De eerste generatie Marokkanen is in de jaren zestig en zeventig van de 20ste eeuw als gastarbeider en als gevolg van de daaropvolgende gezinshereniging naar Nederland gekomen. De werving van Marokkaanse gastarbeiders werd beëindigd in 1973. Op dat moment waren er ongeveer 22.000 Marokkanen in Nederland.
In de jaren zestig is er in Marokko grote werkloosheid en in Nederland een tekort aan arbeidskrachten. Zowel de Nederlandse overheid als de Nederlandse bedrijven besluiten om Marokkaanse gastarbeiders naar Nederland te halen.
De Marokkanen wonen vooral in Utrecht en Amsterdam, waar ze in beide gevallen 8,7 procent van de bevolking uitmaken. Binnen de grote steden wonen allochtonen geconcentreerd in een aantal wijken en buurten, en die concentratie is de afgelopen jaren toegenomen.
De meeste eerste generatie Marokkanen die in Nederland wonen, komen uit de Rif-provincies Nador, Al Hoceima en Tetouan in Noord-Marokko, de provincie Taza tussen het Rif-gebergte en Midden-Atlas en de (provincies met een van de) grote steden.
Marokko is na Egypte en Algerije het volkrijkste land in de Arabische wereld. Behalve de 36 miljoen Marokkanen in Marokko zijn er grote groepen mensen van Marokkaanse komaf in Frankrijk, Spanje, Italië, Nederland, België en Israël.
Centraal in de Marokkaanse keuken staan de kruiden, specerijen en vlees. Lamsvlees en rundvlees zijn twee zeer populaire vleessoorten in de Marokkaanse gerechten. Ook al worden er veel verschillende kruiden en specerijen gebruikt de gerechten zijn zelden pittig.
Buurten met geen of nauwelijks Marokkanen zijn Molenlaankwartier, Hillegersberg-Zuid en Strand en Duin. De Turkse Rotterdammers wonen het vaakst in de buurt Afrikaanderwijk: een derde van de inwoners is van Turkse herkomst. Verder wonen er ook veel Turken in Hillesluis (30 procent) en Feijenoord (27 procent).
Het gebrek aan vertrouwen in de overheid, onbetrouwbaarheid van politici, sociale malaise, de gesloten arbeidsmarkt, moeilijke toegang tot huisvesting en lage lonen wekken bij de Marokkanen angst op en zorgen voor een ontgoocheling in het hele land'.
De eerste generatie Marokkanen is in de jaren zestig en zeventig van de 20ste eeuw als gastarbeider en als gevolg van de daaropvolgende gezinshereniging naar Nederland gekomen. De werving van Marokkaanse gastarbeiders werd beëindigd in 1973. Op dat moment waren er ongeveer 22.000 Marokkanen in Nederland.
Begin 2016 had 67 procent van de personen met een Nederlandse, 55 procent met een Turkse en 52 procent met een Marokkaanse achtergrond werk.
De berbers, die zich Amazigh (betekent 'vrije man') noemen, zijn de oorspronkelijke bewoners van Marokko. De Marokkaanse Arabieren stammen af van de Arabische veroveraars die in de zevende eeuw voor het eerst Marokko binnenkwamen en van de Arabische moslims die in de vijftiende eeuw uit Spanje werden verdreven.
Migratie naar Nederland
De migratie van Turken naar Nederland kwam in de tweede helft van de 20ste eeuw op gang. Eerst vanwege economische motieven, later door de politieke omstandigheden in Turkije. Naar Duits voorbeeld ging ook Nederland in de jaren '60 op zoek naar arbeidskrachten in Turkije.
Op 1 januari 2020 beschikten volgens het CBS 16,2 miljoen Nederlanders van de inwoners in Nederland over de Nederlandse nationaliteit. Dat is ruim 93% van alle Nederlanders.
Het gemiddelde kindertal van eerste generatie Marokkaanse vrouwen lag in 2017 op 2,8. Marokkaanse vrouwen van de tweede generatie kregen gemiddeld 2,1 kind. Het gemiddeld kindertal voor Turkse vrouwen van de tweede generatie ligt met 1,8 slechts een fractie hoger dan dat van vrouwen met een Nederlandse achtergrond.
Meest voorkomende migratieachtergrond
Op 1 juni 2022 heeft het grootste aantal mensen met een migratieachtergrond hun herkomst in Turkije: 435 012 personen. Van deze personen is 52,1 procent in Nederland geboren, de zogenaamde tweede generatie.
De huidige koning is sinds juli 1999 Mohammed VI die zijn vader, koning Hassan II, opvolgde na diens overlijden. De huidige premier is Aziz Akhannouch (sinds oktober 2021).
Zowel de term Marokkaanse Nederlander als Nederlandse Marokkaan wordt gebruikt, soms zelfs door elkaar. Grofweg kunnen we dus stellen dat de term 'Marokkaanse Nederlander' zeker twee keer zo vaak wordt gebruikt als de term 'Nederlandse Marokkaan'.
In de Arabische wereld leven 6,4 procent van de in het buitenland gevestigde Marokkanen, tegen 2,6 procent in Amerika. De rest verblijft in sub-Sahara Afrika en Azië. Frankrijk heeft de grootste Marokkaanse gemeenschap in het buitenland met 1,25 miljoen mensen.
De grootste migrantengroepen in Utrecht zijn inwoners met een Marokkaanse achtergrond (32.000), gevolgd door Turks (14.000), Surinaams/Antilliaans (11.000) en Indonesisch (8.000).
De migranten proberen naar Europa te komen vanwege de crisis in Fnideq en de economische omstandigheden in Marokko. Volgens het Spaanse dagblad El País kwamen vanochtend weer talloze migranten te voet en zwemmend aan, in sommige gevallen gaat het om voltallige gezinnen. Tot dusver kwam één man om het leven.
Kleine aantallen Marokkanen kwamen al tijdens het interbellum vanuit Frankrijk naar België. Grootschalige migratie begon echter pas vanaf de jaren 1960. De mijn- en industriesector had een zeer grote vraag naar arbeiders waarin de autochtone bevolking niet kon voorzien.
Marokko heeft zo'n 36 miljoen inwoners waarvan ruim 60% in de steden woont. Ongeveer 36% daarvan bestaat uit Berbers, 20% is Arabier en 40% is gearabiseerd Berber. Zo'n 99% van de bevolking is moslim.
Mensen van Marokkaanse afkomst krijgen automatisch de Marokkaanse nationaliteit, ook als ze hier zijn geboren.
Als we het dichter bij huis zoeken valt het op dat landelijk gezien de grootste groepen immigranten (Turken en Marokkanen) zich ook hier in de grote gemeentes hebben gevestigd. In Breda, Oosterhout, Roosendaal, Dongen, Bergen op Zoom, Etten-Leur en Halderberge staan zij stipt bovenaan.