Röntgenfoto's alleen geven geen duidelijk beeld van een mogelijke tumor. Soms zijn meer of andere onderzoeken nodig, zoals een CT-scan, echografie of een MRI. Veel onderzoeken of behandelingen vinden plaats in ons Centrum voor oncologische zorg. Hierin bevindt zich ook de mammazorg (voor afwijkingen in de borst).
Op een röntgenfoto is de tumor vaak goed te zien. Een MRI scan wordt gemaakt om de precieze lokalisatie en de eventuele uitbreiding in de weken delen te bepalen.
Op deze foto zijn zenuwen, tussenwervelschijven en spieren niet te zien. Wel kan de arts slijtage, botverschuivingen of verzakte wervels zien. Veel mensen hebben echter wel 'iets' dat te zien is op een röntgenfoto, maar waar ze misschien helemaal geen last van hebben. Hierdoor is een verkeerde diagnose snel gesteld.
Een thoraxfoto is een röntgenfoto van de borstkas en wordt ook wel longfoto genoemd. Een radioloog kan op deze foto het hart en de longen beoordelen en kijken of er afwijkingen in de longen zijn die kunnen wijzen op longkanker. Het maken van een röntgenfoto is pijnloos.
De buikoverzichtsfoto is een röntgenfoto van de buik. Door middel van röntgenstralen worden foto's gemaakt om een algemene indruk te krijgen van de organen in de buik. Op deze opnamen zijn kalkachtige structuren (botten) in de buik goed te zien, zoals de rug, het bekken en de onderste ribben.
Vaak is er sprake van pijn en/of roodheid van de huid en/of verminderd gevoel van de lip/kin. Op een röntgenfoto kunnen we de ontsteking zien. Soms doen we hierbij nog aanvullend bloedonderzoek, nemen een stukje bot weg of maken een botscan.
Een ct-scan is een onderzoeksmethode waarbij we met röntgenstraling en een computer dunne dwarsdoorsneden oftewel 'plakjes' van een onderzoeksgebied maken. Een ct-scan werkt met dezelfde röntgenstralen als bij een 'gewone' röntgenfoto. Het verschil met een röntgenfoto is dat het apparaat om u heen draait.
Een longfoto is een röntgenfoto van de borstkas. Hiermee kunnen afwijkingen van longen, hart of lymfeklieren in de borstkas worden opgespoord. Bijvoorbeeld een longontsteking, vocht achter de longen of een vergroting van het hart. Een longfoto is een van de meest verrichte onderzoeken op de afdeling Radiologie.
Longkanker geeft vaak pas in een laat stadium symptomen. Veel voorkomende klachten zijn: lang aanhoudende prikkelhoest, bloedspoortjes ophoesten, kortademigheid, luchtweginfecties die niet overgaan en pijn op de borst. Dit gaat vaak samen met klachten als vermoeidheid, verminderde eetlust en gewichtsverlies.
Een cyste veroorzaakt meestal een zwelling, die op zichzelf niet pijnlijk is. Vaak wordt een cyste in de kaak ook per toeval ontdekt op een röntgenfoto. De oorzaak voor het ontstaan van een dergelijke holte is vaak een ontsteking, bijvoorbeeld van een tand of kies.
Een röntgenonderzoek gebeurt via röntgenstralen. Via de röntgenstralen zijn botten en organen te zien.Op de röntgenfoto zijn ook mogelijke afwijkingen, ziektes of botbreuken te zien. De hoeveelheid straling is heel klein.
Op de röntgenfoto zijn de botten wit en de lucht is zwart. Organen of andere weefsels krijgen een grijstint. De radioloog bekijkt de röntgenfoto en kan zo zien of er bijzonderheden zijn.
De aanwezigheid van kankercellen in bloed of andere lichaamsvloeistoffen kan wijzen op kanker, uitzaaiingen of teruggekeerde kanker. Een vloeibare biopsie is dus een belangrijk hulpmiddel bij het stellen van de diagnose en het bepalen van het (sub)type kanker.
Onderzoek bij de huisarts
De arts zal een algemeen lichamelijk onderzoek (klinisch onderzoek) uitvoeren. Hij zal naar je hart en longen luisteren en voelen of je klieren en lever vergroot zijn. Dit kan namelijk wijzen op uitzaaiingen. Ook kan hij besluiten om bloedonderzoek bij je te doen.
Hoe vaak moeten er röntgenfoto's gemaakt worden? Hoe vaak wij adviseren röntgenfoto's te maken, hangt af van de conditie van het gebit.Dit kan variëren van elke 6 maanden bij een hoog risico tot elke 24 maanden bij een laag risico.
Op een longfoto kan de arts zien of er iets afwijkends te zien is aan je longen. Een verdikking in het longvlies kan soms wijzen op mesothelioom. Ziet je arts dit op de longfoto, dan kan het nodig zijn dat je meer onderzoeken krijgt, bijvoorbeeld een CT-scan, een pleurapunctie of pleurabiopsie.
De medische term voor dit littekenweefsel is fibrose. Longfibrose is een verzamelnaam en kent vele vormen. De longen zorgen voor zuurstofopname voor het hele lichaam. Als het longweefsel verdikt door littekenvorming kunnen de longen onvoldoende zuurstof opnemen.
Met een longfunctieonderzoek kan vastgesteld worden of u astma of COPD heeft. Op een röntgenfoto van de longen zijn deze aandoeningen niet goed te zien.
Om te onderzoeken of je al dan niet kanker hebt, gebeurt meestal een biopsie of een punctie. Daarnaast helpen beeldvorming (onderzoeken zoals CT-scan, MRI, echografie ) en laboratoriumonderzoek (zoals bloed- of urineonderzoek) je arts om een diagnose te stellen en om de beste behandeling te kiezen.
De alarmsymptomen die zullen worden besproken zijn: orale en mondmotorische afwijkingen, dysfagie, odynofagie (=pijn bij slikken), spugen, recidiverende KNO- en luchtwegproblematiek, afwijkende defecatie zoals diarree, obstipatie, ontkleurde ontlasting, bloedbijmenging en neurologische symptomen zoals hoofdpijn, ...
Chronische kankerpijn wordt ook aanhoudende pijn genoemd en is altijd aanwezig.Naast aanhoudende pijn kunt u ook last hebben van doorbraakpijn bij kanker. Doorbraakpijn is pijn die vaak plotseling opkomt en snel weer verdwijnt of minder wordt. Het is pijn die boven op pijn komt die u al langer heeft (chronische pijn).
Je krijgt in één keer een PET-scan en een CT-scan. Op een PET-scan kan de arts de kankercellen onderscheiden van de gezonde cellen. Op een CT-scan zijn organen en weefsels heel precies te zien. Met een PET-CT-scan is daarom goed te zien waar in het lichaam de kankercellen precies zitten.
Röntgenstralen maken de binnenkant van het lichaam zichtbaar. De röntgenstralen gaan door het lichaam en vallen op een röntgendetector. Dat is een plaat die de röntgenstralen opneemt. Zo ontstaat er een beeld van de binnenkant van het lichaam.
Bijvoorbeeld bloed prikken, een röntgenfoto of een hartfilmpje. Dit wordt vergoed uit uw basisverzekering en dan betaalt u wél eigen risico.