Maar als je in de ruimte bent, zweef je wel. Je zweeft niet omdat er in de ruimte geen zwaartekracht is, maar omdat de aarde verder weg van je is. Want hoe dichter je bij iets fysieks komt, hoe sterker de zwaartekracht wordt.
De zwaartekracht ontstaan wanneer twee voorwerpen aantrekkingskracht hebben. Diegene met de grootste aantrekkingskracht laat de andere voorwerp om heen draaien. (Aarde-zon). Bij voorwerpen is het lastig om te zien hoe je de zwaartekracht ziet.
De zwaartekracht die een astronaut op zijn lichaam voelt is in de ruimte (vrijwel) hetzelfde als op aarde. Vergelijk het met een lift waarvan je de kabels doorsnijdt (en even snel alle lucht uit de schacht pompt). Je valt dan samen met de lift naar beneden, en voila, je 'zweeft'!
"Astronauten blijven nu ongeveer een half jaar in de ruimte. Dat heeft te maken met de houdbaarheid van de Sojoez-capsule. Die moet op een gegeven moment vervangen worden vanwege het slechter worden van de batterijen en de brandstof voor de stuurraketjes."
Gewichtloosheid in een ruimtevaartuig
In een ruimtevaartuig buiten de dampkring heerst gewichtloosheid wanneer er geen raketmotor aan staat. Voorwerpen en astronauten ondervinden dezelfde versnelling als het ruimtevaartuig, waardoor ze niet tegen de vloer of de wand gedrukt worden.
Astronauten kunnen hun slaapzakken aan een muur of een plafond vastmaken en overal slapen, zolang ze niet rond zweven en ergens tegenaan botsen. Op het internationale ruimtestation ISS slapen de meeste bemanningsleden in hun eigen kleine cabines.
Je lichaam zal, wegens het gebrek aan zuurstof, immers niet vergaan. Al naargelang de temperatuur waar je mee te maken krijgt zal je stoffelijk overschot bevriezen of mummificeren, en in nagenoeg perfecte staat duizenden jaren door de ruimte dwarrelen.
Een astronaut zonder pak zwelt op
Een mens die wordt blootgesteld aan het vacuüm van de ruimte, zal niet meer dan een paar seconden leven, maar ontploft niet. De astronaut zwelt echter wel degelijk merkbaar op, en de ingewanden en organen worden door lichaamsopeningen naar buiten geperst.
Met een temperatuur van 100 nanoKelvin zijn de BEC's in het ISS kouder dan de gemiddelde temperatuur in de ruimte, waar het zo'n 3 Kelvin is of -270 graden.
De metingen onthullen dat astronauten in hun ruimtepak straks een stralingsdosis van 60 microsieverts per uur te verstouwen krijgen. Ter vergelijking: op het aardoppervlak ligt de stralingsdosis 200 keer lager.
Als een ruimtevaartuig deze snelheid bereikt, kan het vrij rondreizen in het zonnestelsel. Binnen in een ruimtevaartuig dat in een baan om de aarde draait, voelen we de zwaartekracht van de aarde niet. Voorwerpen vallen niet, ze zweven; als je omhoog springt, ga je niet meer naar beneden.
Gewichtloosheid heeft niets met de ruimte te maken (al denk je dat wel snel door "zwevende" astronauten).
De planeten blijven in een mooie baan om de zon heen omdat ze vastgehouden worden door de aantrekkingskracht van de zon. Doordat de aarde om de zon heen draait en vastgehouden wordt door de aantrekkingskracht valt de aarde niet naar beneden.
Het zware voorwerp heeft een grotere 'traagheid' en ondervindt een grotere zwaartekracht. Hierdoor zal het zware voorwerp in deze situatie sneller vallen dan het lichte voorwerp!
Als die zwaartekracht zou wegvallen, dan is dit de tegendruk die wegvalt. Denk aan de wand van die gasfles die er ineens niet meer zou zijn. Wij mensen zouden in dat geval volledig uit elkaar ploffen. Dat komt omdat ons lichaam is gebouwd op luchtdruk die op ons drukt.
Kort antwoord: Nauwelijks. Langer antwoord: De maan is het dichtstbijzijnde hemellichaam, maar de gemiddelde afstand bedraagt altijd nog 384.400 kilometer.
Op 21 juli 1983 werd bij het Vostok Station, een Russisch onderzoeksstation op Antarctica, een temperatuur van -89,2 graden Celsius gemeten. Niet zo heel gek, want hoe hoger je komt, hoe kouder het over het algemeen is. En het onderzoeksstation ligt op 3488 meter boven de zeespiegel.
De laagste temperatuur die we ooit op aarde hebben gemeten is 89,2 graden Celsius onder nul. Dus -89,2°C. Dat was bij het Vostok Station, een Russisch onderzoekstation op Antarctica.
Elke dag zoomen zes astronauten van het International Space Station (ISS) met 28.000 kilometer per uur door de tijd en ruimte en cirkelen daarbij om de aarde heen. 16 keer in 24 uur. De bemanning kan alleen overleven omdat hun vliegende "leef- en werkruimte" voor extreme omstandigheden ontworpen is.
De ruimte buiten de aardse atmosfeer is uiterst vijandig. Er is geen luchtdruk en geen zuurstof om in te ademen. Meteorieten vormen een risico en de temperaturen kunnen extreem zijn.
Eerder onderzoek toonde al aan dat er gemiddeld 1 tot 2 procent botdichtheid - de hoeveelheid botmineraal in het botweefsel - verloren gaat per maand dat een astronaut in de ruimte doorbrengt.
Maar hoe zit het dan met de persoonlijke hygiëne in de ruimte? Het antwoord is eenvoudig: astronauten en kosmonauten wassen zich met vochtige handdoeken en sponzen. Niet zo comfortabel? Ruimtereizigers verkiezen deze methode veruit boven de lastige douche.
Alle zuurstof aan boord was de ruimte in verdwenen, en de kosmonauten waren de eerste – en tot nu toe enige – slachtoffers van het vacuüm van de ruimte. De drie Russen kwamen op 168 kilometer hoogte om, waarmee ze de enige mensen zijn die zijn gestorven in de ruimte.
beeld volgens ruimtevaarders is het niet te vergelijken. met de echte ervaring. met je eigen ogen neerkijken op de aarde. en daarom is de space bas gemaakt een enorme raket met aan boord bewegende stoelen en virtual reality brillen daardoor is het net alsof je door de ogen van een ruimtevaarder kijkt met stijgen.
Als ze ons zonnestelsel binnendringen, zijn ze veilig ingekapseld in meteorieten en beschermd tegen de ultraviolette straling van de zon. In de ijle atmosfeer van Mars verbrandt het kapsel van de meteoriet en bereiken de aminozuren onbeschermd de grond, waar ze vervolgens heel snel verdwijnen.