Vissen worden zich bovendien ook mentaal en emotioneel bewust van pijn. We zien dat ze niet enkel proberen te vluchten voor objecten of voor omgevingen die pijn veroorzaken, maar dat ze zich die objecten of omgevingen ook herinneren, en dat ze die proberen te vermijden in de toekomst.
Gelukkig voelen vissen geen pijn op de manier zoals mensen dat doen. Dat zegt een team van internationale neurobiologen, gedragsecologen en viswetenschappers. De onderzoekers concluderen dat vissen niet de neuro-fysiologische capaciteit hebben voor het bewustzijn van pijn.
Lange tijd was de heersende gedachte dat we ons daar vooral geen zorgen over hoeven te maken, want vissen zouden niets voelen. Althans, niet zoiets menselijks als 'pijn'. Maar daar komt de wetenschap nu op terug. Uit steeds meer onderzoek blijkt namelijk dat vissen wel degelijk een vorm van pijn kunnen ervaren.
Het gaat hierbij om dieren zoals zeesterren, zee-egels, regenwormen, zeesponzen, kwallen, kreeften, krabben, insecten, spinnen, slakken, mosselen en inktvissen.
Experimenten hebben vervolgens aangetoond dat vissen zenuwuiteinden hebben die pijn detecteren - nociceptoren - en dat deze pijnprikkels worden doorgegeven via de zenuwen. Wanneer de receptoren 'gestimuleerd' worden, verandert het gedrag van een vis.
"Vissen voelen wel pijn. Het is waarschijnlijk anders dan wat mensen voelen, maar het is nog steeds een soort pijn." Op anatomisch niveau hebben vissen neuronen die nociceptoren worden genoemd, die potentiële schade detecteren, zoals hoge temperaturen, intense druk en bijtende chemicaliën.
Vissen zijn dus wezens met gevoel, en kunnen ook positieve en negatieve emoties ervaren. Wetenschappers ontdekten bijvoorbeeld dat ze pessimistisch of optimistisch kunnen zijn, en dat hun gemoed beïnvloed wordt door de aan- of afwezigheid van hun maatje.
Tot de soorten emotionele pijn waarvan bij dieren substantieel bewijs bestaat, behoren onder meer angst (en fobieën), bezorgdheid, verlatingsangst (of verlatingsnood), isolatienood (eenzaamheid), verveling, frustratie, woede, hulpeloosheid, verdriet en depressie .
Slakken, mosselen en garnalen kunnen ook geen pijn ervaren.
Haringen begeven het redelijk snel; al na 35 minuten is de vis dood. Kabeljauw doet er ongeveer een uur over. Het op ijs leggen verdooft de vis, zodat deze niet meer beweegt. Ze merken dan nog wel wat er in de omgeving gebeurt.
Nadat ze door een visser zijn gevangen en vrijgelaten, kunnen vissen om verschillende redenen sterven . De meest voorkomende doodsoorzaken zijn de fysiologische stress die wordt veroorzaakt door de worsteling tijdens de vangst en verwondingen die worden veroorzaakt door de haak of de visser. Sommige vissen kunnen sterven, ook al lijken ze ongedeerd en ondanks pogingen om ze weer tot leven te wekken.
Je zou het misschien niet denken als je zo'n dier kalmpjes ziet rondzwemmen, maar ook zalmen kunnen depressief worden. Dat blijkt uit onderzoek dat onlangs gepubliceerd is in Royal Society Open Science.
Grote kans dat hij je herkent als je thuiskomt van school. Onderzoekers hebben namelijk ontdekt dat vissen menselijke gezichten kunnen herkennen. De Britse en Australische wetenschappers kwamen erachter dat een vis reageert als er mensen binnenkomen. Als hij iemand herkent, maakt hij een soort spuugbeweging.
Vissen is dierenmishandeling Sportvissen is een activiteit met dieren. Mensen beleven daar veel plezier aan. Dit plezier weegt op tegen het korte en beperkte ongemak dat de vis tengevolge van het vissen ondervind. Sportvissers genieten niet alleen van het vangen, maar ook van de vangst.
Vissen hebben een centraal zenuwstelsel met alle bouwstenen kenmerkend voor alle gewervelde dieren (van vis tot mens) en vissen produceren allerlei hormonen (substance P, endorfines) die we kennen van pijnsignalering bij andere zoogdieren, inclusief de mens.
Alle gewervelde dieren, zelfs reptielen en vogels, hebben tranen. Ze zijn van groot belang voor een goed gezichtsvermogen. Nu blijkt uit nieuw onderzoek waarover onlangs een artikel verscheen in Frontiers in Veterinary Science dat de tranen van dieren nauwelijks verschillen van die van ons.
De pythagoreeërs geloofden al lang geleden dat dieren dezelfde emoties ervaren als mensen (Coates 1998). Huidig onderzoek levert overtuigend bewijs dat minstens sommige dieren waarschijnlijk een heel scala aan emoties ervaren , waaronder angst, vreugde, geluk, schaamte, verlegenheid, wrok, jaloezie, woede, boosheid, liefde, ...
DE ONSTERFELIJKHEID VAN DE ZIEL
Het lichaam vergaat, wordt begraven of gecremeerd en ontbindt. De ziel echter, blijft ook na onze fysieke dood bestaan ~ en was er al voordat we dit leven startten. De ziel kan er voor kiezen om een tijdje tot rust te komen of direct weer opnieuw te incarneren.
Hoewel zoogdieren en vogels over de vereiste neurale architectuur voor fenomenaal bewustzijn beschikken, kunnen we concluderen dat vissen deze essentiële kenmerken niet bezitten en daarom geen pijn voelen.
Vorig jaar werd in het Verenigd Koninkrijk een amendement aangenomen waarin werd erkend dat inktvissen en schaaldieren pijn en leed kunnen voelen , nadat een onafhankelijk rapport concludeerde.
Het blijft gissen of dieren op het gebied van verliefdheid hetzelfde kunnen voelen als mensen. Zeker is wel dat ook dieren een zeer stabiele relatie kunnen hebben met een soortgenoot. Vrouwtjes hebben vaak duidelijke voorkeuren als het gaat om het uitkiezen van een partner.
Deze review liet zien dat vissen een scala aan emoties en gevoelens voelen, waaronder angst en stress . Wat misschien belangrijker is dan het accepteren dat vissen negatieve emoties kunnen voelen, zoals pijn, is het erkennen van het feit dat ze ook positieve toestanden kunnen ervaren, zoals vreugde en plezier.
Gewervelde dieren, zoals vissen, honden, maar ook mensen, zien dankzij pakweg twee typen lichtgevoelige cellen in hun ogen; kegeltjes en staafjes. Beiden bevatten zogenaamde opsines; lichtgevoelige eiwitten die licht van specifieke golflengten (lees: kleuren) kunnen absorberen.
In het rapport Opinion on the Welfare of Farmed Fish uit 2014 van het British Farm Animal Welfare Committee staat dat de wetenschappelijke consensus is dat vissen schadelijke prikkels kunnen detecteren en erop kunnen reageren, en pijn kunnen ervaren .