Het levend begraven van iemand kan bewust (als straf, marteling of executie), onbewust (in de misveronderstelling dat iemand reeds overleden is), vrijwillig (als stunt voor een ontsnappingspoging of zelfmoord) of per ongeluk (als gevolg van bijvoorbeeld een instorting) gedaan worden.
Ondertussen werd de hoeveelheid zuurstof en CO2 in de kist en in zijn bloed gemeten. Al snel was de kist helemaal bewasemd. Wanneer Greg een poging deed om zichzelf te bevrijden, daalde het zuurstofniveau nog sneller. De kerels van 'Britlab' hebben bewezen dat je maximum 16 minuten in een kist kan overleven.
Een vrouw uit het Engelse Swansea is nog steeds in leven nadat ze levend werd begraven. De 34-jarige Stacey Gwilliam werd gewurgd door haar verloofde en werd voor dood achtergelaten in een niet al te diep graf, meldt The Mirror.
Een kist kost 1495 euro.
Na een week begint het lichaam op te zwellen door de gassen en vorming van het rottingsvocht. Na 2 weken ontstaan de rottingsblaren. De nagels laten 10 dagen na overlijden los. Uiteindelijk zijn, na enkele weken, de weke delen (organen, huid) verteerd en omgezet in gassen en vloeistoffen en blijft het skelet over.
Na de verzorging kan men bij een intacte huid van zowel de overledene, als nabestaande of verzorger, iemand zonder problemen aanraken. Voor het sluiten van de ogen, is het vaak al voldoende ogen direct na het overlijden met de vingers dicht te strijken.
Voor een lijk in een kist helemaal verteerd is (verdwenen is), moet u aan tientallen jaren denken. Soms kun je na honderden jaren nog skeletten of delen van skeletten op een oude begraafplaats vinden. Soms is na 20 of 30 jaar alles helemaal weg.
Een sarcofaag (Oudgrieks: σαρκοφάγος – vleesetend) is een doorgaans stenen kist waarin menselijke stoffelijke resten worden bewaard. Het gaat hierbij specifiek om overblijfselen als gevolg van begraven en niet van cremeren. In het laatste geval is de houder van de resten een urn.
Eén van de stoffen die het makkelijkst vergaan, zeker wanneer het over 100% katoen gaat. In een (georganiseerd) composteringsproces zou het materiaal ongeveer na 1 week tot 5 maanden verdwenen moeten zijn.
Een lijkkist kan niet gehuurd worden. De huurkist van andere Europese landen is niet van toepassing in ons land. Zo kan een lijkkist slecht één maal gebruikt worden om één overledene te begraven en niet meerdere malen.
Schijndood is een staat van bewusteloosheid waarbij onvoldoende en onwaarneembare ademhaling en bloedsomloop is. Daardoor lijkt het alsof de dood is ingetreden. Het lichaam vertoont een blauwe kleur. Ook: het ontbreken van spontane ademhaling bij de geboorte.
Al in de 18e eeuw had de Duitse onderzoeker Ernst Hebenstreit berekend dat een doodskist genoeg zuurstof bevat voor hooguit een uur, en in 1859 voerde zijn landgenoot, de arts Von Röser, een experiment uit om dit te bevestigen. Hij sloot een grote hond op in een luchtdichte kist met een glazen deksel.
Vaak wordt een diepte van 275 tot 300 cm aangehouden. Veel begraafplaatshouders geven graven voor 2 personen/kisten uit. De diepste kist wordt dan ongeveer op 2 meter diepte begraven. In sommige plaatsen of regio's zou 3 kisten te diep zijn in verband met de hoogte van het grondwater.
"Er gaan duizenden volts door het lichaam, waardoor de hersenen worden gekookt en er soms vlammen door de huid naar buiten barsten, zei Tracy sidderend. "En mensen leven tijdens dit hele proces nog." Deze methodes zijn erg pijnlijk, maar (meestal) duren ze maar een paar minuten.
De weke delen van een lichaam zoals ogen en ingewanden zijn na enkele weken of maanden weg. Het spierweefsel (zeg maar het vlees) gaat veel en veel langzamer. Dat komt omdat er in de grond vrij weinig zuurstof doordringt, waardoor er een langzame stofwisseling en langzaam ontbindingsproces is.
Weefsel van organen wordt vernietigd, lichaamscellen worden in hoog tempo afgebroken, de huid verkleurt en raakt los. Vet neemt de langste tijd om te verteren, dus billen en dijen zitten er als laatste aan. Na zo'n tien jaar is alleen het skelet nog over.
Na verloop van tijd zakken de zijkanten van de kisten in elkaar, maar de (kisten met de) lichamen zakken niet dieper de grond in. Die blijven allemaal liggen op de diepte waarop ze begraven zijn. In een 3-persoons graf worden de kisten vaak geplaatst op dieptes van ongeveer 120 cm, 210 cm en 300 cm.
In principe mag je alle makkelijk verteerbare voorwerpen meegeven in de kist. Ook tekeningen van kinderen, brieven, bloemen en foto's (zonder fotolijstje uiteraard!) mogen mee. Daarnaast vinden veel kinderen het fijn om een lievelingsknuffel mee te geven aan een overleden persoon.
Dikkere mensen zijn nog steeds welkom, maar “Die moeten dan in een lijkwade of op een opbaarplank worden begraven. Dat is dan niet anders”, aldus Ab Middelkoop, de eigenaar van de begraafplaats.
Rond de organen van de overledene bestond een ware cultus in het oude Egypte. Na de dood werden de organen verwijderd en bewaard in canopen (kleine kruikjes), die de mummie vergezelden in het graf in de piramide. Alleen het hart en de nieren werden niet verwijderd, vanuit de overtuiging dat hierin de ziel woonde.
In Nederland is mummificatie van een zojuist overleden persoon niet toegestaan. Elke conserverende behandeling van een stoffelijk overschot is verboden. Van dit verbod is evenwel ontheffing mogelijk. Die ontheffing geeft de minister van Volksgezondheid.
Hersenen worden bij het mummificeren altijd verwijderd. Die waren namelijk niet belangrijk voor de Egyptenaren. Zij geloven dat je gevoel en je verstand in je hart zitten. Omdat er in hersenen veel vocht zit, kunnen ze niet in het lichaam blijven, want een mummie mag niet nat zijn.
Binnen twee weken na intreding van de dood komen producten van ontbinding uit de lichaamsopeningen zoals uit de mond, de neus, de anus en eventuele andere lichaamsopeningen (bijvoorbeeld wonden). De stank van rotting is op dit moment overweldigend aanwezig.
Als er wordt gesproken over het schoonmaken na een overlijden of onopgemerkte dood, ligt de nadruk vaak op het risico van bloed overdraagbare ziekteverwekkers. Dit zijn ziektekiemen die in bloed leven en zeer veel ellende kunnen veroorzaken. Sommige van deze ziektekiemen worden bacteriën genoemd en anderen virussen.
Natuurlijk mag iemand de overledene op de mond kussen maar men moet wel rekening houden dat daar veel bacteriën aanwezig zijn. Het is wellicht een vervelend praatje maar direct na het overlijden begint het lichaam met het ontbindingsproces. Die lichaamssappen moeten weg en dat gaat vaak via de mondhoeken.