Chefkok Harry Sprengers is duidelijk: "Kreeften beleven geen pijn. Ze in kokend water gooien is een relatief 'humane' oplossing. Ze gaan snel dood." Volgens Sprengers heeft deze manier van koken een belangrijk voordeel: "Het is goed voor de smaak om kreeften zo vers mogelijk te bereiden."
Krabben, kreeften en octopussen kunnen lijden en pijn ervaren, blijkt uit onderzoek dat de Britse overheid heeft laten uitvoeren. Uit een studie door onderzoekers van de London School of Economics (LSE) blijkt dat er "sterk wetenschappelijk bewijs" is dat tienpotige schaaldieren en koppotige weekdieren gevoel hebben.
Ze lijden dus anders pijn dan mensen of zoogdieren, maar dat betekent dus niet dat ze geen pijn hebben. "We weten dat ze antennes op hun kop hebben waarmee ze kunnen voelen en kwalijke prikkels kunnen ervaren", zegt Flik.
Het enige wat je tegenzit is het idee van een gillende kreeft als je hem in het water stopt. Want het is nu eenmaal zo dat je zo'n beestje levend kookt. Maar eigenlijk het is niet de kreeft die je hoort gillen, het geluid wat je hoort is de stoom van het kokende water wat ontsnapt uit de schaal van de kreeft.
Een eerste belangrijk argument waarom kreeft levend verkocht en bereid wordt, is voedselveiligheid. Kreeften (en andere schaaldieren) worden vaak als ideale huisvesting gezien door schadelijke bacteriën. Wanneer hun gastheer dood is, verspreiden die zich nog sneller.
Als hij een volle kop heeft, zit je onder. De ingewanden bevinden zich in het hoofd, die verwijder je en het darmkanaal idem dito. Zodat je echt alleen het vlees overhoudt."
Je kunt zien dat de kreeft dood is als ze haar scharen slap laat hangen. Deze kunnen nog gebruikt worden voor soepen of sauzen, maar niet voor normale consumptie omdat zich snel giftige stoffen kunnen ontwikkelen in een dode kreeft.
Blootgesteld aan lucht, verzwakt hun conditie zienderogen en uit het water sterven ze in elk geval na enkele dagen. De kers op de taart van deze inhumane lijdensweg: de dieren worden onbedwelmd gekookt of levend doormidden gesneden.
Op de kreeften, krabben en inktvisachtigen na, hebben de ongewervelde dieren geen hersenen. Toch lijken ze zonder hersenen prima te overleven. Met groepjes losse zenuwcellen kan een zeester bijvoorbeeld leren welke substraten, zoals rotsen of zand, hij in verband kan brengen met de aanwezigheid van voedsel.
Met een mes steekt hij de kreeft tussen zijn ogen en is het schaaldier binnen een paar seconden dood. Vervolgens gaat de dode kreeft de pan met kokend water in. Volgens van Olphen is dat de humaanste en snelste manier.
Vooralsnog worden schaaldieren, in tegenstelling tot vissen, in de EU niet ingedeeld bij dieren die gevoel hebben.
Wanneer je de kreeft levend kookt doe hem dan met zijn hoofd als! in de pan. De schaal van de kreeft zul je horen piepen dit is lucht wat vrij komt. Voor een kreeft van een halve kilo heb je ongeveer 3-7 minuten kooktijd nodig.
De 'meest vriendelijke manier' om je kreeft aan z'n einde te brengen is door hem eerst 10-20 minuten in de vriezer te leggen. Hierdoor wordt de kreeft als het ware verdoofd.
Slakken, mosselen en garnalen kunnen ook geen pijn ervaren. En zelfs een kreeft die schreeuwt als hij in kokend water wordt gegooid, voelt geen zier. Het zenuwstelsel van deze ongewervelde dieren is gewoonweg te simpel. Zo simpel dat ze geen benul hebben van wat er gebeurt.
Rivierkreeften kunnen zenuw- en hersencellen maken van hun eigen bloed. Dat in tegenstelling tot mensen, die daarvoor stamcellen nodig hebben. De ontdekking kan ons wellicht helpen om in de toekomst onze eigen kapotte hersencellen te herstellen.
In sommige gevallen – en met héél veel pech – kan het zelfs je laatste kreeft ooit zijn. Het vervelende is ook nog dat je het dode kreeftenvlees wel kunt verhitten, maar daar gaat de bacterie niet mee weg.
“Ze bijten je vinger er niet af, maar ze kunnen je wel lelijk verwonden.” Onze schamele vangst is niet consumptieklaar. Een kreeft moet een tijdje in schoon water verblijven, krijgt daar niets meer te eten.
Voordat de kreeft op het menu van dure restaurants terechtkwam, was hij goedkoop blikvoer voor het volk. Maar door overbevissing werden de schaaldieren schaars en steeg de prijs. Ook sushi, foie gras en oesters begonnen hun leven als volksvoer.
Octopussen, krabben en kreeften zullen er nu ook in worden opgenomen. Dat gebeurt na zo'n 300 studies die aantonen dat schaal- en weekdieren gevoelens hebben.
De tardigrade, die ook wel beerdiertje wordt genoemd, kan vrijwel onmogelijk sterven. Beerdiertjes overleven namelijk extreme temperaturen, zowel hitte als kou. Ook kunnen zij lange tijd zonder voedsel en water en overleven zelfs bij gebrek aan zuurstof.
Ook de hardheid van de schaal speelt een belangrijke rol. Kreeften met een harde schaal zijn meer matuur en bevatten heerlijk vlees, maar zijn niet zo eenvoudig te eten als jonge kreeften met een zachtere schaal. Vermijd tenslotte kreeften waarvan de staart onder het lichaam is gekruld, die kunnen al dood zijn.
De leeftijd van een kreeft wordt bepaald door haar gewicht. Men raamt 1 kg gewicht / 10 jaar. Dit betekent dat een kreeft van 5 Kg (foto links) ongeveer 50 jaar oud is ...
Een verbod op mosselen lijkt ze minder van belang te vinden, omdat ze ten onrechte denkt dat die 'al dood' zijn. Ondanks die misser, ook mosselen kook je levend, weet Oskam het zeker: 'Alle schaal- en schelpdieren leggen dezelfde lijdensweg af' als ze in de pan belanden.
Schaal- en schelpdieren, zoals kreeft, oesters en mosselen, zijn officieel geen vissen, maar tellen in de Schijf van Vijf mee als een wekelijkse portie (magere) vis.
Een kreeft heeft ook weinig aan ogen, want hij leeft op de bodem van de zee in totale duisternis.