Uitbuiting en kinderarbeid waren ook tijdens de industriële revolutie nog heel gewoon. Pas rond 1900 veranderde dat; kinderarbeid werd verboden, en men verdiende een wat hoger loon zodat men dingen kon kopen die voorheen te duur waren. Thee bijvoorbeeld, en serviesgoed of een ijzeren bed.
Voor de industriële revolutie was er ook zeker sprake van kinderarbeid. Het enige grote verschil is dat toen het grootste gedeelte op het land werkte. Ook toen al maakte men lange dagen en hadden de ouders, maar zeker ook de kinderen het zwaar. De mensen waren arm en weinig kinderen gingen naar school.
België is de voorloper op het continent. De Gentse textielfabrieken en de Waalse mijnen hebben arbeidskrachten nodig. Veel vrouwen en kinderen gaan daarom mee aan de slag in de nieuwe industrie. De industrialisering brengt een nieuw soort kinderarbeid met zich mee.
Vrouwen- en kinderarbeid waren kenmerkend voor de 19e eeuw. Omdat de lonen erg laag waren werkte het hele gezin mee in de fabriek, dus ook vrouwen en kinderen. Zowel de lonen van de kinderen als van de vrouwen waren lager dan die van de mannen. Rond 1860 werkten een half miljoen Nederlandse kinderen in fabrieken.
Gezinnen woonden daardoor in veel te kleine kamers, kelders en krotten. De arbeiderswijken waren echte sloppenwijken, vaak zonder riolering en waterleiding. Naast deze slechte leefomstandigheden waren er ook slechte en gevaarlijke werkomstandigheden voor de arbeiders. De fabrieken waren onveilig en onhygiënisch.
De werkomstandigheden in fabrieken waren vaak zwaar. De uren waren lang, meestal tien tot twaalf uur per dag. De werkomstandigheden waren vaak onveilig en leidden tot dodelijke ongelukken. Taken werden vaak verdeeld omwille van de efficiëntie, wat leidde tot repetitief en monotoon werk voor werknemers.
Zij moesten lange dagen werken en kregen heel weinig geld voor dit werk. De bazen van de fabriek vonden de kinderen wel handig. Omdat de kinderen klein waren konden ze gemakkelijk overal bij. De kinderen konden zo gevaarlijke en moeilijke klusjes doen.
Armoede is de belangrijkste oorzaak van kinderarbeid. Als gezinnen niet kunnen rondkomen is de stap naar het inzetten van kinderen voor meer inkomen een stuk kleiner. De cijfers lijken positief. Wereldwijd gaat 90% van de kinderen in de basisschoolleeftijd naar school.
Kinderen zijn goedkope arbeidskrachten en daarom willen fabriekseigenaren hen graag als personeel. Naarmate het aantal fabrieken toeneemt, groeit ook het verzet tegen kinderarbeid. In 1874 verbiedt het Kinderwetje van Van Houten arbeid van kinderen tot twaalf jaar.
Er zijn diverse oorzaken voor kinderarbeid, zoals armoede, gebrek aan kennis, het ontbreken van goed onderwijs en een slechte naleving van wetten die kinderen beschermen. Ook kinderhandel is een groot probleem. Meestal werken kinderen omdat hun ouders niet genoeg verdienen. Zonder hun loon is er geen geld voor eten.
Wereldwijd werken er 160 miljoen kinderen, blijkt uit onderzoek van UNICEF en International Labour Organization (ILO).
De arbeid werd uitgevoerd als loonarbeid en de arbeiders verloren hun zelfstandigheid. Waar zij eerst hun eigen werktempo konden bepalen, waren zij nu gebonden aan de werktijden van de fabriek, wat andere eisen stelde aan het arbeidsethos. Ook werden wonen en werken nu volledig gescheiden.
Hij wilde een algemeen verbod omdat hij vond dat kinderarbeid een vorm van concurrentievervalsing was richting de lonen van volwassen arbeiders. ' Samuel van Houten werd in 1837 geboren in een zaagmolen aan het Damsterdiep, net buiten de Stad.
Werkende kinderen raakten vaak gewond door industriële ongelukken met onveilige machines . Ze kregen geen onderwijs omdat ze na een werkdag van meer dan 12 uur geen tijd hadden om naar school te gaan. Bovendien raakten ze besmet met ziekten en aandoeningen door de onveilige werkomstandigheden waaraan ze werden blootgesteld.
De overbevolking van steden was een van de nadelen van de industrialisatie. Het leven in de drukke steden was ongezond. Het was er vies en ziektes verspreidden zich snel. Een ander nadeel van de industrialisatie was dat het werken in de fabrieken zwaar en gevaarlijk was.
12 uur rust per dag, niet werken tussen 21.00 uur en 7.00 uur; maximaal 8 uur werken per dag; maximaal 40 uur werken per week; maximaal 6 vakantieweken per jaar werken, waarvan maximaal 4 vakantieweken aaneengesloten.
Ook in de gigantische textielfabrieken werkten kinderen vanaf zes jaar veertien uur per dag, zes dagen in de week, tussen levensgevaarlijke machines. Van kinderarbeid is lange tijd vooral sprake in de landbouw en de nijverheid. Na de Industriële Revolutie gaan kinderen in fabrieken aan de slag.
In de loop van de negentiende eeuw kwamen er zodoende steeds meer fabrieken met stoommachines in Nederland. De arbeiders die in de fabrieken werkten moesten lange dagen maken voor weinig loon.Het was te weinig geld om vrouw en de kinderen van te onderhouden.
In Nederland kwam de industriële revolutie pas laat op gang, ruim honderd jaar na die in Engeland. Die late industrialisatie van Nederland wordt vooral verklaard door: De dominantie van handel in onze nationale economie.De brede toepassing van wind- en watermolens als alternatieve bronnen van gemechaniseerde arbeid.
Hieronder enkele voorbeelden van landen waar kinderarbeid nog voor komt: • India: India is het land met de meeste kindarbeiders. Daar werken zo'n 4,5 miljoen kinderen tussen de 5 en 14 jaar.
In het kort
In de negentiende eeuw groeit de industrie hard in Nederland. Fabriekseigenaren maken gebruik van kinderarbeid omdat kinderen weinig kosten. Arme ouders laten hun kinderen werken om rond te komen. Het verzet tegen kinderarbeid groeit vanwege de slechte werkomstandigheden.
Oorzaken van kinderarbeid
Ervaring leert dat vastgeroeste opvattingen, sociale onrechtvaardigheid en politieke onwil de belangrijkste redenen zijn dat kinderen werken en niet naar school gaan. In sommige gebieden wordt het nog steeds normaal gevonden dat kinderen werken in plaats van naar school gaan.
Aldus Pieter Daens, de sociaal bewogen christendemocraat over het leven van fabrieksarbeiders in Aalst en Gent in 1885. Het zijn de woorden van schrijver Louis Paul Boon. Het begin van kinderarbeid situeert zich in de achttiende eeuw in Engeland en in de negentiende eeuw in België en andere Europese landen.
Arbeiders leefden in vieze, kleine en dicht op elkaar staande huisjes en ze maakten lange dagen in de fabrieken. Vroeger was dit ook al zo, maar na de industrialisatie bereikten de problemen een hoogtepunt. De fabrieken voelden voor de werkers als een gevangenis en het leek wel alsof ze geen moment rust meer hadden.
Op initiatief van de liberale politicus Samuel van Houten wordt de eerste wet in Nederland aangenomen die een einde moet maken aan kinderarbeid. De wet heet Wet houdende maatregelen tot het tegengaan van overmatigen arbeid en verwaarlozing van kinderen, maar wordt beter bekend als het Kinderwetje van Van Houten.