De Britse en Australische wetenschappers kwamen erachter dat een vis reageert als er mensen binnenkomen. Als hij iemand herkent, maakt hij een soort spuugbeweging.Bij vreemden doet-ie dat niet. De vis kan dus onthouden wat hij eerder heeft gezien, zoals het gezicht van degene die hem eten geeft.
Sommige diepzeevissen zien alleen blauw licht, andere soorten ook groen, rood en ultraviolet. Op het eerste gezicht lijken vissenogen heel anders dan de onze. Tamelijk plat, glad en zonder oogleden. Maar als je goed kijkt zijn er veel meer overeenkomsten dan verschillen.
Voor het eerst is aangetoond dat vissen menselijke gezichten kunnen herkennen. Met verbazende precisie konden schuttersvissen een vertrouwd gezicht uit tientallen andere gezichten halen.
"Vele vissoorten zijn in staat tot dezelfde intellectuele prestaties als ratten of muizen." Webster ontdekte dat op grond van een aantal experimenten waarbij hij naging hoe kleine vissen erin slagen te ontsnappen aan grote en gevaarlijke soortgenoten.
Verse vis herkennen in de winkel of bij de visboer? Let op de ogen, de huid en de geur van de vis. Vis is vers als de ogen van de vis helder en doorzichtig zijn en een beetje bol staan. De huid moet vochtig en glanzend zijn, en de kieuwen rood.
Ruiken is niet alleen aan landdieren voorbehouden, ook vissen kunnen vaak uitstekend ruiken. Ze hebben twee neusgaten aan de voorkant van de snuit waarmee ze geurmoleculen uit het water halen. Het zebravisje kan de angstgeur van andere vissen ruiken.
Een vis die scheef (op zijn zij) of ondersteboven zwemt, heeft normaal gesproken last van een zwemblaas aandoening of zwemblaas probleem. Een zwemblaas is een met gas en soms met olie gevulde blaas in de vis. Het orgaan helpt de vis om de juiste diepte in het water te behouden en is te vinden in de meeste vissen.
Vissen hebben namelijk een heel slecht geheugen: ze kunnen maar drie seconden iets onthouden. Ze zouden na een rondje zwemmen al vergeten zijn waar ze zijn. Het is dus knap dat een vis iets als een gezicht, dat zo erg lijkt op een ander gezicht, kan herkennen.
Zo hebben vissen net als zoogdieren een hersengedeelte dat het ruimtelijk geheugen mogelijk maakt. Ze kunnen bijvoorbeeld in korte tijd de weg leren te vinden in een doolhof. En ze herinneren zich die route maanden later nog steeds.
Gewervelde dieren zoals honden, katten, vissen en vogels hebben bijvoorbeeld hersenen, maar ook krabben, insecten en inktvissen. Dieren zoals ringwormen, slakken, sponzen, anemonen en kwallen hebben geen hersenen. De grote hersenen Het grootste deel van onze hersenen noemen we (niet verrassend) de grote hersenen.
Door het bestuderen van hun oogbewegingen, hebben onderzoekers ontdekt dat honden in staat zijn om bekende gezichten van onbekende gezichten te onderscheiden, en een onderscheid te kunnen maken tussen bekende gezichten en die van hun baasjes.
Als dieren voor de test slagen, blijkt daaruit dat ze begrijpen dat hun reflectie (met de stip) in de spiegel een weergave van hun eigen lichaam is, en niet een of andere soortgenoot. Alleen dieren die als zeer intelligent worden beschouwd, zijn voor de spiegelproef geslaagd: mensapen, dolfijnen, olifanten en eksters.
Ze herkennen zichzelf in de spiegel. Dat kunnen maar weinig dieren. Dolfijnen kunnen trucjes leren en ze gebruiken zo nu en dan gereedschap. Ze leggen bijvoorbeeld een stuk spons op hun neus om hun neus te beschermen als ze in het zand van de zeebodem woelen, op zoek naar voedsel.
Ook dit hangt af van de soort. De meeste dagactieve vissen slapen 's nachts. En sommige soorten met weinig energie, zoals bettas, doen gedurende de dag kleine dutjes en slapen het grootste deel van de nacht. Nachtvissen zoeken meestal een mooi plekje om te schuilen terwijl het buiten licht is en uit te rusten.
De ogen van een vis zijn in verhouding redelijk groot, hebben een glanzende iris, een kogelronde lens die niet van vorm veranderen, en een vlak hoornvlies. Het scherpstellen gebeurt niet door de lens bol of vlak te maken (zoals bij mensen) maar door de ooglens met spierbewegingen naar voren of achteren te bewegen.
Reacties. wat een vis onder water ziet, kun je vergelijken met wat een mens onder water ziet als hij een duikbril op heeft. water en lucht hebben een andere brekingsindex. vandaar dat de mens zonder duikbril niet scherp ziet onder water.
Helaas zijn er nog steeds dierenliefhebbers die moeite hebben om te geloven dat vissen zelfbewust zijn en gevoelens hebben. Ze lijken namelijk expressieloos (net zoals veel katten). Voor wetenschappers is het echter duidelijk dat vissen niet alleen emoties hebben, maar ook zeker vatbaar zijn voor een depressie.
Vissen communiceren met elkaar middels een geheime taal die bestaat uit gegrom, gekwetter en pop-geluiden. Dat hebben wetenschappers ontdekt. De vissen gebruiken hun taal om hun geliefde te verleiden, anderen voor gevaar te waarschuwen of de te zwemmen route aan te duiden.
Vissen weten na 12 dagen nog altijd waar ze voedsel kunnen vinden. Veel mensen denken dat vissen een geheugen hebben als een zeef en niets langer kunnen onthouden dan 30 seconden. Maar uit recent Canadees onderzoek blijkt dat dat helemaal niet klopt.
“Of je vis depressief is, kan je niet echt weten” zegt biologe Gudrun De Boeck van de Universiteit Antwerpen “maar wel kan je zien of hij zich goed of niet goed voelt.” Een vis die niet lekker in zijn vissenvel zit, zweeft bijvoorbeeld net boven de bodem en beweegt weinig.
Volgens Tinley-gedragstherapeut Marieke heb je een blije goudvis als-ie zichzelf kan zijn. "Dit betekent dat je goed moet kijken naar het natuurlijke gedrag van een goudvis. Wat doet hij in het wild? Juist, zwemmen.
Het overvoeren van je vissen heeft een aantal nadelen. Alles wat je vissen niet opeten, zakt naar de bodem van het aquarium. Daar gaan de restjes voer rotten en dat komt de watersamenstelling niet ten goede. Ook gaan vissen meer ontlasting produceren als ze teveel eten krijgen.
Zuurstofproblemen uiten zich het meest zichtbaar bij de vissen: ze houden zich boven in het water op, happen naar “lucht” en zijn traag in hun bewegingen. Ze blijven ook rondhangen op de plekken waar zich de meeste toevoer van zuurstof bevindt, bijvoorbeeld de uitloop van een waterval.
Je kan een zwemblaas probleem herkennen doordat hij steeds meer vertikaal begint te zwemmen. Hij hangt ondersteboven en hapt snel naar lucht. De vis raakt zijn totale balans kwijt. Bij zo'n zwemblaas probleem is het dan ook al vaak snel een afgelopen zaak.