Als sterren aan het eind van hun leven komen, zorgen ze voor een gigantische explosie: een supernova. Elementen als magnesium en silicium worden dan de ruimte in geslingerd. Al die nieuwe elementen worden de kosmos in geblazen als de ster aan het eind van zijn leven explodeert als supernova.
Een supernova is een hele grote explosie van een massieve ster. Tijdens deze explosie wordt de ster in een paar dagen heel helder en komt er heel veel energie vrij.Ook komt er op alle golflengtes heel veel straling vrij. Dus zowel in visueel gebied, als in radiogebied, zendt de materie straling uit.
Alle sterren die voldoende zwaar zijn (ongeveer acht keer de zonsmassa of meer) eindigen hun leven als supernova. Terwijl lichtere sterren, zoals de zon, aan het eind van hun leven veranderen in een witte dwerg, explodeert bij een zware ster de buitenste schil, als gevolg van een implosie van het binnenste van de ster.
Ongeveer een week lang schijnt de supernova helderder dan alle andere sterren in haar sterrenstelsel. Daarna dooft ze heel snel.
Zo'n uitbarsting noemen we een supernova. Supernovae zijn erg zeldzaam. Waarschijnlijk komen er in ons melkwegstelsel maar enkele per eeuw voor. Daar komt nog bij dat we de meeste supernovae in ons melkwegstelsel niet kunnen waarnemen.
Supernova-explosies zijn vrij zeldzaam, maar omdat ze zo enorm helder zijn, kun je ze tot op grote afstanden zien. In 1987 vond een supernova-explosie plaats in de Grote Magelhaense Wolk, op een kleine 170.000 lichtjaar afstand van de aarde.
Een supernova (meervoud: supernovae of supernova's) is het verschijnsel waarbij een ster op spectaculaire wijze explodeert. De uitbarsting is herkenbaar aan de enorme hoeveelheid licht die hierbij wordt uitgestraald. De ster vlamt op met de lichtkracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.
Het einde van de zon
Dat gebeurt over ongeveer 5 miljard jaar, als de zon is opgebrand. Een ster die geen waterstof en helium meer heeft om aan fusie-energie te komen zal in intensiteit afnemen maar heel erg opzwellen. De zon zal naar schatting zo groot opgeblazen worden dat de aarde erdoor wordt verzwolgen.
Die energie kan wel een miljoen keer groter zijn als bij een gewone nova uitbarsting. Een supernova heeft een lichtkracht die wel zo'n vier miljard keer groter is dan de lichtkracht van de zon. Dat betekent dat er bij een supernova in één seconde net zoveel energie vrijkomt als bij de zon in vier miljard seconden.
Kort antwoord: Sirius.
De RMC 136a1is, voor zover nu bekend, de zwaarste ster. Deze ster is maar 30 keer zo groot als onze zon, maar wel 300 keer zo zwaar. Het zou zomaar kunnen dat een andere ster over een aantal jaar de grootste of de zwaarste is.
Wat overblijft van de ster eindigt als neutronenster of — in het geval van bijzonder zware sterren — als zwart gat. De ster implodeert dan tot een gebied waar de zwaartekracht zo groot is dat zelfs licht er niet kan ontsnappen.
Een supernova kan ook ontstaan als het gevolg van een gevecht tussen twee sterren in een binair sterrenstelsel. Hierbij draaien twee sterren rond hetzelfde punt. Een van die twee sterren snoept als het ware wat materie van zijn buur af, waardoor hij te groot wordt en uiteindelijk als een supernova explodeert.
De grotere sterren worden een supernova
Ze eindigen hun bestaan in een supernova, een explosie waarbij gigantisch veel licht en andere straling vrijkomt. Een aanzienlijk deel van de stermassa wordt weggeblazen tot een kleine, zware kern overblijft, of een zwart gat.
Wel worden er jaarlijks enkele tientallen supernovae in andere sterrenstelsels waargenomen. Soms zijn deze net zo helder als het sterren stelsel zelf. Hieruit blijkt wel hoeveel energie er vrij komt tijdens zo'n supernova-explosie. Die energie kan wel een miljoen keer groter zijn als bij een gewone nova uitbarsting.
Een ster is een bolvormig hemellichaam bestaande uit lichtgevend plasma met daarin voornamelijk (ongeveer 72% van de massa) waterstof en daarnaast ongeveer 26% helium. In sterren is de druk en temperatuur van de inwendige gasconcentratie zo hoog dat er kernfusiereacties plaatsvinden.
'Kleine sterren kunnen wel honderd miljard jaar oud worden.Grote worden 'maar' één miljard jaar oud. ' Het proces van verbranding duurt dus zelfs bij heel grote sterren nog ontzettend lang.
Volgens de hedendaagse kennis is het zichtbare heelal opgebouwd uit grote groepen superclusters en clusters die, samen met slierten sterrenstelsels (filamenten), een draderig netwerk vormen waartussen zich enorme superholtes bevinden.
Als er een jaar geen zonlicht is, raakt de aarde bedekt met een pantser van ijs. De gemiddelde temperatuur is -73 °C. De duisternis en de ijzige kou zullen het leven op aarde terugbrengen naar het nulpunt, de meest mensen en dieren sterven en het duurt miljoenen jaren voordat de planeet herstelt.
Geniet van de zon zolang het kan: binnen 5 miljard jaar zal 'onze ster' oplaaien, splijten en uiteindelijk veranderen in een enorme gloeiende ring van interstellair gas en stof.
De Maan verwijdert zich inderdaad langzaam van de Aarde. Dit komt door de getijdenkrachten, die ook eb en vloed veroorzaken. Het enige gevolg hiervan is echter dat de maand steeds langer duurt. Je hoeft je dus geen zorgen te maken, en je weet nu meteen waarom je er zo weinig over leest.
Als sterren aan het eind van hun leven komen, zorgen ze voor een gigantische explosie: een supernova. Elementen als magnesium en silicium worden dan de ruimte in geslingerd. Al die nieuwe elementen worden de kosmos in geblazen als de ster aan het eind van zijn leven explodeert als supernova.
Lichte atomen fuseren tot zwaardere kernen, totdat alles in het zware element ijzer is veranderd. Dan kan een ster niets meer verbranden en krijgt de zwaartekracht zijn zin: de ster implodeert.
De naam "supernova" (de "super"-variant van een nova = nieuwe ster) wijst op het opvallendste kenmerk van een supernova: de grote helderheidstoename. Waar de ster voorheen zo zwak was dat hij niet of nauwelijks zichtbaar was, kan hij afhankelijk van de afstand tot de Aarde als supernova enige tijd de hemel domineren.