De 'kosmische ruimte' begint ongeveer 100 km boven de Aarde, waar de lucht rond onze planeet ophoudt. Omdat het zonlicht er niet wordt verspreid tot een blauwe hemel, ziet de ruimte eruit als een zwarte deken bezaaid met sterren. De ruimte wordt gewoonlijk gezien als helemaal leeg.
Het begint 13,8 miljard jaar geleden met een enorme explosie. Na deze oerknal bestaat het universum volledig uit heet plasma . Het heelal zet uit en koelt daardoor af. Zo'n 380 duizend jaar na de oerknal is het heelal zo ver afgekoeld dat elektronen en protonen samen waterstof atomen kunnen vormen.
Ons universum begon met een explosie van de ruimte zelf: de oerknal . Beginnend bij extreem hoge dichtheid en temperatuur breidde de ruimte zich uit, koelde het universum af en vormden zich de eenvoudigste elementen. De zwaartekracht trok de materie geleidelijk samen en vormde de eerste sterren en de eerste sterrenstelsels.
Onze zon bevindt zich in één van de spiraalarmen van het Melkwegstelsel, namelijk de Orionarm, en ze staat ongeveer 27 400 lichtjaar verwijderd van het centrum van het Melkwegstelsel. Net zoals planeten rond een ster draaien, draaien sterrenstelsels rond hun kern.
Het Heelal heeft geen centrum, of middelpunt. De standaard analogie is die van een ballon. Het oppervlak van een ballon wordt groter als je 'm opblaast, maar dat gebeurd niet vanuit een centrum dat op het oppervlak zelf ligt.
Nee, het heelal is onbegrensd en waarschijnlijk zelfs oneindig uitgestrekt. Langer antwoord: De nieuwste sterrenkundige waarnemingen doen vermoeden dat het heelal oneindig uitgestrekt is. Dat betekent dat het zeker geen rand heeft.
Het universum wordt kleiner en kleiner en steeds warmer. Uiteindelijk stort alle materie in zwarte gaten ineen, die vervolgens fuseren tot één gigantisch zwart gat of Big Crunch-singulariteit (een singulariteit is een punt met een bijna oneindig grote dichtheid).
De aarde bevindt zich in een van de spiraalarmen van de Melkweg (de Orion-arm genoemd), die ongeveer tweederde van het centrum van de Melkweg ligt . Hier maken we deel uit van het zonnestelsel - een groep van acht planeten, evenals talloze kometen, asteroïden en dwergplaneten die in een baan om de zon draaien.
Praktisch gezien kunnen we ons niet eens voorstellen dat we aan het einde van de ruimte denken. Het is een leegte waar de multiversums liggen. Alleen ons heelal breidt zich in alle richtingen uit en bestrijkt binnen enkele seconden miljarden kilometers. Er is een oneindige ruimte waar dergelijke universums rondzwerven en er is feitelijk geen einde .
De binnenkant van de aarde is verdeeld in drie hoofdlagen: de kern, de mantel en de korst. We live on the crust , which is the outermost layer of the Earth. De korst bestaat uit massief gesteente en is relatief dun vergeleken met de andere lagen. Het is ook de laag waar al het leven op aarde zich bevindt.
Je zou dus denken dat het waarneembaar heelal een diameter van 27,6 miljard lichtjaar zou moeten hebben. Echter omdat het heelal al die tijd bezig is met uitzetten, is de diameter veel groter en die wordt geschat op 93 miljard lichtjaar.
Volgens de standaardtheorieën van de kosmologie begon het universum ongeveer 14 miljard jaar geleden met een ‘oerknal’ en breidt het zich sindsdien uit. Toch is er geen centrum voor de expansie; het is overal hetzelfde.
Het gebruikelijke verhaal van het heelal heeft een begin, midden en een einde . Het begon met de oerknal, 13,8 miljard jaar geleden, toen het heelal klein, heet en compact was.
Dit punt had een temperatuur van 1028 ºC, een 1 met 28 nullen. Vóór dat moment hadden ruimte en tijd geen betekenis. Na dat moment, beter bekend als de Oerknal, nam het universum stukje bij beetje de vorm aan die we nu kennen. Een schematische weergave van de geschiedenis van het heelal.
Voor zover wij kunnen nagaan, is er geen rand aan het universum . De ruimte breidt zich oneindig uit in alle richtingen. Bovendien vullen sterrenstelsels de hele ruimte in het hele oneindige universum.
Kosmologen weten niet zeker of het universum oneindig groot of gewoon extreem groot is. Om het heelal te meten, kijken astronomen in plaats daarvan naar de kromming ervan. De geometrische curve op grote schaal van het universum vertelt ons over de algehele vorm ervan. Als het universum geometrisch perfect vlak is, kan het oneindig zijn .
Waar het op neerkomt: de temperatuur in de ruimte is brutaal koud . De gasdeeltjes bewegen misschien heel snel, omdat ze van energie zijn voorzien door de zon, maar de ruimte is enorm groot en gasdeeltjes en sterren staan lichtjaren van elkaar verwijderd. Er zal geen sprake zijn van tegen elkaar botsen. Er is simpelweg te veel ruimte.
De grens van het waarneembare heelal ligt dan dus op 50 miljard lichtjaar (een beetje meer, doordat het heelal intussen nog uitdijt). Die grens van 46 miljard lichtjaar om ons heen is dus de grens van het zichtbare heelal (niet de grens van het hele heelal).
PASADENA - Amerikaanse astrofysici hebben een klein sterrenstelsel ontdekt dat dertien miljard lichtjaar van de aarde verwijderd is. Daarmee is het voor ons het verste bekende object in het heelal.
Deze opwarming gaat zo langzaam dat we het niet eens zouden merken. Over ongeveer 1 miljard jaar zal onze planeet te heet zijn om oceanen aan het oppervlak te houden en leven te ondersteunen. Dat zal nog heel lang duren: een gemiddeld menselijk leven duurt ongeveer 73 jaar, dus een miljard is meer dan 13 miljoen mensenlevens.
Waarnemingen suggereren dat de uitdijing van het heelal voor altijd zal doorgaan. De heersende theorie is dat het heelal zal afkoelen naarmate het uitdijt, en uiteindelijk te koud zal worden om leven in stand te houden . Om deze reden staat dit toekomstscenario dat ooit in de volksmond ‘Heat Death’ werd genoemd nu bekend als de ‘Big Chill’ of ‘Big Freeze’.
Dit is geen vraag die de natuurkunde met onze huidige kennis of zonder enige vorm van kwalificatie kan beantwoorden. Het banale antwoord is dat zowel ruimte als tijd ongeveer 14 miljard jaar geleden bij de oerknal ontstonden, en dat er dus niets buiten het universum bestaat.
Volgens de hedendaagse kennis is het zichtbare heelal opgebouwd uit grote groepen superclusters en clusters die, samen met slierten sterrenstelsels (filamenten), een draderig netwerk vormen waartussen zich enorme superholtes bevinden.
Het verste object dat ooit vanaf de aarde is gezien, is mogelijk zojuist ontdekt. HD1 is een object dat naar schatting ongeveer 13,3 miljard lichtjaar verwijderd is van onze planeet, waardoor het zich in een tijdperk bevindt waarin veel chemische elementen zich nog moesten vormen.
Proxima Centauri is ongeveer 38 000 000 000 000 km (achtendertig miljoen miljoen kilometer) hier vandaan. Dat is zo ver weg, dat wanneer een ruimtevaartuig naar deze ster zou reizen, het ongeveer 75 000 jaar duurt om er te komen.