voorkomend verschijnsel.
Zeesterren verplaatsen zich vaak zeer langzaam. De meeste soorten bewegen zich voort met een snelheid van drie tot vijf meter per uur. De snellere soorten bereiken een snelheid van 120 meter per uur, dus twee meter per minuut.