Het geeft het paard iets meer bewegingsruimte met de mond. Dan heb je nog hoofdstellen met een lage neusriem. De neusriem loopt dan net als de sperriem voor het bit langs. Je moet er wel voor zorgen dan de bitringen vrij liggen en de neusriem niet te strak aangetrokken word.
Veelal wordt deze neusriem gebruikt om druk bovenop de neus en onder de kaken uit te oefenen waardoor bijvoorbeeld knarsetanden tegen gegaan wordt. Een paard zal zijn mond niet makkelijk openen bij deze neusriem door de druk die vrij komt op de neus en kaak bij openen van de mond.
Neusriemen zijn eigenlijk alleen nodig als je een erg grote kans heb dat je van je paard valt en de teugels blijft vasthouden waardoor je paard zijn kaak kan breken. Hier zijn neusriemen eigenlijk voor bedoeld. Dat stamt nog uit eeuwen geleden, toen oorlogen te paard gevoerd werden.
Omdat dat door de jaren heen positief heeft uitgepakt, het grootste deel van de paarden die zijn (in)gereden met geduld kan omgaan met een neusriem en de ruiter heeft er vaak meer controle mee. Dat terwijl rijden zonder neusriem soms uitpakt tot mondhoekscheurtjes of wondjes en een paard waarbij het bit schuift.
Meestal wordt een hoge neusriem gecombineerd met een sperriem en dan wordt het een gecombineerde neusriem genoemd. De sperriem zorgt ervoor dat het bit stabieler blijft liggen. De sperriem is er niet voor bedoeld om zo strak aangesnoerd te worden dat het paard zijn mond niet meer open kan doen.
Dit soort hoofdstellen worden vaak bij springen gebruikt. Bij een western hoofdstel rij je zonder neusriem. Dit geeft het paard veel bewegingsruimte en heeft het haast geen last van het hoofdstel. Als een paard een hoofdstel met neusriem gewend is, moet je het rijden zonder neusriem wel opbouwen.
De neusriem zit goed als: Er minimaal 1,5 cm ruimte zit tussen de neusriem en het neusbot; Er genoeg ruimte zit tussen het onderste puntje van het jukbeen en de neusriem; De neusriem onder het 'foramen infraorbitale' (de opening in de schedel halverwege de bovenkaak) ligt.
De neusriem moet liggen op of vlak boven de neusinhammen. Hoewel je met de regel 'twee vingers onder het jukbeen' aardig in de goede richting komt, is het toch belangrijk de inhammen naast het neusbot met je vingers te voelen. En het midden van de neusriem op dit begin of er vlak boven te leggen.
Voor springen is het Engelse hoofdstel met een gecombineerde neusriem een van de meest gebruikte combinaties. Een typisch spring hoofdstel is bruin met een wit sierstikel over de neusriem en frontriem.
Hoge neusriem
Deze neusriem wordt ook wel de Engelse neusriem genoemd. Door deze neusriem blijven de kaken van een paard op elkaar, maar is er geen druk op het bit en de mond. Een paard kan daardoor nog goed slikken en kauwen. Deze neusriem wordt vaak gebruikt bij een stang-en-trenshoofdstel.
De lage neusriem heeft jarenlang een ouderwets imago gehad maar wordt sinds een paar jaar weer heel vaak gebruikt. Zo zijn er ook bruine lage neusriemen en lage neusriemen met lak. De neusriem wordt laag op de neus bevestigd, onder het bit langs, waarbij de bitringen wel vrij moeten liggen.
Een goede en goed passende sidepull-neusriem blijft ook zitten als hij niet strak zit. Daarom geldt ook voor een sidepull dat er twee vingers op elkaar tussen de neusriem en het neusbot moeten kunnen passen.
Een anatomisch gevormd hoofdstel zoals het Rambo Micklem hoofdstel, Busse Feeling hoofdstel en het Stubben Freedom hoofdstel zorgt voor minimale druk op de gevoelige zenuwen. Deze hoofdstellen zijn speciaal gevormd om de gevoelige zenuwen te ontlasten. Dit resulteert in een ontspannen paard met een rustige aanleuning.
Het bit is ook de meest voorkomende reden dat een paard tanden knarst, zijn staart zwiept of uiting geeft aan nervositeit, spanning of verzet.
Deze dubbele neusriem van Dy'on combineert de werking van een hoge Engelse neusriem met die van een lage neusriem. Door deze constructie heb je meer controle over je paard. Doordat deze neusriem een dubbele werking heeft is hij geschikt voor sterke paarden.
Een hoofdstel met Mexicaanse neusriem heeft, zodra het paard zijn mond open doet, een vrij scherpe inwerking en wordt daarom veel gebruikt bij paarden die vrij snel heet worden tijdens het springen, buitenrijden of in de cross.
Voordelen van borsttuigen
Het gewicht van de ruiter trekt namelijk op een steile helling of tijdens een sprong het zadel naar achter waardoor de druk op de singel erg hoog wordt. Een borsttuig kan dit voorkomen en zorgt er ook nog eens voor dat jouw springzadel niet verschuift.
Een hoofdstel met Mexicaanse neusriem heeft, zodra het paard zijn mond open doet, een vrij scherpe inwerking en wordt daarom veel gebruikt bij paarden die vrij snel heet worden tijdens het springen, buitenrijden of in de cross.
Een hoofdstel zit goed bij je paard als deze niet schuift en beweegt als je aan het rijden bent. Tevens is het goed om te kijken of de neusriem twee vingers onder de jukbeenderen zit en het kopstuk niet over de oren naar voren schuift.
Aan de zijkant van de mond moet het bit aan beide kanten ongeveer een halve centimeter uitsteken (niet meer). Als het bit helemaal (strak) tegen de mond van je paard zit kunnen er wondje en schuurplekjes in de mondhoeken ontstaan.
Als de ruiter druk neemt op de teugels heeft het hoofdstel druk op de neus, de wangen en achter de oren van het paard. Als de ruiterhand ontspant neemt de druk op het hoofd van het paard weer af. De druk van beide teugels wordt verdeeld over het hele paardenhoofd; je rijdt dus met druk via de neus.
Welk hoofdstel gebruik je voor dressuur? Voor dressuur zijn er diverse hoofdstellen toegestaan door de KNHS. De meest gebruikte combinatie is een Engels hoofdstel met een gecombineerde neusriem. Daarnaast kun je variëren in de neusriemen zoals met een lage neusriem of een anatomisch gevormde neusriem.
Maar niet alleen de frontriem kan versiert zijn dit geld voor heel het hoofdstel. Het hoofdstel is opgebouwd uit verschillende onderdelen namelijk: De frontriem (frontdeel) wat als het ware op het voorhoofd zit. Kopstuk deze bevind zich achter het oren.
Het bit wordt doorgaans gebruikt om de sturing van het paard met de teugel te verfijnen. Vanwege de gevoeligheid van de mond is het ongeschikt om uitsluitend daarmee te sturen of te remmen; hiervoor gebruikt men vooral gewichtsverdeling en benen.