Een diagnostisch onderzoek is een manier om: erachter te komen wat er precies aan de hand is;te onderzoeken waar de problemen vandaan komen;een goed onderbouwd advies te kunnen geven over eventuele behandeling en/of begeleiding.
Een diagnose is de vaststelling van een aandoening door een arts op een bepaald moment. Deze vaststelling wordt gedaan op basis van 'diagnostiek' aan de hand van objectieve en subjectieve bevindingen. Na verloop van tijd kan het zijn dat de diagnose wordt bijgesteld.
Door het stellen van een tijdige en accurate diagnose wordt in elk geval uitgesloten dat er onderliggend een ander ziektebeeld is dat kan worden behandeld. Soms kan in een beginnend stadium medicatie voorgeschreven worden die het ziekteproces tijdelijk vertragen.
Diagnosen worden in het dagelijks leven door iedereen gesteld (zal wel een griepje zijn), maar in een meer formele context - vooral als er juridische, financiële of andere gevolgen aan verbonden zijn - is diagnostiek voorbehouden aan gekwalificeerde personen die zich beroepsmatig met gezondheidszorg bezighouden, vooral ...
Er zijn drie soorten diagnoses die verschillen in de mate waarin de oorzaak bekend is: symptoomdiagnose (weinig bekend over oorzaak), syndroomdiagnose en ziektediagnose (veel bekend).
Aanbeveling. De diagnose DCD wordt gesteld door een arts die hiertoe geschoold en competent is (kinderrevalidatiearts, kinderarts, jeugdarts, kinderneuroloog, kinderpsychiater) of door een GZ-psycholoog of orthopedagoog-generalist.
Het stellen van een diagnose
Op basis van zijn of haar kwaliteiten, vaardigheden en ervaring overweegt de psycholoog zorgvuldig wat er aan de hand is. Daarbij wordt rekening gehouden met wie u bent als persoon in relatie tot uw omgeving.
Om de diagnose en ziektestadium vast te stellen worden er (mogelijk) een aantal onderzoeken uitgevoerd, zoals lichamelijk en rectaal onderzoek, endoscopie, CT-scan, MRI-scan, (endo-)echografie en bloedonderzoek. Bij een vermoeden van endeldarmkanker, verwijst uw huisarts u door voor een darmonderzoek, een endoscopie.
Ruim vier op de tien mensen krijgt ooit in het leven één of meerdere psychische aandoeningen. De weg naar een diagnose is vaak lang, en veel mensen zijn dan ook opgelucht als ze die uiteindelijk krijgen. Ze weten wat er met hen aan hand is en ze kunnen een behandeling starten.
Het onderzoek duurt ongeveer 2½ uur. Een persoonlijkheidsonderzoek maakt duidelijk wat de invloed is van jouw karakter en je leefomgeving op je klachten.
Toestemming weigeren voor een onderzoek of behandeling
In de wet staat dat behandeling normaal gesproken alleen is toegestaan met toestemming van de patiënt. Uiteindelijk beslist de patiënt dus zelf of hij/zij wel of niet behandeld wilt worden. De hulpverlener is verplicht om deze beslissing te respecteren.
Hoe lang is een verklaring van diagnose geldig? In de meeste gevallen zijn verklaringen van diagnose maximaal 12 maanden geldig. Uitzonderingen hierop zijn chronische aandoeningen die op basis van medische noodzaak zijn opgenomen in bijlage 1 van het Besluit zorgverzekering.
Waar kan ik een medische fout melden? Klachten over de zorg kunt u melden bij het Landelijk Meldpunt Zorg. Dit meldpunt geeft informatie en advies over het oplossen van uw klacht. Het kan uw klacht ook doorgeven aan de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd.
De artsen kunnen in je bloed onder andere tumormarkers of tumormerkers meten. Dat zijn stoffen, meestal eiwitten, die je lichaam maakt als reactie op kanker of die door de kanker zelf gemaakt worden. Voorbeelden zijn CEA (bij dikkedarmkanker, maagkanker en pancreaskanker) en PSA (bij prostaatkanker).
Wanneer uw huisarts een onderzoek voor u aanvraagt in het ziekenhuis, dan regelt de afdeling Diagnostiek dat.Zij plannen het onderzoek in en informeren u hierover. De afdeling Diagnostiek doet dit niet alleen voor huisartsen, maar ook voor alle andere zorgpartners.
Met behulp van een bloedtest kan longkanker ontdekt worden nog voordat er symptomen van de ziekte aanwezig zijn. In sommige gevallen betekent dit dat de diagnose een jaar naar voren schuift. Detectie in zo'n vroeg stadium maakt de kans op genezing vele malen groter.
Antwoord. Een psychiatrische diagnose kan gesteld worden door een psychiater of een klinisch psycholoog. Als je het niet eens bent met een gestelde diagnose, kun je altijd een second opinion vragen bij een andere psychiater of klinisch psycholoog.
Diagnostiek geeft inzicht in het ontstaan en het beloop van de klachten, hoe deze een rol spelen in het leven van de patiënt en wat het effect van de klachten is op functioneren en welbevinden van de patiënt.
Door de opleiding als arts kan de psychiater een diagnose stellen en medicatie voorschrijven. Psychotherapeuten en psychologen daarentegen mogen geen medicatie voorschrijven of een diagnose stellen.
Wie doet het onderzoek? Onderzoek wordt gedaan door een hulpverlener die de diagnose mag stellen. Het wijkteam, Centrum voor Jeugd en Gezin, of je huisarts kunnen hiervoor doorverwijzen.
Bij 3,2% van de patiënten was er sprake van zowel een foute diagnose als schade aan de patiënt.
De bewijslast voor het aantonen van een medische fout van je arts of zorgverstrekker ligt immers bij de patiënt. In eerste instantie moet er een kopie opgevraagd te worden van het medisch dossier en zal een tweede opinie gevraagd worden aan een andere arts.
Schadevergoeding voor letselschade
Door de medische fout kunt u letselschade hebben. U kunt het ziekenhuis en/of de arts die de medische fout heeft begaan, vragen om uw schade te vergoeden. Uw letselschade kan uit verschillende kostenposten bestaan. Meer hierover leest u op de pagina letselschade.
Welke informatie moet een arts mij voor een medische behandeling geven? Uw arts moet u duidelijk informeren over de medische behandeling, zoals de diagnose en de behandeling. U mag ook informatie weigeren over uw behandeling.