Als meerdere mensen tegelijk verbrand werden, stikten ze vaak in de rook. Maar op een kleine brandstapel stierven de ketters een pijnlijke dood. Het vuur begon bij het vlees op de benen, en verbrandde daarna langzaam de rest van het lichaam. Vaak trad de dood pas na een paar uur in.
Ketters steken brandstapels aan
De angst voor de katharen was zo groot dat er een ingrijpend besluit werd genomen: een-ieder die beticht werd van ketterij, moest voortaan zijn onschuld aantonen, anders wachtte de brandstapel.
"Er gaan duizenden volts door het lichaam, waardoor de hersenen worden gekookt en er soms vlammen door de huid naar buiten barsten, zei Tracy sidderend. "En mensen leven tijdens dit hele proces nog." Deze methodes zijn erg pijnlijk, maar (meestal) duren ze maar een paar minuten.
De veroordeelde werd vastgebonden aan een rechtop staande paal met daaromheen een (meestal) nauwkeurig aangelegde verzameling brandhout. Dit werd vervolgens aangestoken, zodat het slachtoffer werd verbrand.
Veruit de wreedste methode van executeren behoorde echter toe aan de oude Perzen. Zij bedachten namelijk de praktijk genaamd 'scaphisme', dat is afgeleid van het Griekse woord voor 'uitgehold'. Bij deze methode werd het slachtoffer vastgebonden in een overdekte boot, waarbij alleen zijn hoofd en ledematen uitstaken.
De Amerikaanse moordenaar Willie Francis (1929-1947) overleeft de elektrische stoel op 3 mei 1946. Hij is dan zeventien jaar. Het voltage is klaarblijkelijk niet hoog genoeg, want de getuigen horen hem schreeuwen: “Take it off!
Een correct uitgevoerde onthoofding waarbij één slag genoeg is, is een snelle en relatief pijnloze manier om te overlijden. Sommige experts schatten dat je binnen een paar seconden het bewustzijn verliest door de snelle bloeddrukverlaging in de hersenen.
Het crematieproces
De duur van de crematie hangt af van het soort oven, het gewicht van de overledene en de kist. Gemiddeld duurt het verbrandingsproces 55 minuten tot anderhalf uur, maar het kan ook korter of langer duren.
Mensen geloofden dat heksen een pact met de duivel sloten. Zij werden gezien als ketters die het christelijke geloof verwierpen. Heksen werden hiervoor vaak op de brandstapel ter dood gebracht of zwaar gegeseld en opgesloten om te kijken of zij zich beterden. Heksen konden mensen en dieren kwetsen en doden.
Men bedacht dat een heks wel heel licht moest zijn om te kunnen vliegen op haar bezemsteel. Op de waag werd de verdachte daarom publiekelijk op het marktplein gewogen. Woog ze zoveel als haar lengte en lichaamsbouw deed vermoeden, dan kreeg ze een certificaat. Hierin werd bevestigd dat ze geen heks was.
De heksenvervolging heeft tussen circa 1450 en 1750 grote delen van Europa in haar greep gehad en vele tienduizenden slachtoffers geëist. De meeste schattingen lopen uiteen van 30.000 tot 60.000 geëxecuteerden waarvan ongeveer 80% vrouwen.
Tijdens 16e-eeuwse executies deed zich een merkwaardig verschijnsel voor: sommige terdoodveroordeelden hieven een lied aan terwijl ze door de vlammen verteerd werden. Ze stierven zingend voor het geloof.
De laatste heksen werden in 1613 in Roermond op de brandstapel gegooid. Er vonden nog wel processen plaats na 1613, bijvoorbeeld in 1660 toen in Roermond een vrouw door een andere vrouw werd aangeklaagd dat zij een heks zou zijn, maar tot verbrandingen niet meer.
In heel Nederland zijn, voor zover bekend, 250 heksen verbrand, waarvan 100 in Limburg dat toen contrareformatorisch was en onder Spaans bewind viel. Dat is relatief weinig, maar het is niet zeker dat alle nog bestaande archieven al ontdekt zijn. De eerste heksenverbranding was rond 1500 in Gelderland.
De periode tussen het overlijden en de boeddhistische uitvaart. Nadat het lichaam enkele uren of zelfs dagen met rust is gelaten wordt het gewassen met saffraan of gezegend water. Sommige boeddhisten kiezen ervoor om het lichaam niet te bedekken met kleding, maar met een licht stofje.
Tussen Wedde en Wessinghuizen ligt een met bomen begroeid heuveltje, met de opmerkelijke naam Geeselberg. Op beschuldiging van hekserij werden hier aan het einde van de zestiende eeuw meer dan 20 personen gemarteld en daarna levend verbrand.
Embed. Heksen bestaan echt, maar ze hebben geen bovennatuurlijke krachten en zijn niet gevaarlijk. Een echte heks doet niemand kwaad, leeft volgens de regels van de natuur en zorgt goed voor mens en dier. Margaritha, de heks van Appelscha, laat een wensenritueel en haar brouwsels, drankjes, zalfjes en oliën zien.
Vanaf 1450 vonden grote heksenvervolgingen plaats in Europa. Die duurden tot in de 18e eeuw. Heksen werden vroeger ook in onze streken vervolgd, en kwamen op de brandstapel terecht. De verdachten waren meestal vrouwen, maar er waren ook mannen bij, en zelfs kinderen, van wie gezegd werd dat ze "heksen" waren.
Een witte heks is een man of een vrouw die eigenlijk meer moois op deze wereld kan doen dan de meeste anderen denken. Het is iemand die met behulp van de natuur, energie en dingen als kruiden en edelstenen waanzinnige dingen kan bewerkstelligen. Natuurlijk wel met de meest liefdevolle en goede intentie.
Hier bestaan geen regels voor. Om een overledene wel of niet thuis op te baren is een vrije keuze. Ook om hem 's nachts alleen te laten. De meeste mensen laten een overledene niet alleen in huis en zorgen voor een wake; dat is een kwestie van gevoel.
Voor een lijk in een kist helemaal verteerd is (verdwenen is), moet u aan tientallen jaren denken. Soms kun je na honderden jaren nog skeletten of delen van skeletten op een oude begraafplaats vinden. Soms is na 20 of 30 jaar alles helemaal weg.
Cremeren is het proces waarbij een overleden lichaam wordt verbrand. Het verbranden van het lichaam doet voor diegene geen pijn, je voelt er dan niks meer van want alleen je lijf is er nog.
Naarmate het zuurstoftekort voortduurt sterven meer hersendelen af. In normale omstandigheden is er na 9 minuten sprake van hersendood. In bijzondere omstandigheden, bijvoorbeeld bij onderkoeling (verdrinking, sneeuwlawine) kunnen de hersenen mogelijk langer zonder zuurstof.
Jazeker, nog ruim tien seconden. Althans in proefdierhersenen, volgens onderzoek van biologen Mikeska en Klemm uit 1975. Maar of die hersenactiviteit – met elektroden te meten als hersengolven – gelijk staat aan bewustzijn, wordt door dezelfde auteurs betwijfeld.
De laatste onthoofding in Europa was in 1977
De laatste publiekelijke onthoofding met guillotine was in Frankrijk. Daar werd in 1939 seriemoordenaar Eugen Weidmann onthoofd. De echt allerlaatste onthoofding in Europa, was van de moordenaar Hamida Djandoubi, in 1977, achter gesloten deuren.